ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzie terminem "wiara" określają dość różne postawy - np.
- dla ludzi powierzchownych naturalne będzie powiedzieć "wierzę w to" jeśli tylko na tę chwilę nie widzi ktoś w umyśle jakiegoś wyraźnego argumentu przeciw
- dla ludzi bardzo empatycznych, albo bardzo uległych użycie terminu "wierzę" będzie często w ogóle do niczego wewnętrznie nie zobowiązujące - będzie tożsame z deklaracją niesprzeciwiania się domagającemu się "wiary". Jest to właściwie postawa w stylu "mam to gdzieś, ale domagają się, abym to zadeklarował, to niech mają i się odczepią ode mnie".
- dla osób stawiających sobie wymagania w zakresie tego, czy za deklaracją tkwi posiadanie w umyśle jakiejś idei, którą w minimalnym przynajmniej stopniu umysł ogarnia, coś tym modeluje.
- dla ludzi o bardzo silnych potrzebach przynależności do grupy słowo "wiara" jest często używane jako forma deklarowania owej przynależności - tacy ludzie zadeklarują "wiarę" we wszystko, co im grupowe władze nakażą, nawet jeśli zielonego pojęcia nie mają, w co "wierzą", bo tak naprawdę to chodzi im tylko o akceptację w grupie.
- ja sam DOMAGA SIĘ NIEZBYWALNIE uzyskania możliwie głębokiego wglądu w to, miałbym nazwać moją "wiarą". Jeśli takie wglądu nie jest mój umysł w stanie zapewnić, to używam określenia "nie rozumiem tego, więc mój umysł to ignoruje, a ja nie mam prawa nazywać tego stanu mojego stosunku do przedmiotu wiarą".

Wiara (nawet ta po mojemu) oczywiście nie oznacza, że będę o przedmiocie wiary wiedział wszystko. Ale jest ogromna różnica pomiędzy: wiedzieć wszystko, a wiedzieć przynajmniej tyle, aby umieć formułować problem niesprzecznie, aby było wiadomo, o co z grubsza w sprawie chodzi, czyli rozpoznawać kiedy jest w ogóle o przedmiocie wiary mowa. Wiara będzie zawierała elementy wątpliwe, niepewne, ale nie może tak być, że niepewne jest prawie wszystko.