ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Są ludzie, których cechą wybijającą się jest to, że mają wyjątkowe parcie na to, aby innym zasrać życie. Po czym ich przede wszystkim można poznać?
- Po tym, że MAJĄ NIEUSTANNE ROSZCZENIA DO INNYCH ludzi.
Ten im powinien był zrobić to, a tamten tamto. Tacy ludzie funkcjonują w nieustannej ocenności ludzi ze swojego otoczenia, w nieustannym domaganiu się, aby ktoś robił coś inaczej niż akurat by chciał, inaczej niż robi.
Tego rodzaju roszczeniowca NIC NIE ZADOWOLI, zawsze będzie mu mało.

Kiedyś u siebie też odkryłem podobne ciągoty emocjonalne. Może nie były jakieś bardzo silne (patrząc w porównaniu do osób z otoczenia), ale były. Wtedy sobie uruchomiłem pewien program mentalny separujący mnie od karmienia tego mentalnego roszczeniowca w sobie. Gdy zaobserwuję u siebie pretensję do kogoś, to ją OBOWIĄZKOWO UBIERAM w "mentalny kaftan bezpieczeństwa". Ten kaftan bezpieczeństwa składa się z kilku elementów:
1. Powiedzenia sobie: ktoś miał ci to zrobić/dać? - A może to ty sam - Michale - powinieneś sobie to zapewnić, a nie liczyć na to, że to ktoś ci to da...
2. Powiedzenia sobie: czy ty tak się rwiesz do tego, aby spełniać cudze oczekiwania? - Skoro jesteś niewyrywny w tym względzie, to daj na luz w naciskach na innych w tę stronę.
3. a skąd właściwie wynikać miałoby to czyjeś zainteresowanie twoimi - MIchale - potrzebami? Kogo to obchodzi, co ty chcesz? Niby dlaczego to twoje oczekiwania miałyby być spełniane, a nie wszystkich innych? - Podaj mocny argument na to, że to twoje roszczenia są tu najważniejsze!
4. Pytam się siebie: A ty - Michale - jesteś dzieckiem specjalnego troski? To ciebie trzeba dopieszczać i hołubić. To nie masz już samodzielności, albo i godności?... To może ty pomagaj innym, a nie domagaj się czegoś od ludzi.
5. Na koniec przypominam sobie postawy tych wszystkich psychopatów i roszczeniowców, którzy mi zasrywali życie. I pytam się siebie: masz być taki jak oni?...

W każdym razie ogólnie stawiam sprawę tak, że jak ktoś ma jakieś specjalne potrzeby, to poprawną ścieżką ku temu, jest SAMODZIELNE RADZENIE SOBIE Z PROBLEMAMI, a dopiero w drodze wyjątku, dopiero ŁASKĄ CZYJĄŚ będzie zajęcie się tym, co byśmy oczekiwali.
Za zło i patologię mentalną widzę postawę, gdy ktoś nie dość, że zrzuca na cudze barki jakieś swoje kaprysy, to jeszcze rozlicza owego kogoś z tego, jeszcze jest niezadowolony i zamiast dziękować za najmniejszy wkład pracy i zainteresowanie, to jeszcze wywiera presję, grymasi, że źle mu to zrobiono, że nie tak, że ktoś coś znowu powinien...

Stawiam sobie sprawę: nikt mi nic nie powinien!
Jak czegoś chcę, to się o to staram.
A jak ktoś mi coś daje, jak chciałbym od kogoś jakiegoś wsparcia, to mam obowiązek pięknie dziękować za okazaną mi łaskę, a nie przeć dalej, jak to inni mi coś powinni dawać, a nie ja im!

Semele

Michał Dyszyński