ŚFiNiA

Radosław

Ps; Przepraszam jesli btekst nie jest całkiem dorobiony.

Manowce dialogu.

Wstęp
Nie ulega wątpliwości, że kościół odgrywał, odgrywa i odegra dużą rolę w świecie. Zainteresowanie nim nie spadnie nawet w społeczeństwach względnie zlaicyzowanych. Świadczą o tym chociażby co jakiś czas głośne wydarzenia kulturalne takie jak film „Pasja” czy książka „Kod Leonarda Davinci”. Oczywiście nie zawsze będzie to konstruktywne, jednakże dzisiaj trudno o głębię i strawę duchową nie tylko w kościele. Można powiedzieć, że jej brak to choroba naszych czasów. Analiza powstania tego zjawiska to temat na więcej niż rozprawę. Wspomnę tylko, że tym problemem zajmuje się wiele uznanych autorytetów takich jak Leszek Kołakowski, Zygmunt Bauman, obecny papież Benedykt XVI (wcześniej kard. Ratzinger). Jak łatwo zauważyć są to przedstawiciele najróżniejszych światopoglądów i środowisk. Na ich pracy ciąży dorobek XX wieku, który dał światu dwie zbrodnicze ideologie komunizm i faszyzm.

Oprócz tego w czasie jego trwania powstały bardzo sceptyczne wobec „spotkania człowieka z człowiekiem” prądy filozoficzne takie jak egzystencjalizm czy postmodernizm. Myśliciele maksymalnie pozytywnie odnoszący się do natury ludzkiej znaleźli się w zdecydowanej mniejszości. Jeśli ktoś nie daje temu wiary niech sprawdzi czy powstała w czasach najnowszych choć jedna wielka utopia porównywalna mistrzostwem takich antyutopii jak „Rok 1986” czy „Nowy wspaniały świat”,

Można powiedzieć, że celem kościoła jest właśnie pomóc w owych rozlicznych bolączkach współczesnym ludziom. Ukazać nadzieję i drogi do stworzenia autentycznych więzi bez wyrzekania się własnej indywidualności.

Rodzi się tu jednak od razu problem kościół zawsze realizował to zadanie z wielkim trudem. Zbyt często przypominał swoje czasy. Tak więc w epoce Oświecenia żyli kapłani wolnomyśliciele o poglądach bardziej deistycznych niż teistycznych. W średniowieczu działali papieże i osoby uznane za święte, które nawoływały do krucjat. Wtedy gdy uznawano pochodzenie władzy monarszej od Boga, zdarzali się kapłani którzy rezygnowali ze stanowisk kościelnych aby objąć tron. I nikt raczej nie robił z tego problemu. Ci zaś co starali się kultywować owe wartości, dać lekarstwo często spotykali się z niechęcią i odrzuceniem, Oskarżano ich miedzy innymi o mieszanie się do polityki i nie swoich spraw. W istocie mieli wielki problem do rozwiązania, musieli pozostać w jedności i jednocześnie dążyć do naprawy sytuacji. Jeśli tak jak w przypadku Lutra chcieli stworzyć reformę uwalniającą wiarę od struktur kościelnych dochodzili do opłakanych skutków. Bo cóż z tego, że wspomniany prze zemnie teolog w roku 1517 ogłosił swoje tezy w których wzywał do samodzielnego rozwijania wiary, piętnował błędy ludzi kościoła…. Skoro w 1555 roku po długich walkach i niepokojach społecznych, na sejmie w Augsburgu ogłoszono zasadę czyja władza tego religia? Jeśli w istocie protestantyzm zwyciężał jedynie na skutek przewagi intelektualnej dlaczego kontrreformacja nie powiodła się przede wszystkim tam gdzie doszło do sekularyzacji własności kościoła?

Po tym pobieżnym zarysowaniu problematyki na tle historii warto zapytać jakie błędy zdarzają się w dyskusji o roli kościoła w życiu publicznym?

1. Garść faktów.
Pewien przykład to jedna z moich rozmów którą odbyłem swego czasu na pewnym forum. Dyskusja zeszła na temat O. Kolbe. Jeden z niewierzących stwierdził, że będzie bronił honoru tego męczennika chociaż się nie zgadza z jego poglądami. Kiedy przypomniałem, że to on tworzył pierwowzór Naszego dziennika i Radia Maryja. A następnie spytałem czy broniłby O. Tadeusza Rydzyka gdyby dokonał podobnego czynu co O. Kolbe? Odpowiedział mi konsekwentnie, że tak, chociaż wątpi aby był do tego zdolny. W jego mniemaniu „fanatyzm” z bohaterstwem łączy się bardzo rzadko. Problem jednak w tym, ze O. Rydzyk prawdopodobnie szybciej oddałby życie za bliźniego niż na przykład niektórzy bardzo „otwarci kapłani”. Dzieje się tak dlatego, ze ludzie prawdziwie i autentycznie przeżywający swoją wiarę dążą do podporządkowania jej wszystkich sfer życia i świata.

Stosunkowo niedawno Jan Paweł II ogłosił kolejnego świętą królowę Jadwigę która aktywnie brała udział w życiu politycznym. Miała świetne wykształcenie. Zapewne wszyscy Polacy są z niej dumni. W tym kontekście warto zadać kilka pytań związanych z ostatnim głosem w dyskusji. Czy autor również pozytywnie ją ocenia? Czy uważa, że da się skutecznie oddzielić jej religijność od działalności politycznej? Czy ewentualnie potrafi wykazać ponad wszelką wątpliwość, że jej wiara w żaden sposób nie wpłynęła na zaakceptowanie związku z Jagiełą? Odpowiedź z powodu braku odpowiednich historycznych narzędzi brzmi nie. Po prostu nie możemy zajrzeć w duszę Jadwigi. Jeśli zaś uwzględni się integralność osoby ludzkiej nasunie się wniosek, że wiara królowej miała z pewnością wpływ również na działania polityczne. Jak więc ocenić w świetle poprzedniej wypowiedzi stwierdzenia na temat naszego wielkiego rodaka? Oczywiście istnieje wiele krytycznych na temat Jana Pawła II uwag nawet w środowiskach „liberalnych katolików”. Często też stosunek mediów do papieża i kościoła przypomina dowcip o dobrym carze i złych urzędnikach. Wiadomo też, że wbrew pozorom chodzi w tej debacie także o różne kontrowersyjne społecznie sprawy. Naprawdę warto postawić pytanie o linię redakcyjną tygodnika Powszechnego czy Arki Noego z Gazety Wyborczej. Jak skomentować fakt, iż te pisma popierały ugrupowania polityczne takie jak UW. Czy jeden z biskupów organizujący spotkanie Kaczyńskiego i Tuska w sprawie koalicji jest dobry, a O. Rydzyk zapraszający do studia radiowego premiera i ministrów zły? Kościół zajmujący mocne stanowisko na początku lat dziewięćdziesiątych na przykład w sprawie aborcji zły? Ale kościół który bardziej by zwalczał przemoc wobec kobiet dobry? Niestety niezależnie od naszych sympatii politycznych i poglądów trzeba stwierdzić, że istnieją siły które chcą wykorzystać go politycznie do własnych celów. I żadna z nich nie może stwierdzić swej apolityczności.

Oczywiście XXX chciał porozmawiać o życiu parafii i zwykłych ludziach ale niestety obie te sprawy się na siebie przekładają. Niewątpliwie znajda się tacy dla których bycie w kościele oznacza właśnie dążenie do określonych rozwiązań politycznych na szczeblu krajowym lub lokalnym. Znajdą się też tacy co stwierdzą nie bez pewnych podstaw, że część kościoła właśnie upomina się o grupy poszkodowane i dlatego jest piętnowana przez „elity”. Upomną się oni o uczciwość intelektualną i przypomną choćby pozytywne opinie o R.M agnostyka, profesora Wolniewicza. Redakcji należą się gratulacje. Bardzo mądrze zatytułowała dyskusję „rola kościoła…”. Tylko w ten sposób można uniknąć jałowej ścieżki zatytułowanej „mieszanie się kościoła…”, i innej „czy nie wierzący mogą czepiać się ludu Bożego?”

Można też zastanowić się nad postawą Stanisława Obirka. Tego byłego kapłana bardzo sobie chwalą kręgi liberalne. Jeden z publicystów Polityki na falach radia Tok Fm dziwił się dlaczego po odejściu miał on w ogóle jakikolwiek kłopoty z znalezieniem pracy na jakimś świeckim uniwersytecie. Widać nie potrafi on potraktować choć trochę poważnie postanowień związanych z religią. Nie co bardziej rzeźwy, przychylny krytyk i publicysta Tekieli przyznał, że Obirek niestety zachowuje się w sposób bardzo narcystyczny…. A przecież jednym z argumentów za uprawianiem dialogu ma być właśnie nauczenie się pokory!

Innym bardzo negatywnym zjawiskiem jest to, że często dziennikarze potrafią lepiej wczuć się w religie niechrześcijańskie niż chrześcijańską. Często tez brakuje im wiedzy i dobrej woli. W naturalny sposób rodzi to frustracje tych dla których kościół to coś ważnego. Jeden z przypadków świadczących o tym zjawisku to losy księdza Łuskiny (1725-1793). Żył w dobie polskiego oświecenia. Miał dobre wykształcenie. Interesował się naukami ścisłymi, opublikował nawet dwie prace naukowe Mógł stać się jednym z głównych postaci obozu dążącego do reform w Polsce. Ale w pewnym momencie zmienił swoją orientację. Stworzył „Gazetę Warszawską” uważaną za poprzedniczkę „Małego Dzienniczka” i „Naszego Dziennika”.

Niewątpliwie można z tego powodu ubolewać, krytykować postawę jego i jemu podobnych. Ale nie można przejść nad tym do porządku używając starych zużytych chwytów. Bo prawdopodobnie gdyby tacy przedstawiciele obozu reform jak ks. Krasicki mogli usłyszeć oceny wedle których był bardziej oświeceniowcem niż kapłanem, prawdopodobnie także zmieniłby swoje poglądy.

Podsumowanie

W tym kontekście w nowy sposób jawi się problem, który postawiono. Brzmi on w jaki sposób sensownie ułożyć stosunki państwo-kościół. Wierzę, ze da się pogodzić dążenie do uszanowania nawet najostrzejszych norm moralnych sposób satysfakcjonujący dla wszystkich zainteresowanych. Przed Polską stoi ogromna szansa nawiązania do chlubnych tradycji i stworzenia oryginalnych rozwiązań kulturowych. Możemy wykorzystać to, ze nie mieliśmy wojen religijnych, schizm, państwa wyznaniowego, ani państwa bezwyznaniowego.

Niestety w polskich elitach nie ma zrozumienia dla istoty problemu. Lewica nie oglądając się na nic chce na wszystko dać przyzwolenie nie przejmując się różnymi dylematami. Prawica zabronić i zakazać. Tym czasem da się wprowadzić rozwiązania prawne nawet bardzo surowe przy odpowiednim wyedukowaniu społeczeństwa, ukształtowaniu instytucji, zrozumieniu konkretnych problemów. A pierwszym krokiem ku temu będzie oczyszczenie pola z wszelkich ideologicznych naleciałości i uprzedzeń.

Tekst został zrobiony jako głos w dyskusji.

sinner · Dołączył: 08 Gru 2005 Posty: 289 Przeczytał: 0 tematów

Nie jestem w najlepszym stanie zdorwotnym, ale spróbuje odpowiedzieć.

Kanapon

Radosław

meritus

Sinnerze
1. Kościół ma obowiązek wypowiadać się w kwestiach politycznych, czyli w sprawach dotyczących budowania dobra wspólnego.
2. Polityka nie jest dziełem szatana.
3. Kosciół jest sakramentem zbawienia (konstytucja Lumen gentium II soboru watykańskiego). Orędzie o zbawieniu dotyczy wszystkich ludzi. Chrystus posłał Kościół aby poszli nauczać wszystkie narodów, aby wszystkim ludziom pomagał w dojściu do Chrystusa.
4.

Pan Gąsienica

neko

Radosław

neko

Radosław

Powinieneś bardziej dokłdnie sformułować swoją myśl. W danych uwarunkowaniach wybiera się wartości. Jesli jednak mamy je rozpatrywać (w tym wypadku) flozoficznie, podążając ku temu czym są to powinniśmy umieć popatrzeć na nie, o ile to jest możliwe ponad historią, trochę zboku.

Myśle, że wbrew pozorom także w drugiej kwesti nie ma większych różnic, wystarczy sobie tylko wyjasnić pewne kwestie bardziej szczegułowo.