ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W różnych dyskusjach pojawia się co jakiś czas element besztania swojego oponenta. Besztać można za wszystko, więc dyskutant, który takiego narzędzia wpływu na dyskutantów używa, ma bardzo łatwe zadanie, z racji na to, że owo narzędzie nie posiada ściśle zdefiniowanych reguł, kiedy jest zasadne, a kiedy nie. Parafrazując poetę "besztać każdy może - trochę lepiej, czy trochę gorzej, ale nie o to chodzi, jak co komu wychodzi".

Od pewnego poziomu zaperzenia się dyskusje staczają się do poziomu blisko 100% do wzajemnego besztania się, aspekt merytoryczny zanika. Zaspokajane są za to wojownicze emocje. Niektórym to może być potrzebne jako psychoterapia.
:think:

Michał Dyszyński

Besztanie innych jest formą rozładowania kompleksów i frustracji. Jak się ma zły dzień, jak kobiety mają hormonalne wahania, to objawia się to zwiększonym krytykanctwem, besztaniem każdego, kto się nawinie. Rozedrgany, osłabiony frustracją umysł będzie miał skłonność do przenoszenia swoich przykrych stanów na innych ludzi, przy jednoczesnym wykazywaniu sobie tej formy sprawczości, jaka jest związana z wywyższeniem się, z przemawianiem z pozycji autorytarnej, nadrzędnej, krytykującej.
Emocjonalnie i naiwnie myślący obserwatorzy mogą brać czasem taki napastliwy, besztający ton za oznakę siły i kompetencji. Im wyższa świadomość człowieka, tym bardziej napastliwość będzie przez niego diagnozowana jako słabość, niezdolność opanowywania własnej frustracji i przenoszenia jej na otoczenie.