ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu staram się wdrażać postawę, którą określa w miarę czytelnie sformułowanie z tytułu wątku: Prymat badania funkcjonalności nad stwierdzalnością.
O co mi w tym chodzi?...

Kanwą sformułowania tego postulatu o prymacie było spojrzenie z dystansu na liczne spory, w które nieraz wikła mnie życie, albo w różne buńczuczne deklaracje ludzi, którzy uparcie coś tam mi nad głową stwierdzają, oceniają, oskarżają; albo odwrotnie - wychwalają, agitują za czymś, używając emocjonalnych, silnie ocennych określeń. A ja wobec tego przyjmuje postawę:
Jeśli ustali się OBIEKTYWNE KRYTERIUM OCENY, to po jego zastosowaniu będzie można określić status sprawy, ale wcześniej wolę się zamknąć w danej kwestii, będę się starał unikać stwierdzania ocen w konkretnej sprawie.
Dlatego też od jakiegoś czasu staram się formułować moje myśli w formie ROZWAŻAŃ TEORETYCZNYCH.

Zwykle zatem nie interesuje mnie zatem KTO, czyli czy jakiś konkretny Kowalski jest tym, o którym można sformułować daną ocenę, lecz poprzestaję na ogólnej analizie postawy, na którą może mnie czasem ten Kowalski naprowadził swoimi reakcjami, lecz teraz wcale nie zamierzam Kowalskiemu tego wypominać.
Inaczej mówiąc staram się
- nikomu personalnie niczego nie wypominać
- nikogo personalnie nie oskarżać
- analizować POSTAWY LUDZKIE OGÓLNIE.
To podejście oznacza też, że w takim stamym stopniu jak wobec innych, stosuję moje oceny względem samego siebie.

Michał Dyszyński

Tutaj na sfinii jest więcej niż jedna osoba, która każde rozważanie ogólne próbuje od razu odnieść do konkretnych osób, aby potem te osoby oceniać - piętnować, oskarżać, obwiniać, przypisywać intencje. A ja właśnie tego chcę uniknąć.
Wikłając się w dyskusje z takimi osobami, które np. mi ciągle piszą "a bo ty", albo naciskają "a co ty", "ty też to", przekonałem się, iż nie sposób jest takich ludzi skłonić do podejścia: przeanalizujmy najpierw mechanizm samej postawy, przeanalizujmy ogólne czynione założenia dla oceny, aby dopiero ewentualnie z perspektywy sformułowania zagadnienia bezstronnie, z dystansem może (bo też niekoniecznie, bo często zechcę w ogóle spraw nie odnosić do znanych osób, a poprzestać na refleksji "teoretycznej") zastosuję do jakiejś znanej mi osoby. A jeśli nawet do znanej osoby zastosuję moje wnioski z teoretycznych rozważań, to też nie w trybie presji i autorytarnych stwierdzeń, tylko co najwyżej jako pytanie, w trybie: możliwe jest, że to się do osoby X też w jakimś stopniu stosuje.
Z osobami, które narzucają w zakresie ocen ludzi tryb presji i tryb natychmiastowego odnoszenia się ocennie do konkretnych osób raczej staram się ucinać dyskusje, bo uważam, że nie dają one szans na wyjście poza emocjonalne przekomarzanie się i jałowe spory.