ŚFiNiA

Semele

Transformacja ustrojowa Polski spowodowała powrót wielu ludzi do jawnego wyznawania religii. Niektórzy swoją konwersje ogłaszali wszem i bardzo medialnie.

Toczyła się także dyskusja w mediach na temat autentyczności tych aktów. Istniało domniemanie, ze może to być zachowanie koniunkturalne.

Człowiek powinien stałe konfrontować swoje poglądy. Po to aby zachować elastyczność myślenia.
Mamy naturalną tendencję do kontaktowania się z ludźmi o podobnych poglądach.

Ciekawy artykuł o pułapce zbyt silnych przekonań.
[link widoczny dla zalogowanych]

Co o tym sądzicie.
Czy w Waszym życiu zaszły jakieś duże zmiany poglądów?Jakie były ich powody?

Czy jesteście gotowi na zmianę swych poglądów lub przynajmniej zrozumienie tego procesu u innych ludzi?

Jak oceniacie takie nagłe konwersje.

Przykład
Mój kolega wielbiciel Wałęsy i Solidarności dziś wielbi frakcję ziobrystów.

Semele

Opis podobnej sytuacji:
Kiedy w 1979 roku przyjechałem do Polski, w szpitalu gdzie gościłem na stypendium jako anestezjolog, szef chirurgii i jego żona, anestezjolog, byli niewierzący. On należał do PZPR i był dosyć mocno nastawiony na zarabianie pieniędzy. Dla nich Włoch, który przyjeżdża na stypendium do Polski budziło pytanie: „Czy nie jest szpiegiem?” Dlatego żona, aby uniknąć wszelkich możliwych kłopotów, nie pozwoliła mi pracować, lecz tylko przyglądać się jej pracy. Natomiast szef, zapraszał mnie na polowania. Obie sytuacje były dla mnie całkiem niezręczne, bo bardzo lubiłem pracować i bardzo nie lubiłem polować. Przez sześć miesięcy nie zrobiłem ani jednego znieczulenia. Przeżywałem ten okres jako moją śmierć zawodową. Na polowaniu, najgorsze było towarzystwo partyjniaków. Broniłem się jak mogłem przed pijaństwem i udawałem, że nie rozumiem różnych rozmów, których rzeczywiście lepiej było nie rozumieć. Ale mówiłem Jezusowi: „Jeśli trzeba to przeżyć, aby służyć Dziełu w Polsce, to przyjmuję”. Starałem się nie akceptować ich poglądów i czynów, ale traktować ich z szacunkiem. Raz szef przywiózł wiatrówkę, postawił tarczę i powiedział: „Teraz zrobimy konkurs strzelania”. Myślałem, co za konkurs, między myśliwym i nie myśliwym. Okazało się, że strzelałem lepiej niż on. Wtedy powiedział: „Teraz wiem kim jesteś: „Czerwone brygady”. Ale sam w to nie wierzył. Pewnego dnia zaprosił mnie do siebie na przyjęcie w gronie najbliższych przyjaciół. Wtedy razem z żoną powiedzieli mi, że bardzo by się cieszyli, gdybym pozostał w Polsce i razem z nimi pracował. Później zaprosiliśmy ich do fokolare i wtedy powiedzieliśmy im, kim jesteśmy. Bardzo głęboko przeżyli ten wieczór, a na drugi dzień szef mi powiedział: „Wiesz, ja jestem niewierzący, ale przynajmniej przyjacielem Ruchu Focolari też jestem”. Faktycznie angażował się wielokrotnie, aby leczyć ludzi z Ruchu. Kiedy po wielu latach od rozstania stałem się kapłanem napisał do mnie list, wyrażając swoją radość z tego, że swoim zaangażowaniem zatrudnienia mnie dał swój wkład w rozwój Ruchu w Polsce. Teraz jest już po drugiej stronie życia. Mocno wierzę, że Pan przyjął go do Siebie.

Ks. Roberto

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeśli znacie podobne przemiany, które zaszły w życiu ludzi w Waszym otoczeniu, będę wdzięczna za ich przytoczenie. Ewentualnie wyrażenie swego stosunku do tych zmian.

MaluśnaOwieczka

Ja nigdy nie doświadczyłem silnej zmiany poglądów. Bardziej były to delikatne korekty.
Uważam się za osobę o stabilnych poglądach i osobowości. Co nie oznacza, że moja osobowość jest wspaniała. Miewam wahania nastrojów. Osobowość jest jednak stabilna.

Nie mam nic przeciwko odmiennym poglądom u innych osób, nawet mi bliskich. Jednak nie chciałbym być raniony przez te osoby z powodu różnic w poglądach. Wtedy jest to problem. Myślę, że niektórych tematów po prostu trzeba unikać. Myślę, że wiele szczęśliwych wieloletnich małżeństw jest szczęśliwa tylko dlatego, że nigdy ze sobą tak naprawdę nie rozmawiali na tzw. poważne tematy i nie znają swoich poglądów. Pewnie nawet po 30 latach małżeństwa ludziom zdarza się w ogóle nie znać swoich wzajemnych światopoglądów. Nie wszyscy mają parcie na dyskusje. Jednak poglądy jakieś ma każdy.

lucek

Semele

lucek

Semele

Skąd wiesz , że nie wiedzą co oznacza słonina.

Może przyjmują do wiadomości , że nie wiedzą i dyskutują już o czymś innym.
Dyskutują o swojej niewiedzy.
Ty jeszcze nie chcesz o tym....

Bóg lub bóstwo – istota nadprzyrodzona, której istnienie uznaje większość religii. ... Słowo bóg jest pisane małą literą i oznacza bogów, których może być wielu (synonimy: bóstwo, bożek, bożyszcze), natomiast w religiach monoteistycznych słowo to jest traktowane jako nazwa własna (imię) i jest pisane wielką literą.

Semele

MaluśnaOwieczka

Może się po prostu dobrze ze sobą czuli. Znali bardzo dobrze jeden drugiego, ale nie w kwestii światopoglądu, tylko bardziej uczuć i emocji.
Wiedzieli, czego się po sobie nawzajem spodziewać. Ufali w uczciwość.

Semele

MaluśnaOwieczka

Teraz też już to wiem.

Semele

MaluśnaOwieczka

Ja miałem zawsze silną potrzebę mówienia prawdy tym, na których mi zależy i którym ufam. Bardzo trudno było mi ukrywać różne sprawy przed tymi osobami. To była istna męczarnia, gdy musiałem to robić. W sumie wychodzi na to, że ja jestem szczery, bo dzięki temu czuję ulgę, że nie ukrywam tych rzeczy przed najbliższymi osobami. Niestety najczęściej dostaję przez to mocno po dupie w inny sposób. Nadmierna potrzeba opowiadania o swoich myślach niszczy mi życie.

To dlatego gdy jestem wśród osób, którym nie ufam, nie mówię o sobie w ogóle. Jestem wśród takich osób w 100% skryty. A to dlatego, bo się boję, że jeśli puszczę parę z ust, to zacznę mówić rzeczy, których nie powinienem i mi to zaszkodzi.

Z drugiej strony zawsze miałem problem z wyrażaniem pozytywnych uczuć...
Jestem więc wylewny, ale najczęściej ta wylewność dotyczy moich wad, a nie moich pozytywnych stron.

Gdy myślę coś pozytywnego, często to ukrywam, bo się tego wstydzę. Natomiast mam silną potrzebę przyznawać się do swoich słabości.

Semele

MaluśnaOwieczka

Ja od dziecka wstydziłem się wyrażania pozytywnych uczuć. Zawsze uciekałem przed Wigilią, bo wstydziłem się składać życzeń. Do dzisiaj tak mam.

O swoim ateizmie/agnostycyzmie to mogę porozmawiać ze znajomymi z pracy, ale nie z rodziną. No może z rodziną w zbliżonym do mnie wieku to tak, niestety nie mam z nimi kontaktu. Natomiast z rodziną ze starszego pokolenia to nie ma sensu. Zbyt głęboko są zakorzenieni w tradycji. Dla jednej z moich ciotek ateizm to pewnie coś takiego jak dla Ciebie kanibalizm.

MaluśnaOwieczka

Nawet dużym wyzwaniem było dla mnie nauczenie się mówić mamie, że ją kocham. W końcu musiałem to przełamać, bo widziałem, jak bardzo ona tych słów potrzebuje.

Kiedyś bardzo wstydziłem się mówić takich rzeczy.

Od małego dziecka tak mam. Pamiętam do dzisiaj, jak w wieku 5 lat powiedziałem dziadkowi "Wszystkiego najgorszego z okazji urodzin", bo wstyd mnie ogarniał na samą myśl, że mam mu powiedzieć, że życzę mu dobrze. No i ja chyba do dzisiaj jestem tym samym 5-latkiem.

Semele

MaluśnaOwieczka

A powinienem zabić?

Semele

MaluśnaOwieczka

Bo mam. Trudno być dzieckiem jak się ma prawie 40 lat. Wolałbym być silniejszy i bardziej asertywny.

Semele

Semele

Porażka to nieodłączna część naszego życia. Ja wolę interpretować ją metaforycznie, jako lekcję, bez której się nie rozwijamy, nie podążamy naprzód. Świadoma osoba drugi raz nie popełni tego samego błędu. To dzięki niepowodzeniom jesteśmy mądrzejszymi i lepszymi ludźmi. Warto dać sobie czas na akceptację strat, przeczekanie, przemyślenie. Swoje odczucia można zapisać – to pomaga usunąć złe myśli. Porażki to dobra rzecz.

MaluśnaOwieczka

Semele

lucek