ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdy sobie nieraz analizuję moje nieporozumienia w kontekście rozmów z ludźmi, to wychodzi na to, że dość istotnym powodem owych nieporozumień jest diametralnie różne definiowanie idei godności człowieka. Chciałbym jakoś wyłonić w opisie owe godności, nadać im robocze nazwy, podać charakteryzujące je cechy. Uważam, że warto jest coś podobnego zrobić, bo u sporej grupy osób te dwie godności, mimo ich sprzecznego charakteru, w rozumieniu świata jednocześnie funkcjonują. Funkcjonują tworząc konflikty rozumowania i nastawienia. Chciałbym zatem zdefiniować dwie godności:
1. godność jako posiadanie określonego miejsca w społeczności
vs
2. godność jako OSOBISTE odczuwanie własnej osoby, jako wartościowej

Uważam, że pomiędzy tymi dwoma godnościami występuje stały konflikt.
Godność 1 to godność aspirująca, o roszczeniach skierowanych do społeczności, w jakiej żyjemy, to rodzaj prośby, wymogu, oczekiwania: uznawajcie mnie, nie uważajcie mnie za osobę gorszą od innych, a może nawet uznajcie za lepszą od innych.
Godność 2 zawiera bardzo silny pierwiastek sprzeczny z godnością pierwszą, ponieważ jej istotą jest przekonanie: jestem niezależny, co by tam ludzie o mnie nie myśleli, to ja i tak będę wartościowy; nie muszę ubiegać się o uznanie, nie muszę aspirować, bo znam swoją wartość już teraz - znam ją i akceptuję samego siebie, posiadam godność niezbywalną, która jest po prostu w tym, jaki jestem.

Myślę, że przynajmniej w jakimś stopniu każdy z nas będzie mentalnie "obsługiwał" zarówno godność 1, jak i 2. Większość ludzi nie potrafi się do końca jawnie opowiedzieć, która z tych godności jest dla nich ważniejsza, z którą się identyfikują. Więc w życiowych ocenach i wyborach najczęściej dość chaotycznie przeskakują od jednej do drugiej i z powrotem. Przemyślenie sobie tego, jaką godność samego siebie uznajemy, w dużym stopniu uładza człowiekowi jego emocje i pragnienia. Uważam, że warto jest nad tym się po prostu zastanowić, spróbować określić samemu sobie: w czym, w której z owych godności bardziej jestem ja?

MaluśnaOwieczka

Chyba to nie to rozróżnienie.

Godność jest subiektywna albo obiektywna.

Na przykład Kościół nie uznaje subiektywnej godności, a jedynie obiektywną według reguły "Ja ci powiem, co ty czujesz".

towarzyski.pelikan

blackSwan

towarzyski.pelikan

blackSwan

MaluśnaOwieczka

Godność obiektywna to taka, która jest nadana z zewnątrz. Nawet jeśli się z nią nie zgadzasz, to ciebie ona dotyczy.

Na przykład niegodne jest, aby kobieta chodziła w spodniach. Jeśli jesteś kobietą i się z tym nie zgadzasz, to gówno nas to obchodzi, bo godność obiektywna kobiety polega na tym, że nie chodzi się w spodniach, gdyż to uwłaczające. Jeśli jesteś kobietą i nie uważasz tego za uwłaczające, to po prostu nie szanujesz swojej godności.

To jest godność obiektywna.

Jeśli kobieta dokonuje aborcji, bo chce i uważa to za słuszne, bo nie lubi dzieci, to i tak aborcja jest naruszeniem godności kobiety. To jest godność obiektywna.

Szczególnym przypadkiem godności obiektywnej jest upatrywanie godności u kogoś lub czegoś, co nie zna pojęcia godności. Na przykład godność człowieka nienarodzonego. Aborcja stanowi zaprzeczenie godności nienarodzonego dziecka. To jest godność obiektywna.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Godność obiektywna jako przeciwstawienie godności relatywistycznej, tfuj.

MaluśnaOwieczka

Godność obiektywna, to godność nadana przez Boga.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Jak to niepojęta? Kapłani pojmują bardzo dobrze.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Bo to pojęcia pierwotne, a ich nie definiujemy.

blackSwan

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

[link widoczny dla zalogowanych]

blackSwan

Michał Dyszyński

Semele