ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nie tak dawno czytałem, że kobiety w krajach muzułmańskich nie okazują nawet minimalnych objawów sympatii wobec mężczyzn - nawet na gruncie zawodowym nie wolno jest im uśmiechnąć się do obcego mężczyzny, muszą być zawsze oschłe, wręcz odpychające.
W Europie czy Ameryce jest inaczej - tutaj obowiązuje (może nie zawsze...) zawodowy uśmiech. Stewardesy, hostessy, recepcjonistki prezentują sympatyczne twarze wszystkim, nie dyskryminując mężczyzn. Ale...
Weźmy ten wywiad z Kayah:
[link widoczny dla zalogowanych]
Autorka pisze:

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Mój idol Gendo Ikari raczej nigdy nikomu sympatii nie okazuje- dlatego ja też nie. ;-P

JanelleL.

Piotr Rokubungi

Najgorzej, że- jak to śpiewał Kazik Staszewski: "aparat systemu humorem tryska"; a przed wyborami to już w ogóle palą koty [nie mylić z "palikociarnią"...albo mylić] i ciągają się za wibratory np. po studiach telewizji anty-autonomicznej oraz sądach zawisłych [czytać: bsod].
A w ogóle to: Precz z ludzkością! Anioły do parlamentu! Cy cuś... :think:

JanelleL.

No tak......nie trzeba być sympatycznym, żeby być lubianym, to sprawa względna jak cholera..... przykładowo: gdyby Piotr był jakiś szczególnie sympatyczny, to bym Piotra mniej lubiła, a Michał może być sympatyczny i jest OK....człowiek niesympatyczny ma taką zaletę, że można się po pierwszym kontakcie z takim "typkiem" spodziewać już tylko czegoś lepszego - i to jest bardzo OK....oczywiście jak się okazuje być zawsze niesympatyczny to jest bardzo nie OK i kwz.
ZAWSZE ale to ZAWSZE jednak mam ZASADĘ - kobieta zbyt miła, słodka aż się jej lepi gęba z tej słodyczy - takie "tiutiutiu tiatiatia atiati" dostaje kopa w zad przy pierwszym kontakcie. Jeśli z jakichś powodów zdarzyło mi się odstąpić od tej zasady, to zawsze na konto stwierdzenia, że już NIGDY PRZENIGDY więcej. (oczywiście zasady są po to, by je czasem łamać, jak to się mówi, więc i mi się zdarzało i pewnie jeszcze się zdarzy :->

...a tfu!... takie tam drobne błędy w imię ustanowienia ZASAD i potwierdzenia słuszności ich obowiązywania)
Oczywiście mówię o kontaktach zupełnie zwyczajnych, codzienno-towarzysko-zawodowych, że tak nazwę je sobie....i bez podtekstów ma się rozumieć.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Oj, Dyszyński- co z ciebie wyrosło?.. Rozkminiacz włosów na czworo. ;-P

A JanelleL. jeszcze nie wyrosło, bo to młode stworzenie nieco jeszcze. Ale może jej wyrośnie jeszcze- tylko powinna więcej jeść. [Oby nie urosły jej włosy..pod pachami.]. :shock:

"Me gusta tocar guitarra, me gusta cantar el son, mariachi me acompana, cuando canto mi cancion." :gitara:

JanelleL.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Gee, Yogi, i dunno..." "But gimme some boobs, mutha-assbys!" :shock:

Michał Dyszyński

Idą Święta Bożego Narodzenia. Czas organizowania sobie nawzajem okazywania sympatii.
Ileż to razy przyjdzie nam powiedzieć "wszystkiego najlepszego". Iluż to niesympatycznych wujków, cioć, czy znajomych będziemy musieli uściskać, nawet wycałować, bo to "święta rodzinne". Czasem chyba można by coś napisać o świątecznej tyranii serdeczności. Uśmiechamy się, bo tak "trzeba", wypada, bo nie chcemy zadrażniać stosunków. Ale jakże często nie zależy nam zupełnie na tym, aby tamta osoba miała "wszystko najlepsze" w życiu. Właściwie to niektórym pewnie należałaby się rózga, przywołanie do porządku.
Niektórzy ludzie nie lubią Świąt - tych nudnych rodzinnych spotkań, konieczności wysłuchania po raz setny tej samej historii od wujka, który nie daje sobie przerwać, albo ciotki, która musi wszystkim opowiedzieć, jak to jej wnuczka już staje sama na obie nóżki.
Ale dla innych ludzi, mimo tych wad, takie rodzinne spotkania są czymś wartościowym, jakoś atrakcyjnym. Ciągle się w życiu zmuszamy do różnych rzeczy. Ciągle możemy sobie zarzucić, że "nie jesteśmy autentyczni" - w pracy, w życiu na co dzień.
Wg mnie chyba można mówić o pewnej tyranii rodzinności i życzliwości. Bo wielu ludziom już bokiem wychodzi to powtarzanie życzeń, mizdrzenie się, uśmiechanie, udawanie, że opowieści wszystkich rodzinnych nudziarzy stanowią clou pewnego bytu społecznego określanego jako NASZA RODZINA. i niektórzy się buntują. Spędzają Święta przed telewizorem, komputerem, albo z padem konsoli w ręku, czasem z książką. I też nie jest jakoś super. Potem chyba też nieco żałują, że nie zmobilizowali się, nie odmienili swojego nastawienia, jakoś tak aby BYĆ Z INNYMI LUDŹMI.

Bo, kurczę. Może i jest w tym jakaś tyrania. Ale ze wszystkich tyranii, jakie nas spotykają, ta jest jeszcze jedną z możliwszych do wytrzymania. Może trzeba się wyrywać marazmu, z kalkulowania co się opłaca, albo nawet jak "aktywnie" spędzić czas. Ktoś może nawet uzna, że zamiast wykrzywiać usta w uśmiechu do starej ciotki, lepiej pójść na siłownię - to będzie bardziej "korzystne". Ale wg mnie, ów ktoś się łudzi.

Piotr Rokubungi