ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od pewnego czasu narzucam sobie odgórnie pewien rodzaj postawy osobistej w dyskusji - chodzi o postawę rygorystycznej eliminacji intencji związanej z czymkolwiek zmierzającym w stronę konkurowania osób, grup, ideologii. W imię przejawiania owej postawy tropię u siebie takie reakcje, intencje, zachowania jak:
- sugerowanie, że ja wiem coś lepiej, niż mój oponent. Ściślej: GŁOSZĘ, CO MYŚLĘ, ale NA PRZEDSTAWIENIU STANOWISKA KOŃCZĘ PERSWAZJĘ, zabraniam sobie np. powiedzenie później czegoś w stylu "ja tu mam rację, a ty jej nie masz". Bo zasadą jest tylko sam opis, samo przedstawienie argumentów jest dozwolone - tylko ono "ma się samo bronić".
- używanie sarkazmu w głównym toku argumentacji (dozwalam sobie na sarkazm dopiero wtedy, gdy widzę, że dyskusja z danym oponentem i tak "nie rokuje", a więc i tak już w sensie merytorycznym mamy "po ptokach")
- używanie określeń lekceważących oponenta
- ogłaszania jako autorytet kogokolwiek (tak siebie samego, jak i swoje źródła zewnętrzne)
- zniechęcenie krytycznej postawy oponenta wyrażaną wobec niego napastliwością personalną.
- używanie wywyższających określeń w stosunku do swoich przekonań - typu "to jest mądre", "to jest obiektywne", sugerowanie, że moje przekonania mają jakkolwiek odgórnie im przyznany "wyższy charakter" - np. powoływanie się, że są "logiczne", "prawdziwe obiektywnie" itp.
- skupianie się na tym JAKA JEST ARGUMENTACJA W SPRAWIE, a pomijanie ogólne "marketingu" dyskusyjnego, czyli po prostu wszelkich form sugerowania poprawności mojej argumentacji w sposób ogólny.

Pewna część tego rodzaju moich postaw wychodzi mi już spontanicznie i naturalnie. Inną część sobie narzucam postanowieniem, jako akt woli, który jest wymierzony przeciw odruchom, jeszcze inna część mojej strategii antykonkurencyjnej jest po prostu rozwojowa, czyli otwarta na zmiany, jakie się pojawią, gdy coś kolejnego zrozumiem.

Michał Dyszyński

Zdaję sobie sprawę, że moje podejście do dyskusji pod względem, który opisałem w pierwszym poście wątku jest nieintuicyjne, wręcz niejednemu jawi się jako absurdalne.

Gdy (chyba) większość ludzi dyskutuje po to, aby kogoś PRZEKONAĆ, ja dyskutuję po to, aby WYKLAROWAĆ ROZUMIENIE.
Jeśli ktoś chciałby zrozumieć motywy mojego dyskutowania w bardzo licznych przypadkach, to powinien chyba zacząć od uznania, iż jestem wyznawcą paradygmatu: nie dbam o to, czy przekonam kogokolwiek do tego, o czym piszę!
Mówiąc potocznie w wielu przypadkach (choć nie zawsze) "mam to gdzieś", czy mój partner w dyskusji przyzna mi rację, czy przyłączy się do moich przekonań, albo czy uzna mnie za fajnego, mądrego, za swojaka itp. Nie zależy mi na tym choćby z tego powodu, że sam uważam swoje aktualne przekonania za tymczasowe, za podlegające doskonaleniu.
Skoro sam swoje przekonania uważam za potencjalnie wymagające poprawy, to przecież nie będę hipokrytą, czyli nie będę chciał, aby ktoś inny uznał je za absolutnie obowiązujące. Oczekuję za to, że - dzięki dyskusji ze mną - przyjrzy się jeszcze raz danemu zagadnieniu, a potem NA SWOICH ZASADACH, NIE SZUKAJĄC ZBYTNIO ZGODNOŚCI ZE MNĄ ewentualnie przemyśli sprawę od innej strony, zauważy może coś, co wcześniej mógł przeoczyć. Nie konkuruję o autorytet, nie żądam uznania moich racji, bo właściwie to nawet nie wiem, czym miałoby być owo "uznanie moich racji"...
- Potakiwaniem mi?... (byłbym żałosny w swoich własnych oczach, gdybym czegoś podobnego oczekiwał)
- Podlizywaniem mi się (też żalosne...)
- Promowaniem mnie w jakiejś grupie (jeśli ktoś chce jakiś aspekt moich tłumaczeń komuś zaprezentować, to jego sprawa, nie mam nic przeciw temu, ale to nie jest moim celem, aby się lansować w jakichś grupach ludzi).

Michał Dyszyński

Dla mnie dyskutowanie z rygorem antykonkurencyjnym jest ściśle związane z myśleniem w tym duchu. Myślę o WIĘZACH W SPRAWIE I DEFINICJACH ADEKWATNYCH DO DOZNAŃ, więc zależy mi, aby tej adekwatności nie zakłócań życzeniami, związanymi z promowaniem czegoś, zdobywaniem jakichś osobistych laurów, czy wspieraniem tej, czy innej grupy ludzi albo ideologii. W chaosie intencji, w którym na rozpoznanie "co jest obiektywnie?", nakłada się "kogo dane rozpoznanie wspiera, a kogo poniża wizerunkowo" ja się nie umiem połapać. Dlatego rezygnuję z tej drugiej intencji, starając się ją przyblokować.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Nie chodzi o szczerość czy nieszczerość. Raczej chodzi o sensowność wypowiedzi. Tu pojawia się pytanie czy AI to gwarantuje. Wszystko co jest bez czata na googlu generowane przez AI pochodzi z prac filozoficznych, które są przytoczone. Natomiast nie wiem jak działa ten czat GTP i raczej nie będę wiedzieć. Nie mam zamiaru, na razie przynajmniej nim się posługiwać.
Na pewno duzomozna się nauczyć pod warunkiem, ze się to sprawdza. Wuj też pisał coś o wazelinierstwie AI. Czy to możliwe 😊😉🤔

Katolikus

Semele

Własnie użycie czata może to teoretycznie ułatwić. Podobnie jak wypowiedzi jakiegoś tuza filozofii.

Chociaż to też NIE będzie całkowicie pewne.

Wielu ludzi uważa się za mądrzejszych od na przykład Kołakowskiego, Ingardena, Tischnera, Poppera, Życińskiego itp itd.