ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zadziwiające jest jak wielu ludzi wykazuje wyraźną tendencję do szukania w innych ludziach win wszelakich. Jak się takich ludzi słucha, to ze zdziwieniem dowiadujemy się, ileż to ktoś, o ludziach których na oczy nie widział, niewiele o nich słyszał, ""wie", zna ich intencje, pragnienia i ma silne przekonanie, że ów ktoś jest zły, skory do napaści, kłamstwa.
Potrzeba obarczenia kogoś winą - czym ona właściwie jest, co daje osobie obwiniającej? :think:

Semele

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Wydaje mi się, że większość postrzega świadome życie jako wartość, ale każdy w różnym stopniu chce to swoje życie uczynić świadomym, pewnie podług swoich potrzeb i możliwości.

Ja nie jestem absolutną przeciwniczką ulegania instynktom stadnym czy innym. Przeciwnie, lubię raz na jakiś czas się zresetować i puścić hamulce, oddać kontrolę jak większość ludzi. Po to np. sięgamy po używki, po to angażujemy się w jakieś emocjonujące relacje międzyludzkie, uprawiamy sporty, podejmujemy rywalizację etc. W tym też jest jakaś siła.

Moim zdaniem powinniśmy po prostu hamować swoje instynkty, popędy, kiedy widzimy, że krzywdzimy w ten sposób siebie lub innych ludzi jak np. w przypadku pochopnego obwiniania. Taka samoświadomość to już jest coś.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Jeśli całkowicie oddamy kontrolę, to masz rację. Ale ja nie mówię o takim totalnym oddaniu się instynktom, tylko takim częściowym (coś jak świadomy sen). Nie zgodzę się też z tym, że tłum znosi etykę, ludzi źli, słabi pod wpływem tłumu, dobrych autorytetów robią dobre rzeczy (patrz: masowe akcje charytatywne, angażowanie się w dobroczynność pod wpływem impulsu ze "stada"). Według mnie wpływ stada na jednostkę nie jest tak czarno-biały, że jednostka jest dobra a tłum zły. Trzeba znaleźć równowagę pomiędzy wsłuchiwaniem się w siebie, a wsłuchiwaniem się w innych, czy po prostu pomiędzy rozumem a emocjami.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Jeśli dobrowolnie zdajemy się całkowicie na wybory innych ludzi, to włączamy się w ogniwo łańcucha decyzyjnego. Tego włączenia nie ma tylko wtedy, kiedy nie mamy nic do gadania, a więc jesteśmy ubezwłasnowolnieni, inni decydują za nas, niezależnie czy nam się to podoba czy nie.

Michał Dyszyński