ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Nadmierne składanie deklaracji na jakiś temat bardzo często świadczy o tym, że ktoś próbuje nimi zastąpić realne działania.

Mamy w języku powiedzenia, które w jakiś sposób odwołują się do tego mechanizmu, np.:
"krowa która dużo ryczy, mało mleka daje"
"winny się tłumaczy"
"małe psy szczekają najgłośniej"

Częstą sytuacją jest, że ktoś np. co chwilę powtarza, że coś zrobi np. "Muszę zaraz zabrać się do pracy" i albo nigdy się do tej pracy nie zabiera albo zabiera się bardzo późno, później niż inne osoby, które w ogóle nie deklarują, że zabiorą się za pracę. Osoby, które naprawdę mają motywację do tego, by coś zrobić, nie mają w ogóle potrzeby o tym mówić.

Innym przykładem jest sytuacja, w której ktoś dużo mówi o sobie, że jest taki czy siaki, np. ciągle powtarza, że jest aspołeczny, nienawidzi ludzi, a jednocześnie nieustannie szuka kontaktu z ludźmi, ma parcie na szkło, za wszelką cenę próbuje zaistnieć. Albo ktoś powtarza, że jest wybitnym poetą, a zapytany o swoje portfolio, wymawia się tym, że na razie pisze tylko do szuflady albo nie doprowadził swoich dzieł do doskonałości.

Osoby, które maja coś za uszami, np. dopuszczają się zdrady w związku zaczynają obsypywać zdradzonego komplementami czy wyznaniami miłosnymi.

Przykłady można mnożyć. Uważam, że jest w tym coś na rzeczy, że mówienie o czymś często pojawia się zamiast realnej czynności i jest to mechanizm na tyle skuteczny, że ludzie sami potrafią siebie przekonać własnymi słowami, że ich słowa odzwierciedlają rzeczywistość do tego stopnia, że mogą ulec złudzeniu, że coś zrobili tylko dlatego, że o tym powiedzieli albo że są tacy lub owacy tylko dlatego, że ciągle mówią o sobie w takich epitetach.

Ten mechanizm jednak wcale nie jest jednoznacznie zły, bo dzięki temu, że słowa mają taką moc, że można nimi niejako zastąpić rzeczywistość, to może właśnie dzięki takiej właściwości słów wiele zła jakie człowiek może wyrządzić innemu człowiekowi i sobie zdarza się tylko w języku. Lepiej jest komuś grozić "Ja cię chyba kurwa zabiję" niż wziąć nóż i zabić.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Dla mnie najbardziej interesujący jest to, że człowiek potrafi sam siebie zmanipukować słowami, wierząc, że coś zrobił, bo coś powiedział/napisał etc. Na pozór wydaje się to absurdalne, przecież jest istotna różnica między mówieniem o tym, że coś robię a robieniem tego, więc jak można to ze sobą mylić?

Jedne wytłumaczenie jakie mi przychodzi do głowy jest takie, że mózg ludzki nie odróżnia czynów od wypowiedzi o czynach, czyli dla naszego mózgu wypowiedzi czynnościowe mają znaczenie performatywne (sprawcze) i do tego typu pomyłek dochodzi w szczególnych warunkach, kiedy niejako tracimy kontrolę nad swoim mózgiem, czyli działamy bardziej z podświadomości.

Do przemyśleń na ten temat mnie zainspirowała znajoma, która zarzekała się, że coś zrobiła, a następnego dnia odkryła, że tego nie zrobiła i nie mogła pojąc jako to się stało, przecież doskonale pamięta, że to zrobiła. Po jakimś czasie jednak do niej dotarło, że najwyraźniej wydało jej się, że to zrobiła, ponieważ zrobiła notatkę na ten temat (a la zapis w brudnopisie). I jej mózg zapamiętał to jako wykonaną czynność. Niesamowite