ŚFiNiA

Niepoprawna

Jak Wam się wydaje (a może co bardziej światłe jednostki wiedzą), co jest przyczyną bezdomności? Czy to są jakieś specyficzne predyspozycje, czy raczej efekt wyjątkowo niesprzyjających sytuacji? A może dopiero połączenie jednych czynników z drugimi prowadzi do tego jakże przykrego zjawiska społecznego?

Niepoprawna

Cóż, nikt nic nie pisze, wypadałoby zaś samemu zjawisko opisać. A, poczekam jeszcze trochę, może ktoś mnie jednak wy(d)ręczy ;)

luzik

Nie powiem, chwila nieuwagi a zarzucą człowiekowi faszyzm, albo insze co. Poczytam sobie za to chętnie.

Niepoprawna

luzik

Tak czy inaczej potępiona będziesz.
Może być jednak ratunek dla Ciebie jeden. Pan Przerażony da Ci ochronę ( bo to Wielki Pan). Będziesz musiała jednak splugawić szpetnie wskazane przez niego osoby.

Niepoprawna

To pytanie retoryczne było, rzecz jasna. Bezdomnym może stać się każden z nas! Nie ważne, bogatyś li, czy biednyś, wykształcony czy tuman. Nie ma też znaczenia twój status materialny, ni relacje społeczne. Każden może doświadczyć takiego splotu nieszczęśliwych wypadków, po których podnieść się nie zdoła i na bruku wyląduje, bez pomocy znikąd. Owszem, są grupy szczególnego ryzyka, które to wsparcia pozbawione wszelkiego, z życiem samotnie, od kołyski borykać się muszą. Ci albo wyjątkowo zaradnymi, albo ostatnim dnem stać się muszą. Pomijając oczywiste oczywistości, wśród bezdomnych można spotkać takich, którzy żyli jak przeciętny człek, do czasu, kiedy: stracili pracę, zachorowali ciężko, stracili rodzinę, wpadli w nałóg... itp. Oczywiście, jakem wspomniała, musi to być przeważnie splot kilku czynników na raz, czyli kumulacja kryzysów różnorakich, która to kumulacja stanem bywa nie do udźwignięcia standardowym mechanizmem zaradczym umysłu.
Chciałam dużo napisać, żeby mądrością zabłysnąć w nowym towarzystwie, ale już więcej myśli wykrzesać nie zdołam z obłąkanej mej głowy. Dziękuję zatem za uwagę tym nielicznym, którzy uważali.

wujzboj

I ja myślę, że bezdomność może trafić się każdemu. Bo przyczyn jest cały legion. Są wśród nich zarówno przyczyny związane z charakterem konkretnej osoby, jak i przyczyny od tego charakteru w dużym stopniu niezależne. Tyle, że niektóre osobowości łatwiej radzą sobie z problemami i trudniej popadają w bezdomność, a inne są się w stanie bronić skuteczniej i dłużej. Odpowiednio silny impuls jest chyba jednak w stanie upupić każdego...

Może warto zajrzeć po prostu tutaj: [link widoczny dla zalogowanych]

A jaki z tego wniosek? Chyba taki, że z samego faktu, że ktoś jest bezdomny, trudno wywnioskować, skąd mu się to wzięło. I trudno wobec tego szybko i adekwatnie wyrobić sobie do tego kogoś stosunek. Chyba, że ten stosunek to "wieję, bo nie mam czasu ani chęci na realną pomoc, nie chcę ryzykować guza, a na wrzucanie każdemu paru groszy do kubeczka mnie nie stać"; to bowiem szybka ocena nie tyle bezdomnego, ile własnych chęci i możliwości.

Niepoprawna

Pan Przerażony zna jedyną prawdziwą przyczynę bezdomności - to kapitalizm!

wujzboj

Pamiętaj, że Pan Przerażony to kabaret. Ale, rzecz jasna, każdy kabaret, chociaż przerysowuje, to jakoś odnosi się do tego, co ludzie mówią i myślą w realnym świecie. Inaczej nie byłby śmieszny.

W pewnym sensie, bezdomność w dzisiejszym świecie to faktyczne skutek kapitalizmu. Przynajmniej o tyle, że zapewnienie każdemu dachu nad głową nie należy do priorytetów społeczeństwa zorganizowanego według zasady "każdy sobie rzepkę skrobie". Ale takie społeczeństwa istnieją tylko w teorii, to raz. No i motywacje do walki z bezdomnością są różne, to dwa. Oraz metody tej walki też są różne, to trzy. Pewno warto się temu choćby pobieżnie przyjrzeć.

W żadnym realnym społeczeństwie nikt - nawet monarcha i nawet bezdomny - nie żyje tylko na własny rachunek. Warunki życia obywateli przekładają się na stabilność systemu władzy, na dochody właścicieli środków produkcji i pracowników, na bezpieczeństwo publiczne. W szczególności, osoby bezdomne postrzegane są jako zagrożenie. Nie bez powodu bezdomność była od dawna (i jeszcze nie tak dawno) przestępstwem. Na przykład w RFN bodajże do lat 60-tych (czy nawet do połowy lat 70-tych, dokładnie nie pamiętam) była zabroniona prawnie. A w szesnastowiecznej Anglii za notoryczne włóczęgostwo groził stryczek. Problem usiłowano rozwiązywać na różne sposoby. W RFN policja miała obowiązek zatrzymywania bezdomnych i umieszczania ich w schroniskach. W szesnastowiecznej Anglii zmuszano opornych włóczęgów do pracy chłostą, a noclegu musieli szukać w prywatnych charytatywnych schroniskach; ci niezdolni do pracy dostawali zamiast chłosty - oficjalne pozwolenie żebrania. Naziści pakowali natomiast bezdomnych do obozów koncentracyjnych, gdzie oznaczano ich czarnym trójkątem ("niechętny do pracy"); nawiasem mówiąc, tak samo oznaczano homoseksualistów. W ZSRR rewolucja wyprodukowała ogromną ilość bezdomnych (ludzie potracili domy, dzieci - rodziców); rozwiązano to poprzez zagęszczanie mieszkań. W latach trzydziestych wprowadzono powszechny obowiązek meldunkowy i od tej pory każdy miał nie tylko prawo, ale i policyjnie (milicyjnie) sankcjonowany obowiązek posiadania miejsca zamieszkania. Taki sam obowiązek meldunkowy został potem wprowadzony także w krajach demoludu.

Powstaje pytanie: w jakim stopniu każda z tych metod rozwiązuje problem, w jakim stopniu ukrywa tylko symptomy, w jakim stopniu jest akceptowalna moralnie, jakie są skutki uboczne, koszty społeczne?

Jedno jednak jest sensowne w sloganie "przyczyną bezdomności jest kapitalizm": każde w miarę zaawansowane moralnie społeczeństwo musi nie tylko dbać o dobrobyt i stan posiadania tych, którzy coś posiadają, ale jego moralnym obowiązkiem jest zapewnić pomoc tym, którzy z jakiegoś powodu nie posiadają nic. W szczególności, wszelkie dążenia do wyrugowania pomocy socjalnej z konstytucyjnych obowiązków państwa wobec obywateli i uczynienia z niej aktu łaski prywatnych fundacji charytatywnych to propozycje, aby społeczeństwo zdecydowało się na upadek moralny do poziomu średniowiecza. Lub jeszcze niżej.

Niepoprawna

Warto, myślę, temat uzupełnić o pewną refleksję. Otóż zdarzyło mi się zapytać osobę bezdomną dlaczego żyje właśnie w taki sposób, na co otrzymałam, niezaskakującą skądinąd, odpowiedź "tak się złożyło". Rozmyślam nad tym zdarzeniem czas jakiś i teraz w kontekście dyskusji na temat wolna wola vs. determinizm, przypomniało mi się, do jakich "refluksji" doszłam. Temu, że "tak się złożyło" absolutnie nie śmiem zaprzeczać, ale dlaczego to trwa? Odpowiedź jaka mi się nasuwa, to ni mniej ni więcej jak DEPRESJA. A czym jest depresja, w brew pozorom nie każdy wie. Tym bardziej, że wciąż traktuje się ją jako dość enigmatyczną, powiedziałabym, chorobę. Ja przychylam się tu do wersji, która jako chorobotwórcze podkreśla czynniki intra i interpersonalne, które swoją drogą prowadzą do interpersonalnych, a więc takie to trochę masło maślane, ale może warto zwrócić jednak na nie uwagę.

Czynniki interpersonalne, to te, które mogą prowadzić do stwierdzenia "tak się złożyło", a są to, ni mniej, ni więcej jak relacje w jakich żyjemy. W przypadku osób bezdomnych te relacje prawdopodobnie musiały być niezdrowe, np.:
- rozwód,
- przemoc w rodzinie,
- utrata kontaktu z dziećmi (odebrane prawa rodzicielskie),
- nałogi
- śmierć kogoś bliskiego
- utrata pracy
I tu wiadomo, jak już onegdaj wspominałam, czynniki najczęściej się nakładają.

Do tej pory wszystko jest raczej oczywiste. Bardziej interesująco przedstawia się kwestia czynników intrapersonalnych, takich jak:
- wyuczona bezradność
- niska samoocena
- negatywna interpretacja doświadczeń (pesymizm)
- utrata nadziei
- utrata motywacji
- skupianie się na przeszłości
- skłonność do generalizowania
- ruminacje (związane z brakiem wiary w siebie)
- ogólnie zniekształcenia poznawcze, jak np. nieuzasadnione myślenie "nie da się"

Wymieniłam jako pierwszy czynnik wyuczoną bezradność nie bez kozery, ponieważ zastanawiam się, czy nie jest to przyczyna wszystkich pozostałych czynników. Choć z drugiej strony zastanawiające jest też co powoduje tę wyuczoną bezradność? Nie w sensie mechanizmu, a w sensie czynników poprzedzających.

A dlaczego przypomniałam sobie o tym teraz, w kontekście debaty nad wolną wolą i determinizmem? Otóż wyuczona bezradność to nic innego, jak przekonanie, że cokolwiek nie zrobię, i tak nie mam wpływu na swoje życie. Mając takie przekonanie, człowiek traci nadzieję, a co za tym idzie także motywację do podjęcia jakichkolwiek wysiłków, aby wziąć własny los w swoje ręce. Człowiek po prostu żyje z dnia na dzień, bez planów na jutro, czekając na to, co przyniesie los.

Kori

takie coś napisałem kiedyś do jednej dziewczyny na innym forum, poproszony o parę zdań o swojej depresji.

Wydaje się, że jest wiele dróg, żeby o tym pisać...różne sposoby spojrzenia, widzenia pod innymi kątami. Wydaje się, że nie ma jednej interpretacji czy tylko jednej palety myśli na ten temat i nie tylko ten. Są jakby rozwidlenia dróg, które są...opisami czegoś, ale czego, tego chyba nie wie nikt. Nie wiem jeszcze, czy zestawię/ opiszę więcej niż jedno "podejście" do tego tematu.
Wydaje mi się, że odpowiedź jednak będzie rozczarowująca...dla ciebie, oczywiście, bo dla mnie to w tym momencie raczej zabawa.
A jest to dla mnie zabawą, bo...i to jest, nie wiem, czemu...chociaż parę odpowiedzi pewnie by się miało, ale jakoś nie lubię polegać na frazesach, które jedynie jakoś tam moje myślące organy określają lub podsuwają jako "trafne sformułowania zrozumiałe dla innych".
I nie robię super analiz, ani "psychoanaliz", bo to jakby...dałem sobie z tym spokój, jak to się mówi.
Jednak uczciwość każe mi się przyznać, że moje myślenie i tak bywa, jak teraz szacuję, dość "natarczywe".
Obawiam się, że moje "wywody" są "o kant dupy rozbić", ponieważ...są wirtualnymi słowami, których nie powtórzyłbym pani Niepoprawnej w jej obecności. Z drugiej strony przychodzi o-pamiętanie, że "wirtualne", to za przeproszeniem, to jeśli już jest coś takiego, to chyba wszystko.
Wiem, że piszę nie-do-końca normalnym językiem, i nie-do-końca poparłby takie pisanie, być może, minister oświaty, ale, że tak powiem...sam jest ministrem oświaty, więc...temu "na górze" podziękowałem.
MUSZĘ SIĘ SKUPIĆ NA SŁOWIE DEPRESJA. Dobra, czyli, pierwsze, co mi już przyszło do głowy wcześniej, to, że..."ludzie chorujący na depresję"...to jakby, to znaczy chodzi mi o to, że to jest pewna dyskryminacja. A może coś więcej, czyli coś, z czym ktoś może się identyfikować, znaleźć swoje kółko wzajemnej adoracji, poczucie bezpieczeństwa, ze względu na posiadanie jakiegoś odniesienia, swojego miejsca w stadzie. Wydaje mi się, i nie jest to chyba jedynie "wytwór chorej wyobraźni", a raczej coś, co ma poparcie w udokumentowanych faktach i generalnie wydaje mi się to być czymś, co chyba jest dość znane powszechnie, to to, że utrata "własnej" tożsamości, rozumianej jako zbiór odniesień, kodów (skryptów), i generalnie danych ulokowanych ponoć w pamięci, które pozwalają jakoś się porozumiewać z otoczeniem, to jest, służyć za nić między określonym pojedynczym człowiekiem z jego światem wewnętrznym a resztą wszechświata, otóż że taka utrata jest w każdym człowieku (a może nie w każdym) największym lękiem, bez względu na to, czy akurat w tym momencie jest tego świadomy, czy też "ten temat śpi" w jego nieświadomości czy podświadomości. W każdym razie, według artykułu, który czytałem, stan taki zdarza się tym, którzy miewają "atrakcje" typu wylew krwi do mózgu, czy jak to się tam nazywa...można też wyobrazić sobie świeżo urodzone dziecko, albo takie, które już ma kilka latek, zostawione bez opiekunów, bez żadnych ludzi wokół, na stałe...albo zostawione wokół istot, które nie rozumieją i nie interpretują poprawnie jego płaczu i innych przejawów, nie wiedzą i nie myślą w ten sposób, że chce ono jeść, pić, i tak dalej.
Otóż "depresja" wydaje się być takim "oparciem" w społecznej sieci relacji i zależności. Jest to być może swego rodzaju wytłumaczenie, terytorium. I znów...na ile mówię jedynie, tfu, na ile przedstawiam jedynie swoje myślenie, a na ile globalne zagadnienia...
A dyskryminacją nazwałem wcześniej wymienione wyrażenie, bo jest to dokonywanie jakiegoś podziału, na ludzi zdrowych i chorych, na sprawnych, i niepełnosprawnych, i to tylko właśnie według taksonomii takich "społecznych wyznaczników" jak psycholog czy psychiatra, co to "wypisują papiery" na "posiadanie" takiej czy innej "dysfunkcji"...względem jakiejś "społecznej normy".
I to jest ta "kupiona tożsamość".
Bo może to dla ciebie za bardzo "kosmiczne" albo możesz to zbyć jako "filozofię", ale czym jest norma, normalność, i kto ją definiuje. Gdzie jest miernik, który bezwzględnie i obiektywnie dla całego świata, wliczając w to planetę Ziemię, wymierza? I gdzie jest rzeczywistość? Rzeczywistość "dzieje się" we wszechświecie? A gdzie jest wszechświat? Względem czego się kurczy? Ponieważ jeśli się kurczy, to musi być coś poza czy ponad nim, coś co będzie, gdy zniknie.
Może z tym trochę "pojechałem".
Nie wiem, czy sprostam pytaniom, bo nie widzę w sobie choroby. Diagnozę też miałem wystawioną jakiś tam czas temu. Z drugiej strony chyba nie zmieniłem się bardzo, w sensie wrażeń i emocji, myśli.
No i gdzie są ci radośni, zdrowi, normalni ludzie? Widziałaś chociaż jedną taką osobę? Czy są takimi psychologowie i psychiatrzy? Weź dowolną książkę i zobacz, co piszą, jakie rady dają. Oni też ciągle "walczą z trudnościami".

Niepoprawna

Przymiotnik "normalny" jest, jak sądzę, mocno niejasnym określeniem, jeśli chodzi o człowieka. Można powiedzieć, że każdy ma w sobie jakiś element dysfunkcyjny, choć nie każdy jest tego świadomy, a raczej nie jest świadomy co "nawala".
Dysfunkcje wolę określać jako coś co sam podmiot odczuwa jako utrudnienie, choć może nie wiedzieć, jak już napisałam wcześniej, co jest tego utrudnienia źródłem. Ta definicja wydaje mi się funkcjonalna, o ile oczywiście dysfunkcja nie wiąże się z krzywdzeniem innych.

Napisałeś o swojej depresji, ale nie widzisz u siebie tej choroby?

Kori

to nie tak, że nie widzę, tylko już nie myślę o tym w ten sposób.

w ogóle nie wiem, czy jest taka choroba.

Niepoprawna

No ale coś Cię jednak skłoniło do napisania o tym...

Nie podoba Ci się podejście do depresji, jako do choroby, tak? Dobrze zrozumiałam?

Niepoprawna

Pozwolę sobie tymczasowo pominąć kwestię zastanawiania się czym jest depresja i napisać Ci, co zwróciło moją uwagę w Twoim tekście.

Kori

Niepoprawna

Niepoprawna

Apropopo gór - to tylko był przykład. Może masz jakiś lepszy dla siebie przykład sytuacji, która, choć wiąże się z jakimś trudem, jest też powodem do radości? Albo nawet sytuacji, które z jednej strony są smutne, z drugiej dają poczucie szczęścia?

Kori

tak jak napisałem na początku, ten tekst o depresji jest wyjęty z kontekstu, dlatego np. to zdanie o rozczarowaniu, ono nie dotyczy ciebie. Tak samo to zdanie o nie-normalnej formie pisania.

Niepoprawna

Kori, to właściwie nie ma znaczenia, czy pisałeś w ten sposób do mnie, czy do kogoś innego. Skąd wiedziałeś, że dla tej osoby Twoja odpowiedź nie będzie satysfakcjonująca? To mnie interesuje.

A co daje Ci satysfakcję, co Cię ciesz?

W sumie racja, to była gruba nadinterpretacja z mojej strony, że uznałam pytanie "bo?" za filozoficzne. Nieco bardziej precyzuj pytania, wtedy łatwiej będzie uniknąć nieporozumień.
Nie ma ludzi, którzy nie borykają się z żadnymi trudnościami. Co do tego nie mam wątpliwości. W swojej odpowiedzi poszłam krok dalej i zaczęłam zastanawiać się, dlaczego tak jest.

Moje "założenia", że coś Ci się nie podoba we własnym tekście i się tego obawiasz wzięły się nie skądinąd, jak tylko z Twoich własnych słów, brzmiących: "Obawiam się, że moje wywody są "o kant dupy rozbić".

Kori

Banjankri

Ludzie zapomnieli od czego dom się zaczął i czym był przez tysiące lat. W nim leży lekarstwo na wyżej opisane problemy, tak materialne jak i psychiczne. Człowiek sukcesywnie oddala się od ognia. Czegoś co zawsze łączyło się z ciepłem, jedzeniem, bezpieczeństwe, bliskimi, społeczeństwem i pewnie fizycznymi relacjami. Ognisko, i to co w koło niego się znajduje, jest domem. Dzisiaj domy, to budynki z oddzielnymi celami dla mieszkańców. To co społeczne, jest rozdzierane, a to boli.
Nawet kiełbaski teraz piecze sie na grillu.

Wystarczy usiąść blisko ognia i wpatrywać się w jego żar, aby rozjaśnić cienie umysłu. Przecież to jest proste jak budowadzicy, i oczywiste. Ze świeczką szukać takiej terapii w "cywilizowanym" świecie.

Niepoprawna

Jak Cię zacznie boleć ząb, to też będziesz się zastanawiał, czy to realny ból? Czy to w ogóle ból, czy jakieś doznanie nieokreślone?

Niepoprawna

Banjankri, poruszyłeś ciekawy aspekt bezdomności. Ja połączyłam ten problem z depresją, jakby to była nierozerwalna "para", a z tego co mi wiadomo, nie zawsze bezdomność => depresja. Czyżby nie wszyscy czuli się nieszczęśliwi w tej trudnej życiowej sytuacji? A może jest analogicznie, jak pisze Kori o depresji, może niektórzy odnajdują się dopiero w bezdomności? Ale co mogą tam odnajdywać? "Ognisko"? Bliskość, której nie czuli w swoich, jak to nazwałeś "celach"?
I w tym miejscu przyszło mi na myśl zjawisko bezdomności z wyboru, a w szczególności squatting'u, którego ideologią jest ponoć między innymi życie w (tu się pan Barycki ucieszy) KOMUNIE, czyli - jakbyś to Banjankri nazwał - przy wspólnym ognisku.

Jan Lewandowski