ŚFiNiA

MaluśnaOwieczka

Użytkowniczka towarzyski.pelikan napisała w swoim blogu pod adresem http://www.sfinia.fora.pl/blog-towarzyski-pelikan,179/miedzy-indywiduacja-a-socjalizacja-o-rozwoju-czlowieka,22701.html#711493 takiego oto posta:

MaluśnaOwieczka

Dla przypomnienia, Warren Farrell pisze w swojej książce (tłumaczenie moje):

Dlaczego mężczyźni kochają kobiety bardziej niż siebie, ale szanują siebie bardziej niż kobiety?

Pamiętacie, jak chroniliśmy nasze dzieci zanim uszanowaliśmy ich zdolność do chronienia samych siebie? Zdolność do ochrony generuje szacunek. Ale proces zapewniania ochrony polega na radzeniu sobie z ciemną stroną świata. A wraz z tym radzeniem przychodzi utrata niewinności. Kiedy mężczyzna, który opanował umiejętność ochrony, spotyka tę niewinną kobietę, "zakochuje się", ponieważ jej niewinność pozwala mu na ponowne połączenie ze swoim ja, które zagubiło się w procesie radzenia sobie ze złożonością. Chociaż wydaje się, że się w niej zakochał, tak naprawdę zakochuje się we własnej utraconej niewinności. Kochał to niewinne ja, ponieważ jego niewinność pozwalała mu bezpośrednio widzieć swoją duszę, tak jak widzimy góry w dobrą pogodę.
Im bardziej niewinna – lub tradycyjna – kobieta, tym bardziej szuka mężczyzny, który poradzi sobie ze złożonością. To właśnie jego umiejętność radzenia sobie ze złożonością pozwala jej zachować niewinność. (Opiekun dosłownie chroni jej niewinność.) Ale w procesie radzenia sobie z ciemną stroną życia dystansuje się on od własnej duchowości, zmniejszając w ten sposób jej miłość do niego, mimo że ona zwiększa wtedy swoją zależność od niego.
I odwrotnie, staje się od niej duchowo zależny i kocha ją bardziej, nawet jeśli mniej ją szanuje. Szanuje tę część siebie, która potrafi opanować złożoność, ale nienawidzi tej części siebie, która musiała iść na kompromis.
Kiedy kobiety są postrzegane jako niewinne, stają się czczone przez mężczyzn niemal religijnie. Co nie jest przypadkowe. Atrakcyjność religii, podobnie jak w przypadku "niewinnej" kobiety, polega częściowo na tym, jak pozwala nam być w kontakcie z naszym prostszym duchem – czy duchowością. W tym, jak daje nam chwilową ulgę w złożoności i zawiłościach życia.
Ale czy kobiety nie zakochują się w mężczyznach, których szanują? My jedynie nazywamy to miłością. Ale tak naprawdę ona nie "zakochała się w nim", lecz "ogarnął ją szacunek do niego".

Mężczyźni nie będą kochać siebie, ani kobiety nie będą kochać mężczyzn, dopóki rola zabójcy-obrońcy jest nieproporcjonalnie rolą mężczyzny.
Rozwiązanie? Obie płcie powinny rozwijać swoją duchową integrację poprzez integrowanie potrzeby obejmowania innych ochroną z potrzebą kontaktu z naszą własną niewinnością.

[...]

Dawno, dawno temu matka, która chciała zobaczyć piękny posąg Hery, nie miała koni ani wołów, które mogłyby ją tam zanieść. Ale miała dwóch synów. A synowie pragnęli ponad wszystko, aby życzenie matki się spełniło. Zgłosili się na ochotnika, aby zaprzęgnąć się do wozu i zabrać ją przez góry w palącym upale do odległej wioski Argos, domu posągu Hery.
Po przybyciu do Argos synowie byli wiwatowani i na ich cześć wzniesiono posągi. Ich matka modliła się, aby Hera dała jej synom najlepszy prezent w jej mocy. Hera to zrobiła. Chłopcy umarli.
Tradycyjna interpretacja? Najlepszą rzeczą, jaka może spotkać mężczyznę, jest śmierć u szczytu chwały i potęgi. Gdyby jednak był to mit o dwóch córkach, które zastąpiły woły, by nieść gdzieś ojca, czy zinterpretowalibyśmy śmierć córek jako dowód na to, że najlepszą rzeczą, jaka może spotkać kobietę, jest śmierć u szczytu jej chwały i potęgi?
Posągi i okrzyki mogą być postrzegane jako łapówki dla synów, aby cenili swoje życie mniej niż prośbę matki o obejrzenie posągu. Symboliczny jest fakt, że posąg przedstawiał Herę, królową bogów olimpijskich i opiekunkę zamężnych kobiet. Ofiara synów symbolizowała nakaz dla mężczyzn, aby stali się wystarczająco silni, aby służyć potrzebom matek i małżeństwa, i byli gotowi nazwać to chwałą, jeśli umrą w tym procesie. Dlatego imię Herkules oznacza "na chwałę Hery".
Czy bohater był sługą? Tak. Samo słowo "bohater" pochodzi od greckiego ser-ow, od którego pochodzi nasze (angielskie) słowo "sługa", a także "niewolnik" i "obrońca". Bohater był zasadniczo niewolnikiem, którego celem była służba i ochrona. Aby ogólnie chronić społeczność, w szczególności kobiety i dzieci. W zamian bohaterowie otrzymywali szacunek i miłość tych, których chronili. Tak jak uznanie, jakie okazaliśmy przyrządzaniu posiłków przez naszą matkę, sprawiło, że gotowała i dało jej ego-łapówkę, by była niewolnicą swojej roli w kuchni, tak posągi i opowieści o chwale są ego-łapówkami dla mężczyzn, by byli niewolnikami ich roli jako bohaterów. Uznanie sprawia, że niewolnik pozostaje niewolnikiem.