ŚFiNiA

Katolikus

Strasznie długa debata o wolnej woli, którą w innym wątku udostępnił azael, ale obejrzałem bo jeszcze nigdy nie oglądałem w żywej debacie kogoś, kto jest nihilistą. Całkiem obcy mi to światopogląd, ale kojarzy mi się negatywnie, a tym czasem ten gość przekonany jest, że jest szczęśliwy.
Nie wiem czy, ktoś to obejrzy, ale nasuwają mi się pewne pytania w związku z tą debatą. Jak dyskutować z takim światopoglądem jak nihilizm? Pastor (wydaje mi się) miał problem wykazania jakiejkolwiek niekonsekwencji czy niespójności myślenia u nihilisty.. (patrz 1;05 do 1:20).
Ja na miejscu pastora zadałbym inne pytania np. gdy nihilista mówi, że strasznie dużo przyjemności sprawia mu dzielenie się swoim doświadczeniem, ile daje w życiu porzucenie i odrzucenie wszystkich przekonań, które utrudniają cieszenie się zyciem, a nabycie przekonań, które ułatwiają cieszenie się życiem.
To widzę tu jakąś niekonsekwencję w jego postawie. Jeśli dobrzę rozumiem to z jednej strony gość ma w nosie głębokie refleksje na temat niejasnych pojęć, nie wie ostatecznie czy jest wolna wola czy jej nie ma, jest nihilistą, bo różne czynniki, które są poza nim doprowadziły go do miejsca, w którym jest (w sensie postawy światopoglądowej (patrz 1:07:01)). Teraz moja interpretacja jest taka, skoro jest światopoglądowo tym kim jest, bo tak jakoś wyszło to, jaki sens ma mowienie o „swoim doświadczeniu” skoro jest tylko marionetką tego świata (gdzie wiatr zawieje tam go powieje). Jego „cieszenie” to tylko iluzja wynikająca może z jakiś substancji i w ogóle, na co komu potrzebne słuchanie jego doświadczenia skoro i tak ja też jestem marionetką biologii, uwarunkowań genetycznych, kulturowych i jestem gdzie jestem, bo tak jakoś wyszło..

Poza tym czy w swoim nihilistycznym światopoglądzie, w którym na (to moja interpretacja –mogę się mylić) wszystko -brzydko pisząc- sra, nie próbuje on cichaczem wyróżnić jakiś „przekonań” jedynie prawdziwych, które zapewnią prawdziwą radość i ułatwienie w życiu?..

Abstrahując od debaty to, czy ktoś miał w swoim życiu do czynienia z nihilistami (takimi na serio), przyszło wam z takimi ludźmi dyskutować? Jaką macie opinię o takim nihilistycznym światopoglądzie?

Banjankri

Pozwolę sobie odpowiedzieć, bo mam podobne poglądy i wielokrotnie nazywano mnie nihilistą.

Katolikus

Z tego, co sobie doczytałem, to nihilizm Pana Karola z debaty, to radosna informacja że nic nie wiemy i nic od nas nie zależy i ze nic nie ma żadnego znaczenia.

Niektórzy uważają, że nasze życie kształtuje to co my sami zdecydowaliśmy, ale przecież (według jego prywatnego nihilizmu)nikt nie zdecydował, gdzie się urodził i kiedy, w jakim domu, kogo spotyka codziennie, co go spotyka codziennie, jakie myśli do niego przychodzą, jakie uczucia. Wierzy, ze to tak działa, rzeczy się po prostu dzieją i nie mamy tu wpływu, nie mamy wpływu na geny, nasze upodobania, do jakiej wiary jesteśmy skłonni i nie, co nam dobrze smakuje, a co nam źle smakuje, po prostu nic nie zalezy od człowieka i to jest bardzo wyzwalające według niego, bo w końcu można wygodnie rozsiąść się na kanapie swojego życia i po prostu je obserwować i sie cieszyć.

Nie wiem na ile z tym się banjankri utożsamiasz, ale (pomimo tego, ze jego podejście jest ciekawe, czy też ta koncepcja nihilizmu) to jednak trochę taka postawa mnie niepokoi, bo skoro nic od nas nie zależy to ja siebie nie znam w tym układzie, to żadne zwycięstwa, sukcesy, porażki to nic o mnie nie świadczy.. Czyli to jak nam życie wychodzi to nic o nas nie mówi. Nie widzę siebie w tym modelu, burzy mi to wszystko.. :think:

Nie wiem czy to tylko taka gra słów w debatach itp. czy rzeczywiście taka postawa nihilistyczna przekłada sie na lepsze jakościowo życie i relacje. A może to tylko pozorne, bo można nazywać sie nihilistą, płodzić bujne twierdzenia,a nadal żyć tak jakby się miało wolną wolę i przypisywało sobie działanie, aktywność.. Ale może też niejasno rozumiem sprawę. Tak czy owak ciekawy światopogląd. Jeszcze mało wiem.

Michał Dyszyński

Dla mnie nihilista to po prostu fantasta, ktoś wypierający realia, robiący sobie totalnie wodę z mózgu. Żeby się nihilista sfajdał w gacie z ogromu swojej nihilistycznej negacji, to i tak
- nie będzie w stanie odmówić bólowi zęba znaczenia dla życia, odczuć nihilisty
- nie będzie w uczynić niczego w swoim życiu, aby nie być sprzecznym z własnymi założeniami światopoglądowymi - wszak PO COŚ to uczynił, czyli nadał temu znaczenie
- nie będzie w stanie nawet wesprzeć mentalnie samego nihilizmu, bo "nihilizując nihilizm" otrzymamy zwykły brak informacji.

To, że nihilista w ogóle ma szansę pozostawać nihilistą wynika WYŁĄCZNIE Z BRAKU KONSEKWENCJI. Nihilista jest nihilistą, dopóki nie poczuje się głodny, nie spodoba mu się dziewczyna, nie zaboli go ząb (co nihilistę zmusi do wizyty u dentysty). Oczywiście tenże nihilista, jak się go przyciśnie, to nie odpowie nam dlaczego nie "znihilizował" po prostu bólu zęba, czy uczucia głodu. Znajdzie jakiś wykręt, powie, że to "nie tak", że coś tam, w ostateczności zwymyśla od ostatnich kogoś, kto mu niekonsekwencję ośmielił się wytknąć.
Jedyny w miarę konsekwentny nihilista, to nihilista - samobójca. Ten przynajmniej - aktem odebrania sobie życia - stawia wyższość nihilizmu ponad wszystko inne. Problem w tym, że taki nihilista, jednocześnie przyzna się do PORAŻKI - aktem samobójczym przyznając, że rzeczywistość go pokonała, że jego nihilizm nie był wystarczająco silny, aby trwanie z nietrwaniem połączyć w sposób nieinwazyjny.

Banjankri

Dyszyński, ty chociaż definicję przeczytaj, bo pieprzysz jak potrzaskany. Jak zwykle, nie wiesz, ale esej strzelisz. Durny, bo durny, ale długi i wykrzyczany.

lucek

Banjankri

Michał Dyszyński

lucek

Michale gdybyś tak zrozumiał z czego wynika solipsyzm, EGO tak do gleby nie przygniatało by Ciebie :mrgreen:

Michał Dyszyński

To ja spróbuję krótko, bo najwyraźniej znowu odpowiedzą osoby w sposób kwalifikujący do przeniesienia postu do działu Gwiezdne Wojny.

Nihilizm egzystencjalny - to ten rodzaj nihilizmu, o którym pisałem. Jak większość ludzi, mnie ten nihilizm nieraz muska, gnębi, bo przecież gdy dotyka nas cierpienie, wtedy mamy ochotę negować wszystko - siebie, świat, co tam więcej... Z drugiej strony jednak nie sposób jest podjąć ani jednej decyzji w życiu, jeśli się nie uzna czegoś za jakąś minimalną wartość, za cel, do którego warto dążyć bardziej, niż do czegoś innego. Dlatego nihilizm egzystencjalny jest wg mnie nihilizmem dla samobójców (może samobójców mentalnych).

Co do nihilizmu negującego istnienia, to uważam go za bezprzedmiotowy, jeśli się dobrze zdefiniuje samo istnienie. Dla mnie najczęstszym określeniem istnienia jest coś w rodzaju SPÓJNY, NARZUCAJĄCY SIĘ I WZGLĘDNIE TRWAŁY ASPEKT/WZORZEC POSTRZEGANIA. Jeśli coś postrzegam w sposób narzucający się spójny, to owo coś dla mnie "istnieje". W tym sensie oczywiście będą "istniały" też np. jakieś moje natrętne myśli, albo lęki. To co mogę prostym aktem woli wypchnąć z przestrzeni doznawania z kolei "nie istnieje", bo owo coś ma postać wirtualnej symulacji, może iluzji. Ta definicje oczywiście też nie jest idealna, bo nie wytyczyłem tu ścisłej granicy owej trwałości i spójności, więc gdzieś na granicy będą pewnie kontrowersje. Ale z grubsza owa definicja działa - tzn. podpowiada mi kiedy czemuś mogę przyznać etykietę "to istnieje". Ktoś inny oczywiście pewnie będzie miał swoje zdanie na ów temat. Jeśli się ogarnia w tym, jeśli jest w stanie utrzymać własne reguły rozumowania, czyli "wie co myśli, gdy coś myśli", to może będzie miał definicję lepszą, albo przynajmniej nie gorszą. Ja się spierać nie zamierzam, ale przy swojej definicji, a dalej wizji nihilizmu ontologicznego na razie obstaję (nierywalizacyjnie, bez chęci odgryzania się i hejtowania, bo nie potrzebuję tego rodzaju podniet w dyskusji). Tzn. taki nihilizm sam uważam za rodzaj definicyjnego nieprzemyślenia do końca sprawy.

Banjankri

lucek

Banjankri

Jeżeli nihilizm jest prawdziwy, to dużo jest do ugrania. Cały wysiłek, z intencją włącznie jest marnotrawiony bez celu, jak spinanie się przy zabawkowej kierownicy na siedzeniu pasażera. Wynika z tego jasno, że nihilizm powinien wywołać wielką ulgę i przywrócić świadomość do naturalnego stanu spoczynku w obecnym momencie, bo martwienie się i planowanie nie mają sensu. Nie tylko znam to z doświadczenia, ale też udało mi się to wywołać u innych. Nie wiąże się to ze śmiercią przez zaniechanie, ponieważ działanie nie jest sterowane żadną wolną wolą, tylko zwykłą wolą, która jest przyczynowa. Martwienie się jest jedynie dodatkiem, niepotrzebym. Niektórzy ludzie, o skromniejszym intelekcie, myślą że nihilizm to działanie na przekór woli, hamujący wszelkie działanie do zera. Wynika to z ich ograniczenia intelektualnego, bo próbują dokładnie tego samego mechanizmu, a jedynie z przeciwnym znakiem.

lucek

"wolna wola" i "ja" są wolne i istnieją niezależnie od "woli" i "ja" (oczekiwań) innych, ale nie od "przyczynowości" świata, czyli boga - praw światem rządzących, które są przedmiotem poznania, i którymi ludzie poprzez słowa ten świat opisują - z tego tj. z artykułowania swoich doświadczeń (bo do cudzych doświadczeń dostępu nie mamy) i dzielenia się nimi, wynika złudzenie posiadania "wolnej woli" i "Ja" jako nią zarządzającym .... to w kwestii języka Banjankri bo innym się posługujemy

Semele