ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Moim osobistym intelektualnym hobby jest modelowanie, klasyfikacje ludzkich osobowości. Jedną z ważniejszych szufladek, jaką mam w tych klasyfikacjach jest osobowość o naturze walecznej, skupionej na walce, rywalizowaniu, zdobywaniu laurów w konkurencjach ważnych, średnich, takich sobie, a nawet kompletnie absurdalnych.

Gdyby jakoś opisać funkcjonowanie tego typu osobowości, to charakteryzowałoby ją znacznie częstsze, niż w przypadku innych osobowości zadawanie sobie pytań w rodzaju:
- Kto jest lepszy, a kto gorszy ode mnie?
- Kto coś przeciw mnie knuje?
- Czy mnie ktoś nie poniża, albo czy nie ma tu jakiejś możliwości wywyższenia się?
- Czy nasi wygrywają, czy przegrywają?
- Czy ten, kogo teraz spotykam powinien dostać u mnie wewnętrzną etykietę wroga, czy przyjaciela?
itp.
Osobowość walcząca kolekcjonuje myśli i odczucia związane z walką. Często też te osobowości będą mocno zainteresowane narzędziami walki, historią walk ludzi w różnych czasach i miejscach.
Osobowość walcząca ożywia się, czuje się bardziej zaangażowana, bardziej sobą, gdy w czymś jest aspekt walki, rywalizacji a czuje się znudzona, gdy tego aspektu nie ma.

Osobowość walcząca (podobnie z resztą jak inne osobowości) zwykle ma przekonanie, że inni ludzie tak samo jak ona odbierają ludzi i zdarzenia. Ale akurat tutaj trzeba przyznać, że większość ludzi nie zajmujących się zawodowo psychologią ulega złudzeniu subiektywizmu w tym zakresie. Bo są osobowości mocno różniące się w potrzebach emocjonalnych w kontekście walki. Są np. osobowości twórcze, którym walka często bardziej przeszkadza, niż cokolwiek daje. Są osobowości typu opiekuńczego, które też walkę traktują jako coś niepożądanego, czasem jako zło konieczne, a jeśliby mogły to w żadne walki by się nie angażowały. Takie osobowości, jeśli nawet któreś z pytań wyżej sobie zadają, to znacznie rzadziej, niż osobowości walczące, a do tego raczej przymuszone do tego okolicznościami, a nie z własnej inicjatywy.