ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chciałbym poruszyć kwestię, która jest pewnie przez większość osób przeczuwana, ale bardzo rzadko w pełni uświadamiana. Coś, co w znaczący sposób odróżnia czasy współczesne od poprzednich. Chodzi mi o KONIECZNOŚĆ PRACY.
Problem, który stawiam jest dość prosty: czy w dzisiejszych czasach praca (zawodowa) jest (jeszcze) koniecznością?...
Weźmy na początek sprawy ekonomiczne - czy gdyby ktoś nie chciał pracować, to ma szanse się jakoś wyżywić? Ostatnio dość modny był temat ludzi, którzy żywią się na śmietnikach. Podobno w UE marnuje się ok. 40% żywności. Skoro tak, skoro żywności jest nadmiar, a rolnicy nie mogą sprzedać swoich towarów, to może mamy po prostu gigantyczną nadwyżkę wytwórczości nad potrzebami, a więc mnóstwo ludzi mogłoby się wyżywić bez świadczenia pracy. Do ludzi, którzy mogą pracować, a nie pracują dochodzi spora rzesza osób, które pracować nie mogą, a są utrzymywane przez państwo, czy prywatne osoby - emeryci, renciści, więźniowie (niepracujący), utrzymankowie różnego rodzaju. Skoro system dzisiejszy daje sobie radę z ich utrzymaniem (w przypadku więźniów mamy dodatkowo problem opłacenia osób pilnujących i obsługujących więzienia), to nasuwa się wniosek, że być może lepszy nicpoń-nierób, ale przynajmniej nie złodziej, niż bankier aferzysta, który najpierw nakradnie w białych rękawiczkach, a jeśli go złapią i wsadzą do kicia, to jeszcze trzeba go utrzymywać.
W dzisiejszym systemie ekonomicznym najwyraźniej też jakoś świetnie żyją sobie osoby, których działalność zawodowa jest co najmniej dyskusyjna ze społecznego punktu widzenia - marketingowcy od towarów niepotrzebnych, czasem szkodliwych, handlowcy wciskający ludziom podejrzane umowy, ubezpieczenia zupełnie zbędne itp. To dzisiejszy system "dźwiga" i wciąż mamy nadmiar towarów na rynku, problem z zbyciem wytworów ludzkiej pracy - również tych naprawdę pożytecznych. Nie ulega wątpliwości, że ekonomia jest w stanie udźwignąć jeszcze większą rzeszę nierobów. Być może za parę lat pola obrobią roboty, w fabrykach też większość rzeczy się zautomatyzuje, a wtedy ludziom pozostaną prace, które w istocie są raczej zbędne - bo będzie to przede wszystkim wzajemne wydzieranie sobie dóbr wyprodukowanych przez maszyny, czyli będzie to praca prawników, marketingowców, twórców reklam i wszelkiej maści upiększaczy naszego świata (a ten poradziłby sobie nawet będąc nieco brzydszy).
Ja jestem przekonany, że sam problem produkcji dóbr został w dzisiejszych czasach rozwiązany na tyle skutecznie, że (o ile tylko się zbytnio nie przeszkadza), to skromne życie można by zapewnić ogromnej rzeszy osób, które nie pracują zawodowo. Co ciekawe tak właściwie było od setek lat, nawet bez zaawansowanej techniki. Już w starożytności wiele osób pracowało tylko zajmując się domem, tworząc rzeczy nie będące dobrami pierwszej potrzeby. A co dopiero dzisiaj, gdy dobrze wyposażony w technikę rolnik jest w stanie wyprodukować więcej żywności, niż cała średniowieczna wieś.
Więc może nie ma wcale konieczności pracowania przez wszystkich?...
Skoro tak, to właściwie po co te ciągłe utyskiwania, jak to trzeba podnosić wydajność pracy, słuchać o ludziach zostających po godzinach (a jednocześnie bezrobotnych, którzy nie mogą sobie znaleźć pracy). Może, gdyby to się udało jakoś zorganizować, udałoby się jeśli nie całkiem zrezygnować z powszechności pracy, to przynajmniej zmniejszyć ilość godzin i (dodatkowo) jakoś zracjonalizować te zajęcia, które przynoszą więcej problemów niż pożytku (np. jakże powszechne dziś zawody polegające na wciskaniu ludziom ciemnoty, tworzeniu potrzeb, które ludziom przysparzają więcej trosk, niż korzyści).
Dla mnie jest dość oczywiste, że starożytna maksyma "kto nie pracuje, niechaj niech nie je", dzisiaj się zdezaktualizowała. Ale...
...mamy jeszcze aspekt ETYCZNY.

Aspekt etyczny pracy
Ktoś powie - ale w ogóle to jest nie fair, żeby jedni się zarzynali w robocie, a drudzy mieli to samo bez wysiłku. I chyba jest w tym racja. Tylko wciąż gdzieś w tle dźwięczy mi refleksja nad dzisiejszą rzeczywistością pracy - jakże wiele zawodów jest praktycznie zbędnych, jak wiele ludzi wykonuje właściwie destrukcję, a nie tworzy coś sensownego. Skoro (etycznie) nobilitujemy (jako tych dobrych, bo pracujących) osoby, które de facto oszukują swoich bliźnich, wyłudzając od nich środki na produkty o bardzo dyskusyjnej użyteczności (np. bazujące na robieniu wody z mózgu starszym osobom ubezpieczenia emerytów od utraty pracy, czy inne podobne kwiatki), to nieuchronnie przychodzi do głowy refleksja, że dla ludzkości lepiej byłoby, aby te osoby w ogóle nie męczyły się wykonując swoją pracę, lepiej byłoby, gdyby takie (albo może mniejsze, z racji na to, że jednak pracy nie wykonali) same środki dostali po prostu za nic od społeczeństwa, ale przynajmniej nie szkodzili.
A prac bardzo łatwych do usunięcia bez szkody dla życia ludzi jest naprawdę wiele - tworzenie głupich materiałów reklamowych, przesadnych opakowań, towarów przemysłowych z zaplanowanym okresem psucia się (relatywnie szybkiego), zamiast dobrze zrobionych, producentów i reklamodawców używek, niezdrowej żywności, prawników zarabiających na wątpliwych etycznie "szkodach", farmaceutów od specyfików, które dają wyłącznie efekt placebo (jak wykazują badania do tej grupy należy zdecydowana większość witamin i podobnych suplementów). Pewnie spokojnie świat mógłby się pozbyć większej części kreatywnych spekulantów (wystarczyłoby uporządkować reguły działania giełd i prawo ekonomiczne), bankierów. Niewielkie zmiany w prawie i zasadach życia społecznego spokojnie pozwoliłyby też wysłać "na zieloną trawkę" przynajmniej połowę urzędników i podobnych biurokratów. Gdyby jakoś rozdzielić naprawdę użyteczne prace, to - ZAPEWNIAJĄC BEZ ZMIAN DOTYCHCZASOWY POZIOM KONSUMPCJI DÓBR REALNYCH (!!!) dałoby się pewnie rozdzielić pracę tak, że trwałaby ona maksymalnie 5 godzin dziennie przez 4 dni w tygodniu.
Wiem, od razu ktoś powie "tak się nie da!".
Może się i nie da. Na pewno nie ruszając układów polityczno - społeczno - ekonomicznych, się nie da. I pewnie dalej będziemy mieli taką rzeczywistość jaką mamy, że jedni pracują w nadmiarze, podczas gdy inni pracy nie mają, jedni chorują, a nawet umierają z bogactwa, a inni z biedy (nie wiem, czy nie więcej ludzi umiera z chorób biorących się z dobrobytu i przeżarcia, niż tych z powodu głodu). Wiem, że pierwsza reakcją na moje spostrzeżenia jest owo "nie da się". Tylko, że - jak mawiał Einstein - na tym polega przełomowe odkrycie, że ktoś gdzieś kiedyś nie będzie wiedział, że czegoś się nie da i to - z "głupoty", niechcący - zrobi...

Piotr Rokubungi

Jeszcze nie przemyślałem tematu... Więc tylko bardzo oględnie: pracują raczej tylko frajerzy- pozostali się kurwią [patrz rządy, urzędnicy, przedsiębiorcy].

Banjankri

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Przyznaję w większości rację co do treści pierwszego postu w temacie, Michale.
Moim zdaniem problem zarówno w zmianie realnej potrzeby pewnego rodzaju prac, jak i w kwestii zysku.
Może nieco odbiegnę od tematu wątku, ale problem "zysku" od dawna mnie "gnębi"- więc teraz go poruszę. Chodzi po prostu o kwestię zarobku lub "marży", jak jest to czasem nazywane. I tu zasadnicze pytanie: z "jakiej paki" ktokolwiek ma za coś [za swoją pracę] dostawać więcej, niż jego praca jest naprawę warta?! Dlaczego jakikolwiek bilans ma być dodani, zamiast zerowy? Tylko dlatego, że tak komuś się chce, że ktoś tak sobie życzy, że "wymyślono" sobie "zysk"??
Zanim ewentualnie poruszę inne, dalsze kwestie z tym związane [może ściślej związane z tematem wątku], poczekam nieco- bo jestem ciekaw komentarzy i odpowiedzi na powyżej postawione pytania.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Czyli mógłbym zasugerować raczej albo "różnić się pięknie" albo komunizm- w jego pierwotnej, "czystej" postaci [trochę tak jak u Jezusa]. Bo chyba nagorzej jest "różnić się brzydko"- co z kolei najlepiej raczej potrafimy. I chyba lubimy to; czyli znów tendencja do dominacji i wywyższania się.