ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spotkałem się z poglądem (najczęściej promowanym w kręgach ludzi wierzących), że działanie, które nie wiąże się z przyjemnością, tylko jest wykonywane z obowiązku, jako narzucona sobie konieczność jest bardziej moralne, może wręcz lepsze.
Był czas, że w znacznym stopniu sam wyznawałem taki pogląd. Ale od jakiegoś czasu ten pogląd rewiduję. Może nie jakoś całkowicie chcę go odmienić, bo wciąż doceniam to, że ktoś potrafi się przemóc, robiąc rzeczy, które są niewdzięczne, przykre, a przecież trzeba je zrobić, ale też uważam, że z tą pochwałą do robienia w życiu jak najwięcej przez przymus, trzeba mocno uważać. Bo w szczególności przesadne apoteozowanie szlachetnego obowiązku, przy deprecjonowaniu robienia rzeczy z przyjemnością kieruje moralność w stronę absurdu związanego w podejściem "im gorzej, tym lepiej", a poza tym ma inne fundamentalne wady.
O jednej z tych wad, wadzie którą odkryłem samodzielnie, a które właśnie najsilniej przyczyniła się do zmiany mojego stanowiska w owej sprawie tutaj chcę napisać.

Przez jakiś czas w moim życiu byłem przekonany, że jak robię coś z przymusu, to zrobię to tak samo dobrze, jak gdy jest w działaniu element przyjemności. W końcu - jak uważałem - "wystarczy sobie przetłumaczyć, zmusić się", a wtedy robimy co trzeba. Gdy jednak realnie zetknąłem się z sytuacjami, gdy robiłem coś z przymusu, a ktoś obok to samo robił z elementem przyjemności, a przynajmniej bez przykrości, to zauważyłem, że choćbym nie wiem, jak się starał, to najczęściej nie wykonam swojego zadania tak dobrze, jak ów ktoś. Robiąc coś przez przymus, musimy z konieczności przeznaczyć jakąś (niekiedy całkiem znaczną) część swojej energii, uwagi, wewnętrznej kontroli na walkę z opanowaniem negatywnych uczuć. Bo gdy nasze ciało jawnie nie chce czegoś robić, czuje się z tym źle, a tylko my siłą woli go do działania zmuszamy, to na ową wewnętrzną walkę idzie czasem spory zasób uwagi, sił psychicznych. To się w sposób oczywisty musi odbić na jakości pracy - jest ona wykonana właśnie tak trybie "sztywności", tak schematycznie, tak na rozkaz, a także BEZ SERCA.
Nieraz pojawia się ten element w rozmowach, w reklamach - aspekt robienia czegoś "z serca", czy "z sercem". Ludzie dostrzegają różnicę, czy fachowiec, który nas obsługiwał, miał do tego serce, czy tylko robił wszystko poprawnie, z przymusu. To się da zauważyć na wiele sposobów - w drobnych detalach wykonanej pracy, w wykończeniu. Ktoś, kto się cieszy, że daną rzecz wykonuje, sam spontanicznie dopilnuje różnych, czasem niekoniecznie obowiązkowych, ale jakoś tam dających się zauważyć, aspektów pracy. A potem jeszcze z uśmiechem nam swoją pracę wręczy.
Zauważyłem, że choć starałem się najbardziej jak tylko potrafiłem, choć wkładałem maksymalny wysiłek w swoją pracę, to ludzie z zewnątrz - widząc ten wysiłek, a potem jego efekty - dostrzegali, że robiłem owo coś przez przymus. Nie potrafiłem ukryć tej tyranii psychicznej, jaką sobie gotowałem, aby uporać się z zadaniem. Tego serca do czegoś nie da się chyba żadną wewnętrzną dyscypliną narzucić. Przynajmniej ja tego nie potrafiłem...

Można by w tym kontekście zadać pytanie: czy aby na pewno robienie rzeczy przez przymus należy wiązać z jakąś postacią moralnej wyższości?...
- Zdaje sobie sprawę, że odpowiedź nie jest wcale prosta. Wiadomo, że wyczyszczenia niemowlaka, który się zafajdał kupą, raczej nie będzie przyjemne, a zrobić to trzeba. Więc nie postuluję tutaj bynajmniej wykonywania zadań dla przyjemności zawsze. Nie, czasem po prostu nie ma wyjścia. Ale też uważam, że jeśli da się sprawy tak zorganizować, że to co jednemu przychodzi łatwiej, a innemu trudniej poukładamy tak, aby owych przymusów był raczej mniej, niż więcej (bo przecież często jest tak, ze to co nam sprawia trudność, komuś tej trudności nie sprawia i vice versa), to chyba jest w tym jakieś dobro. Jest w tym chyba większe dobro, niż wymuszanie na ludziach większej ilości poświęcania się i przymuszania w imię bliżej niekreślonego postulatu umartwiania się. Tak sobie myślę... :think:

MaluśnaOwieczka

To tak jakby powiedzieć: "Mam cię w dupie, a więc cię kocham".

A więc robiąc coś nie z emocji, szczególnej potrzeby, tylko automatycznie w wyniku nawyku kulturowego (czy innego), stajemy się lepszymi ludźmi?

Czyli jeśli żona chirurga jest chora i wymaga operacji, to oddaje on ją pod nóż innego, obcego chirurga, bo ten obcy chirurg ma ją w dupie, a więc ją bardziej kocha od męża, a więc lepiej ją zoperuje?

Bynajmniej.
Ten obcy chirurg właśnie dlatego ją lepiej zoperuje, bo jej NIE kocha, bo NIE ma żadnego emocjonalnego interesu w tym, żeby ona została dobrze zoperowana.

A odnośnie obowiązków... KAŻDY wypełnia swoje obowiązki dla przyjemności. Przyjemność ta polega na satysfakcji z wypełnionego obowiązku.

Jeśli czyścisz zasranego niemowlaka, to też robisz to dla przyjemności. Masz przyjemność ze spełnionego obowiązku rodzicielskiego. Czujesz się lepszym ojcem, lepszą matką. Cieszysz się, że twojemu dziecku jest lepiej.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Ależ masz przyjemność. Zapewniłeś niemowlakowi umycie dupy. To nieważne, że nie zrobiłeś tego osobiście. Masz osobistą satysfakcję, że nie zostawiłeś go osranego, tylko sprowadziłeś specjalistę, który mu dupe umyje.

Jak widzę leżącego pijaka w krzakach, to też go nie dotykam, tylko wołam policjantów, żeby zobaczyli, czy on żyje czy nie żyje. I mam z tego satysfakcję, że nie zostawiłem pijaka bez pomocy. I to jest właśnie ta przyjemność. A tak naprawdę to ja mam tego pijaka w dupie. Co mnie on obchodzi? Wolałbym nigdy obok niego nie przechodzić i go nie widzieć, żeby nie musieć ganiać za policją. No ale jak już go zobaczyłem, to czuję, że muszę wezwać jakąś pomoc, bo inaczej bardzo źle się czuję. A gdy już pomoc wezmę, to czuję ogromną ulgę i satysfakcję, a więc przyjemność.

Michał Dyszyński

Semele

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Likwidacja bólu to jest właśnie przyjemność. Ja tak na to patrzę.

Świadoma likwidacja frustracji to przyjemność.
Co innego, gdyby była nieświadoma (np. przez samobójstwo).

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

A likwidowanie bólu jest mniej egoistyczne niż zażywanie przyjemności?

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Moim zdaniem wszystko, co robimy, jest egoizmem. Różnica tkwi tylko w efektach ubocznych naszego egoizmu. W jednym przypadku nasz egoizm idzie w parze z krzywdą innej osoby, w innym przypadku nasz egoizm idzie w parze z radością innej osoby.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Altruizm to egoizm prowadzący do dobrych efektów ubocznych, gdy osoba egoistyczna rezygnuje z czegoś dla siebie, ale zyskuje dla siebie co innego - satysfakcję i przyjemność płynącą z faktu rezygnacji z tamtego czegoś w celu zaistnienia dobrych efektów ubocznych tej rezygnacji. Emocjonalny zysk z uzyskania tego drugiego przewyższa emocjonalną stratę z utracenia tego pierwszego - dlatego jest to mimo wszystko egoizm.

Jest podział na dobro i zło.
Jedno zachowanie egoistyczne prowadzi do dobra, inne do zła.

MaluśnaOwieczka

Kiedyś był film dokumentalny o rodzicach niemowlaka, który był na coś chory i żeby przeżył było mu trzeba amputować obie ręce i obie nogi. No i ci rodzice opowiadali, jak musieli napisać wniosek do szpitala, żeby ich córce amputowano obie nogi i obie ręce.
W filmie przedstawiano to bardzo pozytywnie. Jacy to oni są bohaterscy, jak się poświęcili dla swojego dziecka.

No ale, czy to był altruizm? Bynajmniej.
To była SKRAJNA forma egoizmu, która niosła za sobą jedynie złe efekty uboczne, ze szkodą dla tego dziecka. Tutaj jakiekolwiek dobro spotkało tylko tych rodziców. Dzięki temu, że szpital amputował ich córce ręce i nogi, to oni mogli się cieszyć, że mają żywą córkę. I tu tylko o to chodziło.
A więc oni cierpieniem i kalectwem swojej córki zapłacili za swoją przyjemność posiadania dziecka.

Czy oni sie kierowali potrzebami swojej córki? Zjebali jej całe życie. Gdyby byli porządni, toby ją wyskrobali, zanim sie urodziła, albo chociaż pozwolili jej umrzec już po urodzeniu, a nie sami wnioskowali, żeby jej poobcinać członki.

Kurwy pierdolone, a udają świętych i jako tacy są prezentowani w mediach.

I takie kurwy używają cierpienia innych, żeby móc przez to wyrazić jacy z nich wspaniali chrześcijanie.
Tak. Poobcinać swojej córce ręce i nogi, żeby sie dzieki temu móc podniecać, jacy z nich pobożni ludzie.

Na miejscu tej ich córki, gdy ona dorośnie, tobym nasłał na nich zbirów, żeby im też poobcinali ręce i nogi. Wtedy zobaczą jaka to przyjemność.

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Rozumiesz? Mówiąc, że jeden jest egoistą, a drugi nie, uznajesz jakby tego pierwszego za gorszego człowieka, co często nie jest prawdą. Bo często jest odwrotnie. Często to właśnie ten "egoista" jest lepszy.

Mówi sie, że ludzie, którzy nie chcą mieć dzieci, to egoiści, bo chcą tylko wszystko mieć dla siebie, a nie chcą dawać innym.
No to powyższy przykład dobitnie to pokazuje...

Zresztą, kurwa, JAKI rodzic nie jest egoistą? Przecież dziecko, które jeszcze nie istnieje, nie ma żadnych potrzeb. A więc decydując sie na dziecko, każdy ma na względzie TYLKO SWOJE WŁASNE potrzeby, jakkolwiek by nie myślał o sobie inaczej.

Co mi kiedyś moja mama mówiła, dlaczego mnie urodziła?
"Ciągle wszyscy mówili do mnie +ciociu+, a ja chciałam, żeby w końcu ktoś powiedział do mnie +mamo+".

Oto dlaczego ja powstałem i tutaj teraz piszę do Was.
Bo moja mama CHCIAŁA, żeby ktoś do niej powiedział "mamo".
Czyli po co mnie urodziła? DLA SIEBIE. Z pobudek E GO IS TYCZ NYCH.

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Rodzice, którzy sami wypisali wniosek do szpitala, żeby ich nowo narodzonej córce poobcinać obie ręce i obie nogi celem wydłużenia jej życia, są okrzykiwani bohaterami.
A ksiądz, który ministrantowi macał jajka, jest okrzykiwany zwyrodnialcem.

Sam się zastanów.

W którym przypadku dziecko doznało większej krzywdy.

A Ty wolałbyś mieć poobcinane ręce i nogi, czy mieć obmacane jajka przez proboszcza?
Jednak tego proboszcza nikt szanować już nie będzie. A rodziców tej dziewczynki będą przerabiać na santo subito.

Niech mi ktoś wyjaśni, w jaki sposób działanie tych rodziców miało służyć dobru ich dziecka. W jaki to sposób poobcinanie rąk i nóg jest dobrem? Niech mi ktoś to wyjaśni.

MaluśnaOwieczka

Gdyby jej nie obcięli nóg i rąk musieliby sie zmierzyć z frustracjami takimi jak:

1. żałoba po śmierci córki
2. poczucie niespełnionego obowiązku ratowania życia
3. poczucie, że skrzywdzili córkę, nie przedłużając jej życia za wszelką cenę.

Gdyby jej obcięli ręce i nogi, musieliby sie zmierzyć z frustracjami takimi jak:

4. Rozpacz, że ich córka jest kaleką i jej całe życie będzie jednym wielkim gównem.

Zdecydowali poobcinać jej ręce i nogi.
Co to oznacza? Po prostu frustracja z punktów 1-3 była dla nich bardziej dotkliwa niż frustracja z punktu 4.
Rodzice mieli do wyboru: zaspokoić swoje frustracje z punktów 1-3, albo zaspokoić swoją frustrację z punktu 4.
Wybrali zaspokojenie frustracji z punktów 1-3, gdyż to one byłyby dla nich, mając na uwadze ich osobowość, bardziej dotkliwe i bardziej by ich psychicznie męczyły.

Co by nie zrobili, to zrobiliby to dla siebie.
Różnica polega na tym, że w jednym przypadku doprowadzili do cierpienia swojej córki, a w drugim by nie doprowadzili.
Oni woleli doprowadzić świadomie do cierpienia swojej córki, żeby ukoić swoje frustracje 1-3, które były dla nich bardziej uciążliwe, niż frustracja 4.

Co by nie zrobili, zachowaliby się egoistycznie.
Jednak dobrem dla ich córki byłoby, gdyby nie przeżyła i zmarła w wieku niemowlęcym. Oni wybrali zło dla swej córki, żeby uniknąć wyrzutów sumienia 1-3, które byłyby dla nich bardziej uciążliwe niż wyrzuty sumienia 4.

MaluśnaOwieczka

Ja nie mówię, że oni świadomie tak główkowali. Pewnie to wszystko były podświadome decyzje. Jednak taka, a nie inna decyzja była podyktowana tylko ich własnym psychicznym mechanizmem obronnym. Ich psychika broniła się przed taką frustracją, która byłaby bardziej uciążliwa.

Michał Dyszyński