ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jak zdefiniować moc intelektu?
Moja - jak mi się zdaje najbardziej ogólna - "definicja" (nie jest to definicja w ścisłym znaczeniu słowa) brzmiałaby: moc intelektu posiada ten, kto swoim modelowaniem rzeczywistości ogarnia jak największy obszar zjawisk i idei, będąc w stanie także twórczo modyfikować nawet zasady owego modelowania w celu osiągnięcia jeszcze wyższych poziomów zgodności umysłu z modelowaną rzeczywistością.
Wyszło mi skomplikowane. :cry:

Ale nie bardzo umiem wyjaśnić to ładniej, krócej, w sposób mniej zawikłany, a jednocześnie nie popaść w jakąś formą prostactwa, uproszczania generującego jakiś rodzaj fałszu.
Spojrzenie, które leży u podstaw mojej definicji zakłada nieskończony charakter wiedzy, modeli intelektualnych i mentalnych. Ten nieskończony charakter można uzasadnić choćby opierając się o tw. Goedla, w którym matematycznie wykazano, że przynajmniej część teorii/modeli myślowych posiada cechę permenentnej logicznej otwartości - mówiąc inaczej jakikolwiek poziom stwierdzeń dla wiedzy tego rodzaju byśmy nie wzięli, to zawsze znajdziemy w zbiorze zawartych w nim, logicznie poprawnych twierdzeń takie, które nie dadzą się wyjaśnić w pełni/udodowodnić w oparciu o to, co dostępne logicznie w owej teorii. Zawsze da się sformułować pytanie, na które biężąca teoria nie zna odpowiedzi, choć samo pytanie "intelektualnie obsługuje".
Mam też swoją intuicję, która mi podpowiada, że goedlowskie spojrzenie na ten problem, to tylko "wierzchołek góry lodowej", że powodów dla których myśl jest w istocie o wiele bardziej wolna, otwarta na rozwój jest znacznie więcej, niż to modelowanie, jakie zastosował Goedel w swojej konstrukcji dowodowej.
W każdym razie, oczywistym dla mnie jest, że żaden statytyczny system wiedzy nie jest kompletny - żaden zbiór sformułowań prawd (jakie by one nie były) nie obejmie całości tego, co prawdami powinniśmy nazywać, opierając się na intuicyjnej idei prawdziwości - zawierającej spójność modelowania i zgodność z tym co da się stwierdzić niezaprzeczalnie (niektórzy by tu może powiedzieli "zgodność z rzeczywistością", ale ja unikam tego sformułowania, aby jakoś wywinąć się od pytania: a czym właściwie jest rzeczywistość?).

W każdym razie uważam, że ostatecznie moc intelektu możemy mierzyć tym, jak bardzo tenże intelekt jest w stanie DOSTOSOWAĆ SIĘ DO NOWYCH WYZWAŃ. Intelekt słaby coś tam jest w stanie wyjaśnić, ale dotyczy to wyłącznie wyuczonych, obznajomionych, powtarzalnych przypadków. Gdy słabeusza intelektu spytamy o nowe zagadnienie, ten się zatnie, nie będzie w stanie odpowiedzieć, najczęściej nawet będzie miał trudności ze zrozumieniem tego, o co pytają.
Z drugiej strony - intelekt mocny, to intelekt otwarty na nowe wyzwania (tez zawsze mają prawo się pojawić) - więc w obliczu pytania taki intelekt nie chowa głowy w piasek, nie atakuje personalnie pytającego, co umożliwi przekierowanie uwagi i zmianę tematu, ale próbuje zająć się nowym zagadnieniem. Czy mu się to uda?...
- nie wiadomo. Może się uda, a może początkowo będą z tym kłopoty, choć po jakimś czasie problem zostanie rozwiązany. Może też być tak, że problemu nie rozwiąże się nigdy. I ten mentalny problem - PRZYZWOLENIA SOBIE NA PORAŻKĘ - jest kluczowym, aby w ogóle intelekt miał szansę zdobyć moc!
Ten kto boi się porażki intelektualnej bardziej, niż tego, że swoją postawą przyblokuje sobie szansę na postęp myślowy, rozwój, doskonalenie, ten zamknie się na poziomie jakiegoś aktualnego stanu rozumienia, będzie filtrował rozpoznania tak, aby mu się zgadzały z tym co zna, będzie używał swoich emocji dla zablokowania sobie możliwości spojrzenia na to, co niewygodne. To taka taktyka niedojrzałego dziecka, które widząc coś dla niego przykrego, zamyka oczy, zakrywa je dodatkowo rękami i głośno powtarza: "nie widzę tego! Nie widzę! Nie widzę!".
Intelekt stanie się mocny wtedy, gdy da sobie szansę na moc. Ostatecznie będzie mocny, gdy WYKONA PRACĘ, gdy się udoskonali. Ale jeśli wcześniej przyblokuje się na jakimś poziomie swojego rozwoju, zadekretuje ten poziom jako ostateczny, to na tym poziomie zostanie, a inni go wyprzedzą. Intelekt mocny mentalnie ma tę szczególną właściwość - wykraczającą poza czystą logikę, zakorzenioną w trudnej do określenia słowami warstwie mentalnej, już nie stricte intelektualnej - że TRZYMA W RYZACH SWÓJ LĘK PRZED PORAŻKĄ.
Ten lęk przed porażką zawsze w jakiejś formie chyba będzie. Bo stawiając sobie cel - poznanie, automatycznie ustawiamy sobie pragnienia, kierunek myśli na pozycji "daję preferencję temu, aby raczej wiedzieć, rozumieć, a nie separować się myślowo, lekceważyć, nie wykonywać żadnej myślowej pracy". To zaś spowoduje, że każda napotkana trudność w owym poznaniu, każda porażka aktualnego stanu rozumienia będzie jakimś ukłuciem emocjonalnym, sprawi jakąś formę przykrości. Ważne jednak jest, aby ta przykrość nie zapanowała nad całym umysłem, aby jakoś owej przykrości małej porażki przeciwstawić mentalnie NADZIEJĘ - przekonanie, że problem da się rozwiazać, a przynajmniej jakoś ubogaci on nasz intelekt. Ta intelektualna nadzieja, swoisty myślowy hart ducha jest niezbędny, aby jakoś poradzić sobie z konfliktem motywów. Intelekt mocny (choć niekoniecznie mocny na starcie, bo może zaczynać od relatywnie małej wiedzy i możliwości modelowania) ma tę właśnie główną cechę - nadziei na to, że problemy są do rozwiązania, więc nie trzeba się od nich separować, stawia rozwój ponad bieżące zagrożenia.

Ircia

Dodałabym że ważnym elementem potrzebnym do zwiększania mocy intelektu jest wiedza jak ten intelekt działa, jak działa umysł, warto często powracać do tematów błędów poznawczych aby je łatwiej identyfikować, wnikać w pewne 'naleciałości ewolucyjne', usprawniać konkretne podzespoły umysłu jak choćby różne rodzaje pamięci; próbować całkiem nowych rzeczy, nie bać się totalnie obcych tematów i ćwiczyć obserwowanie umysłu, manipulowanie jego stanami.

Michał Dyszyński

Ircia

Z definicją inteligencji jest podobny problem jak z definicją świadomości czy umysłu - niby każdy wie o co chodzi ale... to jak z czasem - każdy wie o co chodzi a gdy próbuje się zdefiniować robi się ciekawie...

Generalnie manewrujemy między dwoma skrajnościami :
-wiem że jest tak i tak i nic tego nie zmieni -znam prawdę absolutną
-nic nie wiadomo, nic nie jest pewne, nie istnieje prawda, wszystko jest względne, niczego nie da się poznać

Obydwie są potwornie blokujące, chyba najrozsądniej uznać że mimo że nie ma nic na 100% pewnego jednak należy poczynić pewne założenia i badać czy budowany na nich model spełnia swoje zadania( dochodzi jeszcze pytanie o to jakie zadania tak naprawdę przed sobą dostrzegamy)

Michał Dyszyński

Banjankri

Ircia

Naprawdę świetna definicja - tak prosta i oczywista że na nią nie wpadłam- dzięki!

Michał Dyszyński

Banjankri

Ircia

Inteligencja to nie tylko zdolność tworzenia idei z doznania, ale także zdolność do budowania z tych idei modeli rzeczywistości, dostrzegania wzorców i zależności...

Banjankri

To jest podobna praca, tylko na wyższych poziomach. Tworzenie idei z idei itd.
Powstaje pytanie, czym dokładnie jest tworzenie idea i jak do niego dochodzi. Nie pozostaje nic innego, jak "iść" i sprawdzić.

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński