ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Postawa wobec rzeczywistości, jeśli się jej przyjrzymy pod kątem tego, jak jest ona widziana od strony człowieka rozpada się na dwie przeciwstawne tendencje
- tendencja symetryzmu związana jest z postrzeganiem rzeczywistości na zasadzie: nie wyróżniam aktualnego mojego punktu widzenia, mojej pozycji, mojej osoby, mojej grupy.
- tendencja partykularyzm, wyróżniająca swoje, jako przeciwna do symetryzmu polega na wyróżnianiu tego co własne - moje, jako lepsze, czasem prawdziwsze, bardziej godne, warte uznawania.

Symetryzm KONSTRUUJE EPISTEMOLOGIĘ osobistą na zasadzie POSZUKIWANIA TEGO, CO WSPÓLNE, JEDNAKOWE, niezależne od punktu widzenia, osoby, co obiektywne, a także co JEST ZASADĄ. Symetryzm jest nieustannym poszukiwaniem owej niezależności od partykularnego punktu widzenia. Symetryzm poprawny nie neguje subiektywizmu, a nawet ten subiektywizm docenia i ma na swoim celowniku. Ale symetryzm dąży do przewalczenia partykularyzmu.
Partykularyzm od początku uznaje za wyróżnione to, co własne, jest oparty o nieustanne zezwolenie na stosowanie podwójnych standardów, jest dowartościowywaniem tego, co własne, egoistyczne, plemienne.

Ja osobiście traktuję partykularystów jako formę EPISTEMICZNYCH OSZUSTÓW. Prawda według mnie może być tylko po stronie tego, kto wystarczająco symetrystycznie spogląda na sprawę. Parykularyzm jest drogą kłamstwa.
Dlaczego partykularyzm jest drogą kłamstwa?
- Dlatego że najczęściej już od początku traktuje pojęcia, którymi się posługuje w sposób sprzeczny z ich intencją i ideą. Pojęcia, idee odnoszą się najczęściej (będzie trochę wyjątków, ale w tej chwili mówią o tych nie wyjątkowych pojęciach) do jakiegoś obiektywnego stanu, do właściwości WYZNACZANEJ PRZEZ NIEZALEŻNY TEST. Przykładowo pojęcie "bycia dobrym szachistą" jest wyznaczone testem rozegrania pewnej ilości uczciwych partii szachowych z różnymi przeciwnikami, a potem przekonaniu się, że zdecydowaną większość tych partii (można tez ustalić jakiś próg arbitralny - typu 70%) owa osoba wygrała. Właściwość jest spełniona, jeśli stan rzeczy przez nią wyrażany da się potwierdzić obiektywnym testem. Jeśli ktoś testu nie przeprowadza, a jedynie ogłasza wynik na korzyć jakiejś tam strony, to jest kłamcą.
Partykularyzm tak właśnie podchodzi do sprawy - od początku OGŁASZA LEPSZĄ STRONĘ (w tej czy innej dziedzinie), ignorując to, że nie ma do tego prawa. Że w uczciwym układzie prawa do ogłaszania werdyktu, kto jest lepszy w jakiejś tam dziedzinie w ogóle nie podlegają arbitralności, lecz mogą być jedynie ustalane w warunkach równego, nieobciążonego testu, stwierdzającego stan obiektywny.
Jednak partykularyści od początku do obiektywizmu, do testów niezależnych, do dociekania rzeczywistości niezależnej od chciejstw partykularysty nie dążą, wzbraniają się przed nimi. Są więc oszustami, bo nie mają prawa ogłaszać tego "jak jest", a co najwyżej - w uczciwym układzie - mają prawo do ZADEKLAROWANIA SAMEJ SWOJEJ CHĘCI, jaki stan rzeczy im by się podobał. Tylko do deklaracji chciejstw mają prawo. Partykularyści jednak (może się wyjątek zdarzy) jednak prawie nigdy nie przedstawiają swoich chciejstw do wywyższenia jakiegoś swego uczciwie - jako chciejstw, czyli dopiero z możliwością stwierdzenie stanu faktycznego po zrealizowaniu poprawnego testu - lecz od początku odmalowują stan swoich chciejstw, roszczeń, pragnień wywyższenia jako coś, co rzekomo odpowiada obiektywnemu stanowi.

Michał Dyszyński

Tutaj bardzo pasuje mój komentarz z innego wątku.