ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Katolicka definicja grzechu zawiera sformułowanie, iż czyn, który miałby być uznany za grzeszny powinien być "świadomy i dobrowolny. Nie chcę tej sugestii negować jakoś całościowo, ale chciałbym zwróci uwagę na to, że np. do więzień statystycznie znacznie częściej trafiają osobnicy o małej inteligencji, niskim wykształceniu, impulsywni, pełni nieopanowanych emocji – czyli ogólnie MNIEJ ŚWIADOMI tego, co się dzieje z ich emocjami, psychiką. Można z dużą dozą sensu uznać, iż ich nieświadomość jakoś nie tylko nie uchroniła ich przed typowymi grzechami, ale wiele sugeruje, iż raczej jest jednym z głównym takich zachowań powodem.
Sugeruję zatem, że naiwne byłoby proste wnioskowanie z tego powiązania definicji grzechu ze świadomością działania, w sposób prosty. A już na pewno wg mnie nie jest tak, że im większa świadomość człowieka, tym większa skłonność do grzechu. Raczej zasugerowałbym zależność następującą:
Grzeszność nie skaluje się prosto ze świadomością – ona pojawia się bowiem raczej jako efekt sytuacji, gdy dana osoba ma może pewne minimum świadomości, aby ogarniać proste, bezpośrednie, powierzchowne konsekwencje swoich wyborów, ale już BRAKUJE JEJ ŚWIADOMOŚCI na tyle zaawansowanej, aby przez nią włączać do kalkulacji wyborów skutki dalsze, głębsze, długoterminowe.

Inaczej mówiąc, mając małą świadomość już możemy zgrzeszyć, ale dopiero mając wyższą, bardziej zaawansowaną świadomość jesteśmy w stanie oceniać, że grzech nam ostatecznie szkodzi, że nie przynosi naprawdę trwałych korzyści.

Bandyta napadający na przypadkowego przechodnia ma co prawda świadomość tego, że staje się przestępcą, jednak brakuje mu już świadomości tego, że w warunkach, w ktorych to czyni raczej ma małe szanse na dlugotrwałą korzyść ze swego dzialania, za to najbardziej prawdopodobne skutki negatywne są o wiele większej wagi.

Człowiek, który jakoś ogarnia swoje emocje, który umie organizować sobie życie nie wokół przemocy i przestępstwa, MA ŚWIADOMOŚĆ tego, że korzystniej dla niego jest zdobywać środki do życia w legalny sposób, unikając zagrożeń, raczej nie będzie miał skłonności do przestępstwa - grzechu. Czyli uogólniając - większa świadomość go przed grzchem, winą, pogorszeniem swojego życia chroni. Także chroni przez skutkami związanymi z nieuporządkowanym życiem na bazie zwierzęcych emocji, gniewu, pozostawanie w środowisku przestępczym.

Katolikus

Ksiądz, z który niedawno dyskutowałem o Bogu, wolności itd., mówił mi, że to, że istnieją czynniki, które wpływają na człowieka i jego świadomość nie sprawiają, że człowiek nie ma wolnej woli, która została mu podarowana od Boga. Posłużył się takim przykładem:

"Coś na nas wpływa, ale mamy kontrolę nad tym, co z tym zrobimy. I nawet jeśli, ktoś zauważy, że to, co spotkało nas wcześniej ma wpływ na to czy ja to kontroluję, to no nie do końca tak jest, bo jednak człowiek ma w sobie coś takiego, że właśnie w sumieniu wie czy coś jest dobre, czy coś jest złe i podejmuje w tym momencie decyzje. I owszem moje sumienie może być jakoś ukształtowane, ale nigdy nie będzie tak, że nie będę miał wyboru w tej kwestii, że będę musiał coś zrobić przez różne czynniki. Są rzeczy, które na nas wpływają, ale nigdy nie będą nas do tego zmuszać. (...) Powiedzmy, że jest bezdomny i jest zimno, jest głodny i chce coś zjeść. Ma teraz do wyboru, albo idzie coś ukraść ze sklepu (nawet byśmy go usprawiedliwili), a ma wybór, że idzie kogoś poprosić. I to od niego już zależy, co zrobi. W tym momencie, w którym podejmuje decyzje on jest wolny, może coś zrobić."

Z jednej strony racja. To, że coś na mnie wpływa np. czuję silną ochotę na słodkie to nie oznacza to, że to, co na mnie wpływa mnie przymusi do zjedzenia. Mogę się temu oprzeć. I to chyba jest dla nich dowód na wolną wolę.
Moim zdaniem jednak zwolennicy standardowo rozumianej wolnej woli nie doceniają siły mechanizmów tego świata, które potrafią niewolić człowieka. :think:

Michał Dyszyński

Katolikus