ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Taki artykuł Newsweeka mnie zainteresował [link widoczny dla zalogowanych]
Po jego przeczytaniu dodałbym jeszcze jeden element różnicujący kobiety i mężczyzn w kontekście emocji. Według mnie jest to inny w ogóle cel przeżywanych emocji.
Napiszę może jak to jest u mnie. Gdy pojawia się jakaś emocja, która nakłada się na obraz świata - obraz zmysłowy, mentalny, intelektualny, ja niemal odruchowo STARAM SIE OWĄ EMOCJĘ UCISZYĆ, jakoś odsunąć, odseparować. Ma to związek z celem mojego postrzegania - ZOBACZYĆ CO TAM JEST W CZYSTO OBIEKTYWNEJ POSTACI, czyli bez mojej interpretacji, bez narzutu pragnień, oczekiwań - po prostu JAK JEST. Wszystko co mi jakoś zakrywa, rozmywa owo "jak jest" (a emocje tu się załapują) pełni rolę podobną do zabrudzenia na okularowym szkle, albo zafajdanej czymś szybie, za którą chcę obejrzeć świat bez "dodatków" po drodze. Dlatego przy percepcji świata emocje, jakie się we mnie rodzą, raczej mnie irytują, kolidując z zasadniczym celem widzieć wszystko w maksymalnie niezakłócony, nieskrzywiony sposób.
Kobiety chyba bardziej "przytulają" emocje - jak się jakaś pojawi w zasięgu, to staje sie interesująca sama przez się; kobieca reaktywność powie: zobaczymy co w tej emocji mamy, przyjrzyjmy się jej z grubsza z takim samym natężeniem, jak przyczynie, która ją wywołała. Kobiety rozmawiają o emocjach, bo w ogóle mają je nie za zbędny zakłócacz (jak to się często dzieje np. u mnie, ale chyba tez u wielu mężczyzn), lecz jako coś wartego zainteresowania samo przez się.
W podlinkowanym artykule jest podane wytłumaczenie ewolucyjne dla opisywanych spostrzeżeń i badań ukazujących różnice pomiędzy przetwarzaniem emocji kobiet i mężczyzn. Ja bym dołożył tu dodatkowy model. Otóż typ przetwarzania emocji przez mężczyzn jest dostosowany bardziej do tych zadań, jakie tradycyjny mężczyzna (w kulturze łowiecko - zbierackiej) pełnił. Mężczyzna był często na wyprawie łowieckiej, zmuszony do walki, do wysiłków nagłych, maksymalnych (atak, ucieczka), skupienia się na jak najprecyzyjniejszym, a do tego najszybszym zdiagnozowaniu sytuacji. Tutaj błąd, zawahanie często mogły decydować o przeżyciu. Mężczyzna po prostu nie miał czasu na przeżywanie emocji, bo musiał szybko się orientować z której strony może nadejść atak, albo w którą stronę ucieka ofiara polowania. Aspekt merytoryczny był tym kluczowym.
Kobiety, które z kolei zostawały zwykle w grupie, we w miarę stałym miejscu, nie doznawały tak nagłych, zmiennych zagrożeń. Na siedzibę stada zwykle wybierane były miejsca bezpieczne, a przynajmniej szybko robiły się one obznajomione, nie wymagające ocen sytuacji, zagrożeń w kontekście tego, co się pojawia z zewnątrz. Za to aspekt społeczny - funkcjonowanie w grupie, relacje z innymi kobietami (ale i mężczyznami) decydowały o pozycji i możliwościach rozwoju. Zaś dla poprawnej oceny zjawisk społecznych niezbędne jest sprawne odczytywanie emocji z twarzy innych osób. Emocje trzeba było zatem odczytywać, przetwarzać, być z nimi. Brak pojawiających się emocji, związany był często z alienacją, odrzuceniem, był odczytywany jako coś negatywnego. Kobieta ujawniająca swoje emocje była czytelna dla pozostałych członków stada - to pozwalało przyjść jej z pomocą, a jednocześnie spajało emocjonalnie, dawało sygnał "jestem z wami, jestem zrozumiała, przewidywalna społecznie, możecie na mnie polegać". Dlatego kobiety wymieniają swoje emocje, komunikują je, czując się z tym dobrze.
Mężczyzna (zbytnio) komunikujący emocje byłby z kolei obciążeniem dla grupy łowców. Na polowanie trzeba szybko oceniać sytuację, a potem działać, a nie deliberować kto ma jakie pragnienia, smutki, marzenia, czy dylematy. Dlatego mężczyzna w naturze swojej psychiki ma nie obciążanie otoczenia swoimi emocjami - jeśli o czym lubi rozmawiać, to o faktach, zdarzeniach, zewnętrznych okolicznościach, a nie o tym co czuje.

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Ircia

Osobiście podział na styl męski i żeński mimo iż w większości wypadków poprawny z góry narzuca sugestię iż mężczyźni reprezentują styl męski a kobiety żeński, a sprawa prosta nie jest. Generalnie kwestia płci jest skomplikowana, mamy płeć fizyczną i tu sprawa jest względnie jasna,choć dość łatwo zauważyć że to nie jest zero-jedynkowe, ale jednak spektrum, bo mamy bardziej i mniej kobiece z wyglądu kobiety i mężczyzn bardziej i mniej męskich- nie ma lepszych i gorszych a tylko inni.
Potem mamy identyfikację seksualną - tu już jest ciut trudniej , szczególnie jak się uwzględni ilość kobiet które w rzeczywistości są biseksualne, mamy do tego osoby aseksualne - i tu tak samo podział na normalne i nienormalne, dobre i złe jest według mnie nadużyciem.
Następnie często w literaturze na ten temat pojawia się podział na style myślenia męskie i żeńskie, emocjonalność męską i żeńską i tu też nie ma 0-1. Nie ma lepszych i gorszych,ale są użyteczniejsze i mniej użyteczne w konkretnych sytuacjach, warunkach...
Fakt faktem to z zasady kobiety rozpoznają więcej kolorów, ale to nie reguła, tak samo wiele kobiet nie ma problemu z orientacją w przestrzeni, choć są w mniejszości.

Osobiście mój styl myślenia jest z zasady logiczny, sensownego i zdrowego podejścia do emocji uczyłam się jako osoba dorosła i może dlatego widzę wady zarówno panowania nad emocjami jak i kierowania się nimi. Mi wychodzi że ma sens traktować je jako cenne informacje.
Chad daje mi możliwość obserwacji siebie funkcjonującej w różnych warunkach emocjonalnych ,że tak to ujmę, są etapy gdzie emocje są silne, trudne do opanowania, ale też łatwiej mi się odczytuje emocje innych, są takie gdy emocje ulegają spłyceniu, trudniej mi też rozpoznawać je u innych, są etapy nieadekwatnego podbijania np smutku i lęku, a potem nieadekwatnego podbijania entuzjazmu, ciekawości, radości. Dla mnie kluczem do przetrwania stała się obserwacja, najwyraźniej widać to podczas oglądania filmów , bo w zależności od fazy potrafię nie przejawiać jakichkolwiek emocji, lub przeżywać je bardzo mocno, podobnie zmienia się u mnie to czy chcę i potrafię o emocjach rozmawiać - może to tylko efekt Pollyanny , ale chad jak się ma zapędy naukowe pozwala na ciekawe obserwacje wpływu emocji, nastrojów, uczuć i odczuć na myślenie i funkcjonowanie.

Do tego jak już wcześniej gdzieś pisałam ( jak i wielu psychologów, przynajmniej w książkach na ten temat jakie czytałam) stawiam granice między emocjami prostymi, emocjami złożonymi, uczuciami,nastrojami i odczuciami.
Depresja nie jest emocją - to choroba, której głównym objawem jest zaburzenie nastroju,czyli jego znaczne i długotrwałe obniżenie, któremu towarzyszą pewne emocje, uczucia i odczucia - nie zawsze takie same i w takim samym natężeniu, fakt faktem aby z nią wygrać moim zdaniem warto z uwagą obserwować emocje, odczucia i racjonalnie analizować ich adekwatność, choć to tylko jeden z czynników pozwalających nie nakręcać spirali depresji.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Ircia

To fakt, z tym że do takiej jednodniowej depresji mamy słowo dołek, chandra, kiepski dzień, ale oczywiście nikt nikomu nie zabroni używać tej nazwy do określenia głębszego smutku. Ogólnie wieloznaczność jest nieunikniona, gdyż aby jej uniknąć potrzeba by stworzyć dla każdego niuansu nowe jednoznaczne słowo a ich liczba stałaby się tak duża że utrudniło by to komunikację, przy wieloznaczności mamy zawsze możliwość dodefiniowania, napisania co dla nas znaczy to słowo, a dopiero gdy naprawdę trzeba i ma to głębszy sens - stworzyć nowe słowo.

Z emocjami jest jak z innymi informacjami płynącymi z ciała- należy je uwzględniać, nie udawać że ich nie ma, ale jednak to nie one mają dowodzić, to jak z głodem - udawanie że się nie jest głodnym jest chore, ale zwijanie pierwszej napotkanej osobie jedzenia 'nieco' utrudni funkcjonowanie społeczeństwa.
Tak jak napisałeś -szczególny rodzaj symbiozy - super określenie.

Adriatyk

Michał Dyszyński

Adriatyk