ŚFiNiA

Katolikus

Jestem ciekaw czym jest dla was rozwój duchowy i czy uważacie, że to jest coś bardzo ważnego w życiu, tak bardzo, że powinno to zajmować pierwsze miejsce względem innych życiowych obowiązków, jeśli to jest możliwe?
Dalej..
Jak poznać waszym zdaniem kogoś, kto nie przykłada w życiu większej uwagi do rozwoju duchowego?
Czy nie przykładając dużej wagi do duchowego rozwoju tracimy w życiu coś cennego? Jeśli tak to, co to takiego może być waszym zdaniem?

Mówi się, że posiadanie dużej ilości pieniędzy świadczy o tym, że ktoś jest w życiu zaradny i ma "łep na karku", a co świadczy o tym, że ktoś jest rozwinięty duchowo?

Na forum jest wiele osób, które chyba inwestują swój czas w rozwój duchowy i nie uważają tego za stratę czasu więc zapraszam do dyskusji.

Banjankri

Michał Dyszyński

blackSwan

Katolikus

fedor

blackSwan

blackSwan

fedor

Banjankri

Michał Dyszyński

mat

fedor

Katolikus

Czy w ogóle można mówić o rozwoju duchowym w sytuacji, gdy ktoś wywyższa się nad innych i swoimi słowami dowodzi, że trochę gardzi tymi, których uważa za tych z "niższej półki", a może właśnie to idzie ze sobą w parze, czyli czym bardziej wzrastamy duchowo tym bardziej widzę "upośledzenie" innych i to daje mi usprawiedliwienie w moim zachowaniu? :think:

Semele

Edytowany

Katolikus

Zastanawia mnie, w kontekście rozwoju duchowego, temat słabości, które są gdzieś tam zaszyte w człowieku. Zastanawiam się czy jest coś konkretnego poczym człowiek może poznać, uświadomić sobie, że to jak działa i się zachowuje to jest tak naprawdę dowodem tkwiących w nim słabości, tego co niskie, co raczej powinno się pokonać w sobie. Np. ktoś przejawia w swoim zachowaniu wobec innych ludzi tendencję do wykazywania, że to on ma zawsze rację, że ktoś się musiał pomylić, a nie on. Może znacie to z własnego doświadczenia z pracy, domu? Zgubiły się klucze od czegoś? To musiałeś na pewno zgubić je ty, a nie ta druga osoba. A może okno okazało się w pokoju otwarte i zimne powietrze wychłodziło pokój, ale to twoja wina, bo na pewno byłeś wcześniej poproszony o to, by je zamknąć, nie może być tak, że to ta osoba zapomniała ci powiedzieć, ona na pewno cię o to prosiła..
Są osoby, które wmawiają winę innym, a nigdy albo prawie nigdy, sobie.
I teraz pytanie, jeżeli to jest słabość, coś co trzeba w sobie rozpoznać i pokonać to w sumie po czym taka osoba mogłaby rozpoznać, że to jest właśnie coś, co stanowi problemem?

Może jakiś inny przykład. Kiedyś spotkałem się z przekonaniem, że do głupich i debili trzeba się odnosić po chamsku, z pogardą, zero dobroci dla takich, bo nie zasługują na nic innego.
Jeżeli możemy takie myślenie (które ma swoje realne odbicie w relacjach ludzkich) uznać za ludzką słabość, co niskie w człowieku, to jak ktoś taki ma sobie to uświadomić, że to jest w nim jakaś słabość?

Istnieje jakaś uniwersalna metoda na rozpoznawanie w sobie różnych słabości, grzechów? Można całe życie przeżyć z przekonaniem, że ze mną wszystko jest ok, a to z innymi jest problem.. I mnie to jakoś nie daje spokoju. :think: