ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Witam po długiej mej tu nieobecności.
A teraz do rzeczy... Na początek pewne wyjaśnienie i ostrzeżenie: Nie jest intencją moją, zamieszczając tu ten wpis, nakłanianie kogokolwiek do np. samobójstwa, choć moje tu rozważania będą prowadzić do wniosku, że może być to najlepsze, jeśli nie jedyne wyjście z (pewnej) sytuacji. Tak więc, jeśli ktoś czuje i uważa, że taka treść może być dla niego zbyt dużym psychicznym obciążeniem niech chyba nie czyta dalej tego wpisu.
Cóż pozostaje ludziom, którzy nie dopuszczają, nie akceptują myśli innych, niż tylko takie koncepcje, które nie wykraczają poza najczęstsze wrażenia z empirii „zmysłowej” i „powszechnej”? Moim zdaniem- zupełna beznadzieja. Cóż bowiem z tego, że czynią cokolwiek, cóż po tym, że w ogóle żyją, że oddychają, skoro wszystko to materialne zniszczy i „pochłonie” strzałka entropii?! Potomstwo, ewolucja biologiczna, rozwój? To też się skończy, zniszczy to entropia. Nie ma przed tym prawdopodobnie ucieczki, ani nie ma perspektyw na odpoczynek, na spoczynek, na „święty spokój”. Tacy będą zawsze do czegoś dążyć, nie zaznawać może nigdy spokoju ducha, gdy tak naprawdę jedyną perspektywą (w ich światopoglądzie) jest smierć, czyli obrócenie wszystkiego w niwecz. A więc daremne są wszelkie ich starania, takie życie i czyny, gdy „nagrodą” jest smierć i nicość. Jakby tego mało, to zazwyczaj głównym „motorem psychicznym” ich postępowania jest lęk, niedosyt, brak spełnienia; a taka egoistyczna obawa potrafi chyba najskuteczniej zablokować otwartość „serca”, jaźni i zatamować miłość. A nie bardzo da się kochać siebie, nie kochając innych; i raczej nie można kochać nikogo ani niczego „zewnetrznego”, jeśli nie akceptuje się w pełni siebie, nie kocha się siebie.
Gdy odrzuca się wszystko poza doznaniami zmysłowymi i jedynie na nich opartą nauką, wówczas nie ma miejsca ani na nadzieję, ani na wiarę, ani na miłość. Dopiero zaczynam rozumieć, dlaczego niektórzy uważają te trzy za najważniejsze przymioty, których człowiek może doznać, za cnoty boskie. Bez nich jesteśmy niczym innym, niż kawałkami mięsa, a przede wszystkim nawozem. Wówczas biologiczne tu życie doczesne nic nie znaczy więcej, niż jeden z wielu elementów biosystemów. Jaki sens czynić cokolwiek, po co żyć w ogóle, skoro nie uniknie się losu bycia wspomnianym nawozem, a wszystkie ludzkie wytwory również rozpadowi ulegną?
Inaczej ma się sprawa, jeśli dopuścimy w psychice myśli i odczucia o innym istnieniu, jeśli UWIERZYMY w raj, czyli stan pełnego spokoju- przynajmniej dla mnie właśnie to byłoby rajem. Jeśli „uczepimy się” NADZIEI, że te ziemskie męczarnie się skończą kiedyś, że zaznamy całkowitego szczęścia i spokoju. Jeśli POKOCHAMY siebie, innych ludzi i resztę tego świata, do tego stopnia, by z całych sił życzyć sobie oraz tej reszcie lepszego, MNIEJ KONFLIKTOWEGO, NIE OPARTEGO NA WALCE istnienia...
Dramat człowieka polega tutaj- moim zdaniem- przede wszystkim na wyborze, czy być wariatem, a czy być wariatem. Bo wierzący tylko w zmysłowe poznanie, gdy zaczną poważnie zastanawiać się nad celem oraz sensem życia raczej niechybnie muszą dojść do wniosku, że takowych nie ma (poza byciem formą materii, jak przykładowo pył kosmiczny czy bakteria)- co może skłaniać do rozchwiania emocjonalnego, rozpadu jaźni, szaleństwa, samobójstwa, a nawet innych destrukcyjnych, nie tylko autoagresywnych czynów. Natomiast pozostali też muszą chyba pogodzić się z określaniem ich, jako wariatów, pomyleńców, skoro wierzą i mają nadzieję na coś, czego nie ma. Ale..czy na pewno nie ma? A co z ludzkimi myślami, ideami, koncepcjami, uczuciami, emocjami? Przecież są! (A może ktoś zaprzeczy?) I jak solidnie rozpoznać, co jest bardziej prawdziwe? Może są to dwie (albo więcej) „równoległe rzeczywistości”? A może ta namacalna jest właśnie „złudzeniem”, wirtualem, symulacją, sceną, która ma nas mamić, a może nawet oddalać od prawdy? Warto głęboko się nad tym zastanowić, nie tylko z tak może błahego powodu, że w nauce również cieszą się coraz większą akceptacją tak „szalone” teorie, jak M-teoria, jak wieloświat, jak w końcu koncepcja holograficznej projekcji z horyzontu zdarzeń...

Banjankri

A co na to teoria wszystkiego? Skoro nie dała odpowiedzi, to widocznie nie była teorią wszystkiego, bo odpowiedzi są i to proste, nie wymagające zabobonu.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele

T.pelikan

mat

JanelleL.

...i czemu od razu nawozem..a może tak częścią krajobrazu?

JanelleL.

Ircia

Uznając istnienie tylko fizycznej rzeczywistości nie ma miejsca na sens życia, gdyż nie da się go określić w czasoprzestrzeni, nijak się go nie zbada, nie zmierzy.

Z tym że tak naprawdę nie doświadczamy fizycznej rzeczywistości, ale tego co kreuje umysł , a tam poza obrazami i dźwiękami wykreowanymi w mózgu na podstawie impulsów płynących z fizycznych zmysłów mamy dużo dużo więcej doznań, czujemy emocje, uczucia, idee... Umysł żyje we własnym świecie i od założeń na jakich się opiera zależy jaki to będzie świat, bo wszelkie opinie, poglądy zależą bardziej od oprogramowania umysłu niż od czynników zewnętrznych.

Zresztą istnienia obiektywnej fizycznej rzeczywistości udowodnić się nie da, tak naprawdę mamy dostęp do tego co czujemy , do tego co się pojawia w umyśle i tylko do założeń zależy co uznajemy za istniejące i w jakim sensie. Dla mnie poczucie wolności i szczęścia jest tak samo a może i bardziej prawdziwe niż widok literek na monitorze...

JanelleL.

Semele

Chyba jeszcze żyje??

Piotr Rokubungi

Może nie w tym temacie powinienem pisać o tym, o czym zamierzam, ale na razie chyba zbyt mało tego jest, aby zakładać odrębny wątek dla przedstawienia tych treści.
A więc dwa konkretne wnioski wydają mi się dość pewne- pierwszy i ważniejszy, którego jestem raczej całkowicie pewniej, oraz drugi, co do którego mam trochę wątpliwości.
Pierwszy z nich to: Samoświadomość ludzka jest istotą, podmiotem, osobą, która odpowiada za zdawanie sobie sprawy. W tym względzie mój pogląd na te kwestie zbliżył się jeszcze bardziej ostatnio do poglądów Jarka Dąbrowskiego, aczkolwiek nadal nie są one takie same z jego poglądami. Tego jestem pewien, że samoświadomość- rozumiana dokładnie, jako możność zdawania sobie sprawy- jest bytem czysto mentalnym i może najbliżej jej do definicji duszy. Jednak niemal wszystkie pozostałe kwestie z tym pojęciem związane pozostają bez odpowiedzi, przynajmniej na drodze logicznego wnioskowania; a to głównie dlatego, że brak danych wejściowych do przeprowadzania rozumowania odnośnie nich. A główne z tych zagadnień, to: Czy samoświadomość jest wytwarzana przez materię, przez tkanki, czy jest osobnym wytworem jedynie „sprzężonym” z ciałem? Czy zachodzi tylko w ludziach, czy również w innych organizmach, a może nawet we wszelkich obiektach? Czy, zważywszy na wyraźnie solipsystyczną naturę samoświadomości, bardziej prawidłowe jest wnioskowanie, iż osoba ludzka- ja- jest jedyną samoświadomością (radykalny solipsyzm), czy samoświadomości jest wiele (polipsyzm)?

Drugi wniosek z moich przemyśleń dotyczy dość odmiennych stref zagadnień, niż pierwszy, powyżej opisany. Aczkolwiek chyba w drobnym zakresie łączy się z poprzednim. Chodzi w nim mianowicie o to, że przeszłość, przyszłość, a nawet teraźniejszość, to poniekąd złudzenia. Zarówno przeszłość, jak i przyszłość jest taka sama, a nawet są tym samym- „wieczną” teraźniejszością. Przedstawię to w ten sposób, że „zewnętrze” jest prawdopodobnie wiecznym Niebytem- jak określam taki stan w mej Hipotezie Wszystkiego (która, nota bene, wymaga pewnych poprawek)- innymi słowy jest to stan maksymalnej energii próżni (która, wbrew rozsądkowi zdrowemu, wydaje się dążyć do nieskończoności), w której stale fluktuują cząstki wirtualne; natomiast dopiero interpretacja, jaka dociera właśnie do świadomości człowieka tworzy poczucie obiektów, czasu, przestrzeni, oraz jakichś zmian wedle pewnych praw... Wynika z tego, że przynajmniej w pewnej mierze, to same ludzkie wyobrażenia, a głębiej chyba przekonania i ładunku emocjonalne (nie zawsze uświadomione) kształtują jakaś „usystematyzowaną” rzeczywistość z całego tego będzlenia. Od strony fizyki to tłumaczyłoby wpływ obserwacji na jej wynik (jak w słynnym eksperymencie myślowym z kotem Schrödingera), a może również tłumaczyć kwestie początku i końca wszechświata, czy nawet multiwersum- jako, że początek, koniec, a także wszystko, co pomiędzy, byłoby tylko „rzutem” świadomości na wieczny Niebyt. Również wyjaśniałoby to zagadkę warunków początkowych „narodzin” Wszechświata.
Aczkolwiek z tym, co opisałem w kilku zdaniach powyżej, mam pewien problem, bo- w przeciwieństwie do np. wujazboja- nie zgodzę się z takim poglądem, iż to świadomość jest pierwotna i ona to generuje w pełni wszystko, co ją, co człowieka, co ludzi otacza. A to choćby tylko z prostego, ale bardzo znaczącego powodu, że świadome wyobrażenia niemal nie maja wpływu na „świat fizyczny”- tzn. nie potrafimy ujeżdżać smoków, nawet jeśli to sobie usilnie wyobrażamy. Ale przyczyny tego nie są mi znane. Przypuszczam jednak, że człowiecze wyobrażenia nie mają takiego (bezpośredniego) wpływu na otoczenie być może JESZCZE; może jednak ludzka świadomość powolutku ewoluuje w kierunku bycia [nieomal] wszechmocną..? Ale dopóki co świadomość człowieka jest tak niesystematyczna, niespójna wewnętrznie, targana chwiejnymi, sprzecznymi i nieświadomymi emocjami, a może również niezgrana z pozostałymi świadomościami w świecie, iż nie ma siły (nie mają one sił- w ujęciu polipsystycznym), aby znacząco wpływać na otoczenie, na „materię”...

P. s.: Dodam jeszcze kilka uwag odnośnie pierwszego z wniosków. Pewna jest tylko własna samoświadomość, więc w szczególności, o ile jest to zjawisko niepochodzące od ciała, nie należy wnioskować o podobnym w organizmach tylko przypominających z wyglądu i zachowania własny organizm; czyli to, co sugeruje wujzboj jest niemal bezpodstawne, że jeśli coś/ktoś wyglada i zachowuje się podobnie jak ja, to ma też podobną samoświadomość. Tym bardziej, że w sferze fizycznej w zasadzie jesteśmy mechanizmami i nie wątpię, że kiedyś maszyny, roboty, androidy będą mogły wyglądać i zachowywać się, jak ludzie, włącznie z symulacją ekspresji emocji. Co nijak nie będzie świadczyło o tym, czy mają samoświadomość i odczucia, emocje. Wszystko to będzie jedynie symulacją zachowań. Jeśli tak- i nie tylko z tego powodu- nie jest bezpodstawne, aby sądzić, iż ta doznawana „rzeczywistość” jest również symulacją, jest wirtualna w odniesieniu do samoświadomości, do duszy. Można też wnioskować w inny sposób, że wszystko, co przejawia możność modyfikacji swych zachowań posiada również swoistego stopnia samoświadomość. Lecz takie rozumowanie prowadzi do raczej nadmiarowych wniosków, bo nie wiemy, czy takie modyfikacje zachowań zachodzą z wyłącznie dostosowywania się „zaprogramowanego” do zmian otoczenia, czy ze świadomych przemyśleń np. u zwierząt; jednak dostatecznie tłumaczy to „nieświadome oprogramowanie” zwierząt, bez potrzeby zakładania, iż są w choćby pewnym stopniu samoświadome. Jeśliby wierzyć treści np. Biblii, to jedynie człowiek jest „na wzór boski”, a więc posiadający samoświadomość- bo o to tu prawdopodobnie chodzi; jednak sposobu na weryfikację tego nie ma...

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Banjankri

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Banjankri

A co dokładnie znaczy "zdawanie sobie sprawy"?

Piotr Rokubungi

Banjankri

Piotr Rokubungi

Banjankri

lucek

Banjankri

"Jednia" jest brakiem istnienia, więc nie będzie w niej wiedzy.