ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Czasami na tym forum wtrącałem w swoich postach coś o moim dość negatywnym stosunku do ludzkości i o niskiej ocenie, jaką daję ludziom. W tym wątku chcę pokrótce wyjaśnić tego przyczyny- takiego mojego nastawienia.
Są chyba dwa główne powody, drugi poniekąd wynikający z pierwszego.
Przede wszystkim, ludzie w swej obecnej postaci podobnie, jak w czasach historycznych i przedhistorycznych, są raczej tylko zwierzętami- nie tylko ze względu na budowę i funkcjonowanie ich ciał, ale również ze względu na zachowania. Chodzi o to, że ludzie nie znajdują, nie odkrywają żadnych innych celów, sensów swego istnienia, poza tymi przyziemnymi, które w gruncie rzeczy kręcą się zawsze wokół przetrwania i ewentualnej ekspansji. Poza celami wynikającymi z ideologii religijnych- ale te w większości traktuję jako raczej wymysły, bajdy za bardzo oderwane z kolei od rzeczywistości. Czyli wychodzi na to, że poza niekiedy absurdalnymi wymysłami, nie bardzo możemy się oderwać, czy choćby wznieść nieco poza nasze biologiczne i psychiczne uwarunkowania. Czy na pewno? Moim zdaniem zbyt mało staramy się wypracować i postawić sobie cele, które przyświecałyby dążeniom w tym kierunku- w kierunku ewolucji, czy może nawet rewolucji do stania się innymi istotami; jeśli nie fizycznie, to przynajmniej mentalnie, umysłowo, duchowo.
Druga przyczyna takiego mego stosunku do ludzkości jest pochodną tej pierwszej: Skoro tak nieznacznie różnimy się od innych gatunków szczególnie ssaków- powiedziałbym nawet, że wcale niczym znaczącym się nie różnimy- to skąd w ludziach to bezpodstawne mniemanie o własnej odmienności, a nawet wyższości?! W tym jesteśmy chyba najbardziej żałośni, że taką wyższość, niezwykłość zakładamy raczej arbitralnie, a priori.

Dodam jeszcze, choć może powinienem zamieścić to na początku postu, że oprócz tego mierżą mnie takie zagadki, jak: czym jest człowiek, ludzkość- jak to zdefiniować?, jak powstaliśmy?, czy istniejemy celowo- jeśli tak to w jakim celu?, ku czemu zmierzamy, jako istoty, gatunek?. Na większość tych pytań dotychczas nie odkryliśmy żadnych odpowiedzi, a na te, na które niby istnieją odpowiedzi, są one słabiutko zweryfikowane, a nawet czasem słabo przemyślane. I właściwie nie tyle smucą mnie te zagadnienia, co właśnie brak odpowiedzi na nie pośród ludzi, a szczególnie to, że dla przeważającej większości ludzkości są to zagadnienia błahe, czy nawet niepotrzebne [w codziennym pędzie ku przetrwaniu]. Podczas, gdy są to kwestie absolutnie najistotniejsze z chyba wszystkich dotyczących człowieka, ludzkości...

JanelleL.

Piotr Rokubungi

Jakoś tak "dwubiegunowo" napisałaś tu, JanelleL... Gdyby pozostawić ludzi "samym sobie", prawdopodobnie mielibyśmy taką kulturę i cywilizację, jak za czasów prehistorycznych, z mnóstwem despotów, tyranów przewodzących poszczególnym grupkom, plemionom... Choć może to nieco zbyt ponure przypuszczenie. Natomiast w związku z przekonaniem niektórych o byciu "dziećmi bożymi" postępowanie, zachowanie ich zmienia się, czasem dość znacznie: czasem na lepsze, czasem na gorsze- ale przeważnie na lepsze, bo mamy wtedy poczucie większego szacunku do siebie i innych ludzi. I to pozornie jedyne, co możemy zrobić, by żyć bardziej "po bożemu", czyli również w zgodnych społecznościach. To bardzo ważne, i to jest wiele. Ale ja, w swojej być może megalomanii, uważam, że jeszcze bardziej powinniśmy zmieniać swoją mentalność, swoje umysły, jak również próbować modyfikować ciała swoje... Aczkolwiek, o ile to w ogóle prawda, raczej nie przekroczymy bariery, różnic pomiędzy "seeds of wisdom", a "seeds of life"...

JanelleL.

Piotr Rokubungi

@ JanelleL.: Trochę popuściłaś fantazji, trochę utopijna treść twego postu powyższego... ;-P

Przypuszczenia mam takie dość ponure, bo postępowanie ludzi, ich historia na to wskazuje.

Skąd właściwie brać uzasadnienie dla równości ludzi? W "świecie fizycznym" chyba tylko jedno wskazuje na takie równouprawnienie: podobieństwo budowy i funkcjonowania ciał ludzkich... Choć słusznie piszesz, że bywa również tak, że dodatkowo, "na siłę", bez uzasadnienia także wpaja się nawet już małym dzieciom, indoktrynuje ideologią o wyższości "nas" nad "nimi". To jest przesada jakby w drugą stronę, również nie mająca podparcia, uzasadnienia w doświadczeniu, w obserwacjach.
Natomiast wokół tego tematu istnieje jeszcze sporo pokrewnych kwestii, które są raczej trudne do udowodnienia bądź obalenia. Choćby kwestia dusz, powiązania umysłów, czy też np. zbiorowej nieświadomości.
Osobiście uważam, że jeśli nawet ominąć pewne inne przesłanki do twierdzenia, że ludzkość jest poniekąd jednym organizmem [jednym aniołem, Lilimem- w rozumieniu i nazewnictwie z Neon Genesis Evangelion], to- w myśl mojej Hipotezy Wszystkiego- prawie pewne jest, że nie tyko ludzkość, ale dosłownie wszelkie istnienie pochodzi z jednego źródła- z Natury, a przez Wolę się stało, zachodzi.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Tak, Michałku... Szczególnie parę punktów z tych wypisanych przez ciebie do mnie pasuje; ale teraz nie będę zdradzał które [może kiedyś to zrobię]. Zamiast tego, napiszę coś, czego chyba tym bardziej pisać nie powinienem, jeśli nie chcę być uznany za "psychola". ;-P

Ale jednak: od czasów nastoletnich, czyli kiedy pierwszy raz zetknąłem się z twórczością "spod znaku" Neon Genesis Evangelion jeszcze bardziej urosła we mnie chyba wrodzona tendencja do bycia istotą mocniejszą, lepszą, niż człowiek, bardziej samowystarczalną; co wiąże się również trochę z zainteresowaniem sprawami niezbyt przyziemnymi, czy nawet ponadnaturalnymi, paranauką. Dochodzi też aspekt filozoficzno-religijny, oparty szczególnie na swoistej mieszance chrześcijaństwa, judaizmu, buddyzmu oraz panteizmu. W tym aspekcie czuję jakiś spory żal i pragnienie, by "powrócić do Edenu", do "łask Natury-Boga", do stanu parinirwany... A jeśli nie to, to wolałbym być tym rodzajem człowieka, który "spożył" Owoc Życia, zamiast Owocu Wiedzy.