ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wuizm bazuje na filozofii Berkeleya. Nowym elementem jest teza, iż da się pogodzić ideę wieczności piekła (odpowiednio rozumianej) ze zbawieniem wszystkich istot.

Kiedyś traktowałem ten pomysł wuja jako nieco ad hoc wprowadzony, jako rodzaj myślenia życzeniowego, jako dość desperackie ratowanie obrazu Boga miłosiernego, z jednoczesnym zachowaniem szacunku dla Biblii, która o piekle jednak w paru miejscach wspomina, a nawet tym piekłem jawnie chyba grozi. Ostatnio jednak coraz bardziej mnie to ujęcie przekonuje, uważam, iż są za nim dodatkowe argumenty, wykraczające poza samo pragnienie, aby jakoś pogodzić zbawienie z piekielnymi mękami.

Jak wuj tłumaczy "wieczny" charakter piekła i zbawienie wszystkich?...
- Z tego co zrozumiałem, wuj wychodzi z OSOBISTEJ PERSPEKTYWY SAMEJ DUSZY, która postrzega siebie jako pewną trwałość, utożsamia się ze swoimi postawami, odczuciami, myślami. Dusza uważa, że "jest tym, czym się sobie jawi". Jednak...

Czy dusza rzeczywiście zna siebie?... Czy dusza wie, kim jest?
Dusza zna swoje myśli, odczucia, prodeduje z nich jakieś kolejny myśli i stany emocjonalne, ale nie potrafi przecież wskazać jakiego "punktu", ani "kształtu", czy może "obszaru", który jest jej reprezentantem, która jest nią tak do końca i na pewno. Dusza czuje, do czego z grubsza się doprowadziła mentalne swoimi życiowymi wyborami, jednak przecież nie panuje nad tą całością siebie.
Jak można w tym kontekście rozumieć stan potępienia duszy?...
- Ja wiążę potępienie z nie dającym się usunąć WEWNĘTRZNYM SKONFLIKTOWANIEM, które uświadamia duszy, że NIE ISTNIEJE NIC, CO BY JEJ BYŁO W STANIE SPRAWIAĆ SATYSFAKCJĘ, a przy tym - odwrotnie - aktualny stan odczuć jest taki, że swoje bytowanie dusza odbiera jako skrajnie niesatysfakcjonujące. W skrócie można by powiedzieć, że dusza odbiera siebie na zasadzie: nigdy, w żadnych możliwych do pomyślenia warunkach nie będę już szczęśliwa, a wręcz przeciwnie - każde moje odczucie będzie sprawiało mi ból, którego nie umiem oddalić.
Stwierdzając powyższe dusza niejako sama się uznaje za potępioną. Ona nie musi być potępiona z zewnątrz, ona sama wie, że stan spełnienia, szczęścia został jej na zawsze odebrany, a winy za to ponosi zresztą nikt inny, tylko ona sama. Dusza, która tak siebie postrzega, widzi swój stan jako NIEMOŻLIWY DO ZMIANY, CZYLI WIECZNY (zakładając na razie dodatkowo, iż odrzucamy opcję całkowitego wyłączenia owej duszy, czyli zablokowanie możliwości powstania w niej jakiegokolwiek odczucia, czy myśli).

Dusza jednak ocenia siebie z perspektywy tego, co sama o sobie myśli. Dusza nie ocenia siebie, swojego stanu (potępienia) z perspektywy zewnętrznej, obiektywnej. Dusza może być przekonana, iż to, co sama o sobie mysli i czuje, jest trwałe, niezmienialne. A to może okazać się błędną perspektywą. Bo palące cierpienie związane z owym stanem potępienia jednak też jakoś ZMIENIA DUSZĘ. Zmieniona dusza może zacząć myśleć i czuć inaczej, niż do tej pory. Dusza, która uznała wcześniej swój "stan wiecznego potępienia", tkwiąc przez jakiś czas w owym potępieniu, może doznać wypalenia właśnie owych przyczyn, dla których zbawienie było niemożliwe.
W takim ukladzie mielibyśmy sytuację, że rzeczywiście dusza ma przekonanie o swoich potępieniu "wiecznym", wierzy, że "idzie na wieczną mękę", ale to przestaje ją dotyczyć, gdy się zmienia już w wyniku piekielnego cierpienia.
Przy takim ujęciu piekło różni się istotnie od czyśćca, pomimo tego, że w końcu i tak każda dusza miałaby doznawać zbawienia - bo w czyśćcu dusza cierpi Z PERSPEKTYWĄ ZBAWIENIA, zas w piekle cierpiałaby rozpacz absolutną, bez perspektywy, że kiedykolwiek będzie zbawiona. Ale dusza, która doznawała mąk piekielnych ostatecznie staje się INNĄ DUSZĄ, NIŻ POCZĄTKOWO. Tej "starej" duszy piekło "się należało i nic nie mogło jej z niego wyrwać", ale tej przemienionej duszy, duszy wyraźnie innej świtałoby światło zbawienia.

Czy coś za taką wizję może (dodatkowo, poza samym faktem, że "można tak sobie też pomyśleć") przemawiać?...
- Wuj wyciąga tu argument z założenia, że Bóg jest wszechmocną miłością, zatem przeczyłoby albo wszechmocy, albo miłości zostawienie jakiejkolwiek duszy (nawet duszy szatana) w stanie niekończącego się cierpienia.
Ja widzę tu też inny argument za taką wizją - on powstaje na bazie pytania: czy na tamtym świecie rozwój osobowości, a nawet ogólnie zmiany w osobowościach miałyby się stopować?... - To by wg mnie nie miało sensu, bo co wlaściwie dusze mialyby robić na tamtym świecie?... A jeśli doskonalenie na tamtym świecie ma trwać, to także i zmiany w tych najciemiejszych, piekielnych obszarach zaświatów też powinny się procedować.

Czy coś w takim układzie z potępienia jest dalej wieczne?...
Wg mnie jeden aspekt potępienia wiecznym pozostaje - same ewidentnie złe czyny i postawy (niekoniecznie odczuwanie przejawiających je wczesniej dusz) potępione będą. Wieczne potępienie na pewno będzie dotyczyć samych grzechów, samych zych pragnień, wadliwych postaw mentalnych. Ale sama dusza może w końcu być w stanie się od tego zła odkleić, odseparować, przemienić. Wierzę też, że zła dusza, KTÓRA WCIĄŻ NIE CHCE SIĘ ZMIENIĆ w piekle pozostanie. Piekło zatem jest wieczne dla tych dusz, które żadnej skruchy nie okażą. Bo po prostu dla złych dusz nie ma z kolei miejsca w niebie, a brakuje tu dodatkowej alternatywy.

Katolikus

Nie wiem czy można w temacie się wypowiadać, bo w tytule jest zaznaczone, że chodzi o twoje osobiste refleksje, ale kłódki nie zrobiłeś więc chyba można coś napisać : ).

Gdybym jednak w ocenie się pomylił to można moją wypowiedź gdzieś tam przenieść.

Apokatastaza wujazboja to bardzo oryginalna koncepcja. Chyba nikt inny (ja przynajmniej się nie spotkałem) nie próbował rozumieć piekła jako subiektywnie wiecznego, czyli wiecznego z punktu widzenia potępionego, ale nie z punktu widzenia Boga i innych istot zbawionych. Klasyczne teologie w ogóle nie biorą pod uwagę tego, że piekło Biblia przedstawia z perspektywy osoby potępionej. Raczej wskazują, że ta rzeczywistość jest obiektywna. Wuj na obronę subiektywności w ORF: [link widoczny dla zalogowanych] powołuje się na słynny stanfordzki eksperyment więzienny (pisze o nim na 101 str.) i wyciąga ciekawe wnioski.

Podoba mi się właśnie to, że wuj w swoim namyśle nad piekłem i zbawieniem nie odrywa się od tego, co wiemy o człowieku i jego psychice. Wuj ma dobrą intuicję, co w Biblii należy czytać dosłownie, a co alegorycznie i potrafi to łączyć z wiedzą o świecie. Nie jest to więc tak, że to, co w Biblii jest napisane to jest jakby z innej bajki.

Warto też chyba wspomnieć, że koncepcja wuja podważa, polemizuje rozumowo z tradycyjnymi przekonaniami teologów, że piekło człowiek wybrał sobie nieodwołalnie w sposób wolny, z wolnego wyboru odrzucając Boga.

To chyba zresztą jest jeden z największych punktów spornych pomiędzy wujem, a infernistami; piekło - wolność czy zniewolenie?

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Przepraszam, powtórzenie.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Semele

Zapewne skończy się po śmierci.

Jestem ciakawa gdzie wylądujecie.

Myślę że raczej nie w niebie 😘😊😉

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Semele

Wuj w jednym miał rację chociaż może nieświadomie. IA nie może mieć świadomości, bo nie może ugryźć się w język😉😊

Michał Dyszyński