ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzisiaj w dość banalnych okolicznościach uświadomiłem sobie coś, co mi układa wiedzę o mnie samym, o tym jak (zdawałoby się nie mające ze sobą związku) różne elementy mojej psychiki, upodobań mają swój wspólny mianownik. Dla mnie jest to odkrycie fundamentalne, chyba będę jeszcze długo nad nim przemyśliwał.

Zaczęło się od tego, że moja małżonka chodzi na zumbę. Z tego co mi powiedziała, jest to jakiś rodzaj aerobiku, wykonywanego przez grupę osób pod dyktando prowadzącego (tutaj akurat mamy prowadzącą - kobietę). Uczestnicy starają się wykonywać to, co pokazuje prowadzący/a. Moja małżonka chwali sobie ten rodzaj ćwiczeń, rozrywki. Natomiast ja...
... ja na myśl uczestnictwa w podobnej imprezie dostaję od moich osobistych odczuć bardzo wyrazisty sygnał NIE! Michale, tego nie chcesz!
Dlaczego nie chcę? - Zadawałem sobie pytanie. Co właściwie mi przeszkadza w tym, żeby sobie wspólnie poćwiczyć na jakiejś sali?
- W końcu to w sobie zdiagnozowałem: ja jakoś mimowolnie, podświadomie unikam sytuacji, w której ktoś mi coś dyktuje, a ja to muszę wykonywać.
Jak już muszę w czymś podobnym uczestniczyć, to zagryzam zęby i jakoś to przetrwam. Nie jest to problem zupełnie nie do przejścia. Ale jeśli mam wybór...
- Jeśli ten wybór mam, to mówię takim imprezom moje osobiste wyraźne NIE!

Ale to był dopiero początek moich spostrzeżeń na temat jak działają w mojej psychice różne podświadome powiązania, ukryte emocje i odczucia. Zacząłem tę swoją automatyczna i mimowolną niechęć do podlegania poleceniom kogokolwiek najpierw konfrontować z odczuciami innych ludzi. I stwierdziłem, że ja tu jestem różny od bardzo wielu znanych mi osób. Moja małżonka, koleżanka i wiele innych osób nie czuje najmniejszego przymusu w tym, aby poćwiczyć sobie naśladując jakiegoś prowadzącego. Wręcz im się to podoba, gotowi są za to zapłacić pieniądze. U nich to działa inaczej.

Dalej zacząłem się zastanawiać z czego wynika to, że mam niechęć do podlegania czyimś sugestiom, poleceniom, władzy. I znowu odpowiedź na to udało mi się w sobie odszukać: odczuwam lęk przed utratą kontroli nad swoimi decyzjami. Oto gdzieś w tle mam wrażeniem, że jak się przyzwyczaję do takiego automatycznego naśladownictwa, to wkrótce przyjdzie jakiś "Hitler", czyli ktoś o złych intencjach i wciągnie mnie w wykonywanie jego poleceń. Może wtedy stanę się niemoralnym wrednym człowiekiem, który "tylko wykonuje rozkazy" jakiegoś drania. A ja o Hitlerze i czasach II wojny światowej myślę bardzo często.
To jedno wiem, gdy muszę się podporządkowywać czyimś rozkazom, gdy NIE ROZUMIEM PO CO DLACZEGO MAM COŚ ROBIĆ, to mam wewnętrzną blokadę - nie chcę tego robić, nie chcę w tym uczestniczyć, nie chcę, nie chcę! Uciekam, albo walczę aby to zmienić, ale nie będzie na to mojej zgody!
Ja w życiu bardzo niewiele robię z jakiegoś nieświadomego impulsu. Unikam wszelkich sytuacji podległości, wymuszania na mnie działań, których sensowności nie jestem w stanie poddać osobistej analizie. To także powoduje moją ogromną rezerwą względem wiązania się z ludźmi, identyfikowania z grupami, a szczególności jakimiś wodzami, liderami. Dla mnie wódz to potencjalny Hitler. Nie chcę mieć wodzów nad sobą!
Czy sam mógłbym być liderem?
- Też nie. Nie chcę nikomu mówić, co ma robić. Niech każdy decyduje za siebie, niech się wsłuchuje w swoje sumienie, uczucia, niech wybiera świadomie, będzie wolny!
Dlatego sam się nie identyfikuję z żadnymi grupami, liderami, organizacjami, przynależności różne odbieram podświadomie jako zagrożenie, dyskomfort emocjonalny. Mogę to znieść przez jakiś czas, mogę się dostosować, jeśli nie ma innego wyjścia, ale jeśli tylko wybór mam, to chcę skorzystać z niego tak, aby pozostać tym w pełni kontrolującym to co sam robię (innych ludzi kontrolować nie chcę) i zmagającym się z odpowiedzialnością za to, co wybiorę.

Zastanawia mnie też, dlaczego inni ludzie nie odczuwają tego wszystkiego podobnie do mnie... :think:

Może dlatego, że bardziej pragną być w grupie, akceptują to, że lider rządzi. Mam wrażenie, że spora frakcja ludzi nie analizuje zbyt dokładnie i zbyt często kwestii moralnych, odpowiedzialności za swoje wybory (co dla mnie jest standardem). Są ludzie, którzy przyjmują, że robiąc to co grupa, dostosowując się do rozkazów, czy ogólnego nastroju tłumu, nie będą mieli winy, cokolwiek by nie zrobili. Chyba tak jest, że dla wielu osób nawet może być w jakiś sposób emocjonalnie atrakcyjne to, że oto jakiś lider zadecydował, a oni już tylko wykonują. Może uważają, że wtedy i tak odpowiedzialności za swoje działania nie ponoszą. Ja uważam, że wszyscy ponosimy odpowiedzialność za to co robimy - także wtedy gdy ulegamy czyimś namowom, naciskom, perswazjom z użyciem przemocy. Nie tłumaczy nikogo to, że zrobił coś bardzo złego, bo "wykonywał rozkazy". Mamy nie wykonywać złych rozkazów!

To takie moje dzisiejsze odkrycie i jego analiza.

MaluśnaOwieczka

To mechanizm obronny, który ma na celu uchronienie Ciebie przed utratą swojej tożsamości.
Wydaje mi się, że to ma też silny związek z poczuciem własnej wartości. Może Ty po prostu nie wierzysz w siebie?

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Bardziej to boisz się, że zostaniesz przez innych pochłonięty. Nie jesteś pewny swej odrębności, więc panicznie chcesz jej bronić.

O, w sumie to właśnie o tym samym pisałeś.
Czyli sam przyznajesz, że nie jesteś pewny siebie samego i stąd lęk, że możesz coś po kimś przejąć.
Oni są pewni, więc ćwiczą

lucek

bez znaczenia ... zresztą

Michał Dyszyński