ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest taka wielka pozycja literatury światowej "Nowy wspaniały świat" Aldous Huxleya. Jest też serial na tej podstawie. Jest to o tyle ciekawy filozoficznie kawałek literatury, że w jakiś sposób demaskuje on pewne ludzkie złudzenie. To złudzenie jest bardzo bliskie lewicowej wizji świata. Co się na nie składa?
- Przede wszystkim jest to przekonanie, że trzeba się "cieszyć życiem" - takim, jakie mamy. Wydaje się, że jest to bardzo mądra rada. W końcu nic innego, niż to życie nie mamy...
Nieraz przelatują mi przez ekran telewizora (gdy robię kolejną rundkę po kanałach, bo nie ma do obejrzenia nic ciekawego) programy w stylu "oj, ach, ależ to jest wspaniałe!". Mamy: oj, ach, jakież wspaniałe ktoś kupił sobie buty, a ktoś inny spodnie, a ktoś tam piękne kafelki w kuchni położył! Oj, jak pięknie, jak uroczo!
No i są jeszcze te programy, gdy podstarzała pani dostaje się w ręce specjalistów od robienia z niej piękności. Cała rzesza takich fachmanów robi różne korekty fizjonomii, zmienia pani fryzurę, kupuje nowe ciuchy, a potem taka - odmieniona - uczestniczka programu wychodzi na scenę, gdzie wszyscy widzowie spazmów dostają "jakaż ona jest teraz piękna!". Dla mnie (od razu zastrzegam, że dyletant i kiepski znawca urody jestem) jest ona rzeczywiście zadbana, jednak różnica z tą wcześniejszą zaniedbaną, rzadko sięga więcej niż 20% efektu. Jakby się po prostu sama dobrze umalowała i ubrała, to efekt pracy specjalistów okazałby się pewnie lepszy na poziomie ledwie śladowym. Ale oczywiście wypada się zachwycać, jaka ona teraz piękna się zrobiła.
Marzenia... Marzenia, czy iluzje?...

Mam chyba jakąś osobistą awersję do udawania. Dlatego to co tu piszę, proszę uznać za głos mało miarodajny. Nie chcę nikomu wciskać mojej wizji rzeczywistości, choć trochę jednak...
... pragnę zwrócić na pewne rzeczy uwagę. W szczególności na pytanie: jak długo warto się oszukiwać, że jak założymy nowy ciuch, to coś niezwykłego się stało?...

Z drugiej strony chyba trochę sam się ze sobą nie zgadzam. Bo też uważam, że może i warto jest mieć w sobie taką ZDOLNOŚĆ DOWARTOŚCIOWYWANIA doznań, rzeczy. Zdolność do cieszenia się tym, co mamy jest bardzo szczęściotwórcza. Są takie kobiety, które kupią sobie broszkę za 7 zł i są przez parę godzin z tego tytułu szczęśliwe. Pozazdrościć.
Ale też trochę...
Współczuć. Bo chciałoby się jednak, aby to życie było czymś bardziej doniosłym, niż przyczepieniem sobie jakiegoś tam wisiorka, podmalowaniem ust, czy zmianą wystroju wnętrza.
Choć sam właściwie nie wiem, czy tu mam rację, czy się mylę... :think:

W jednym bardziej jestem pewien. W tym, że jest pewien rodzaj psychicznej tortury, polegającej na WYMUSZANIU UDAWANIA SZCZĘŚCIA. Gdy każą komuś okazywać szczęście i radość w sytuacji, gdy tak naprawdę czuje ów ktoś żal i smutek, to takie wymuszenie jest torturą. I ja czasem mam wrażenie, jakby te "ochy i achy", jakie ludzie produkują, aby komuś tam dać złudzenie, że oto stał się niezwykle piękny, choć nie ma przecież już szans w konkurencji z pięknem młodości (wyjątki się zdarzają, ale to są wyjątki), to jest to często żałosne.
Czy to oznacza, że jestem za skrajnością postaw w drugą stronę, czyli za mówieniem ludziom, których młodość odeszła czegoś w stylu: pogódź się już z tym, że jesteś stary i brzydki, usuń się z miejsc, gdzie twoja mało atrakcyjna gęba psuje innym widok?... Oczywiście ta druga skrajność też byłaby w mojej opinii czymś nieprawidłowym. Niektórzy potrafią się starzeć z godnością. W ogóle o jakiś rodzaj godności, związanej (ten sam źródłosłów!) z POGODZENIEM SIĘ z tym, jacy jesteśmy byłby tu chyba kluczem. Ale przede wszystkim NIE ZMUSZAĆ SIĘ DO UDAWANIA, do tych ochów i achów na siłę.
Jest coś (w moim odczuciu) poniżającego w tym, że oto wciskają nas ludzie w gorset ich ocen, ich kryteriów. Człowiek dostaje się w schemat, w którym każą mu podskakiwać jak pajacyk - uśmiechaj się, bądź szczęśliwy.
W lewicowej wizji człowieka zaszyte jest założenie, że mamy tylko to życie, więc koniecznie trzeba wszystko z niego wycisnąć na maksa. Nie ma żadnej transcendencji - jest to tutejsze tu i teraz. Czyli jest np. seks - źródło przyjemności. Więc zbrodnią (lewicową myślozbrodnią) byłoby stawiać tu ograniczenia! Niech to robi każdy z każdym, kiedy chce, jak chce, bo to takie fajne, tak uszczęśliwia! Zakupy są fajne - więc niech sobie ludzie łażą po tych centrach handlowych i kupują te tony rzeczy, które pewnie wyrzucą za niedługo bez jakiegokolwiek wykorzystania. Dobrze jeśli oddadzą dla biednych. No i bawmy się, bawmy się...
Z punktu widzenia człowieka szukającego transcendencji, któremu chodzi O COŚ WIĘCEJ, takie stawianie sprawy, że mamy się tak bardzo cieszyć jakimiś pierdołami, bo to tak trzeba, bo inaczej się nie da, graniczy z torturą... :think:

MaluśnaOwieczka

To ja nie jestem ani lewicowy, ani prawicowy.

Jestem chyba niczym.

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Ciekawe jest to, jak ludzie potrafią nadawać zupełnie przeciwstawne znaczenia tym samym maksymom. Na przykład taka maksyma:

Semele

MaluśnaOwieczka

Swobody gospodarcze a swobody osobiste to dwa niezależne wymiary.

Michał Dyszyński

Semele

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

A u Indian to nie było oczekiwań społeczności względem jednostki?

Semele

szaryobywatel

Semele

Andy72

Choćby inicjacja chłopców na mężczyzn

Semele