ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Integryzm uważam za wadliwą postawę w religijności. Wiele o tym piszę w różnych postach i wątkach, ale tutaj chcę zasygnalizować pewne aspekty mniej trywialne (może dalej dołączą też te trywialne).
Na start chcę się opowiedzieć przeciw integryzmowi z powodu tego, że JESTEM ZA DELIKATNOŚCIĄ.
Integryzm bazuje na twardości, na ogłaszaniu władczo, na żądaniu posłuszeństwa, co z automatu oznacza zlekceważenie w człowieku aspektu poszukiwania tego, co jest delikatne, subtelne, co oczekuje współpracy, życzliwości, współdziałania, wrażliwości.
Integryzm jest gruboskórny, niewrażliwy na nic z wyjątkiem władzy i rygorów. Integryzm „nie bawi się” w poszukiwania konsensusu, wspólnoty uczuć, nadawania na wspólnych falach. Integryzm stawia sprawy na zasadzie „tu jest rygor, tu masz być posłuszny. Kropka”.
Ja wierzę, że rygoryzm sprawdza się jedynie wobec najbardziej gwałtownych osobowości, jest właściwie rodzajem porażki strony nauczającej, jest przyznaniem się do tego, że nie była w stanie dotrzeć do tej drugiej strony na warunkach współpracy i wzajemnego uznania, a może jedynie teraz walić z najgrubszej rury, walić młotem, grozić tym, co najstraszniejsze. Być może nawet integryzm jest w jakimś stopniu właściwym sposobem nauczania wobec najbardziej gwałtownych osobowości – wobec więźniów, skazanych za przestępstwa z użyciem brutalności, wojowników, chuliganów. Bo to są osobowości, które subtelności ignorują, bo ich wrażliwość jest stępiona. I tam nawet może się w jakimś stopniu sprawdzić podejście w stylu: tu jest twój silny nadzorca, twardy władca, którego masz obowiązek się posłuchać, bo jak tego nie zrobisz to konsekwencje dla ciebie będą straszne. I tu właśnie zarządzanie karami, ciągłymi naciskami w stronę uznania winy ma swoją rację bytu. Ale tylko wobec takich osobowości integryzm dałoby się usprawiedliwić.