ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Osobiście uważam, że atak na religie teistyczne oparty o argument z cierpienia jest jednym z mocniejszych. Co by nie rzec, jakby nie wypierać, obecność zła i cierpienia na świecie rzuca cień na tezę: Bóg jest miłosierny, dobry, wszechmocny. Skoro tyle cierpienia już teraz domaga się zlikwidowania, to pytanie: dlaczego Bóg ociąga się ze wsparciem poszkodowanych? wciąż kłuje.
Tu teodycea podaje uzasadnienie, że cierpienie jest nierozerwalnie związane z wolnością, nie da się usunąć bez czynienia ludzi lalkami, marionetkami mentalnymi. Zatem - przyjmując założenie, że większym dobrem jest wolność, niż PRZEJŚCIOWE cierpienie - teiści uzasadniają dlaczego cierpienie w sposób tak powszechny ludzi (i nie tylko ludzi) dotyka. Można by tu dodać jako dodatkowy argument, że CIERPIENIE JEST NIEROZERWALNĄ CZĘŚCIĄ RYWALIZACYJNEJ KONSTRUKCJI RZECZYWISTOŚCI. Świat, w którym prawem przetrwania jest "bądź wyżej, bądź silniejszy, pognęb wroga i konkurenta" nie ma szansy być światem bez cierpienia. Bo sam fakt, że przeżywamy wspinając się po plecach pokonanych, cierpienie musi wytworzyć.
Teiści chrześcijańscy czekają na Królestwo Niebieskie - krainę (póki co hipotetyczną), w której cierpienia już nie będzie, a jednak wolność wyborów, indywidualność świadomości zostanie zachowana. Cierpienie tutaj na Ziemi jest więc etapem przejściowym, przygotowaniem do życia w lepszym świecie. Faktem jednak jest, że cierpienie tutaj wciąż jest. I to cierpienie nie małe. Czasem cierpienie przerażające.
Tu pojawia się to pytanie o to, czy w związku z tym cierpieniem jesteśmy w stanie ułożyć sobie logicznie obraz istoty wszechmocnej i miłosiernej zarazem, jako poprawny. W moim przekonaniu kluczem w takim układzie jest nie tyle sam fakt występowania cierpienia (jeśli jest ono jakoś konieczne dla zachowania wolności i podmiotowości człowieka - przyjmijmy roboczo takie założenie), lecz OSTATECZNY BILANS SZCZĘŚCIA I CIERPIENIA.

Postawmy sobie pytanie: czy ostatecznie jednak nie należałoby zaakceptować tego cierpienia, jakie jest tu na ziemi, jeśli ostatecznie np. 99% istot świadomych będzie wiecznie bytowało w szczęściu? Może warto jest zapłacić taką ceną za szczęście prawdziwe i podmiotowość prawdziwą?

To pytanie nie jest skierowane do rozważań torem modeli, dowodów, argumentacji logicznej. Pytanie to stawia każdy człowiek SWOJEMU OSOBISTEMU POCZUCIU SENSU, TEMU JAK CZUJE. Zdaję sobie sprawę, że (anty)apologetycznie nastawiony dyskutant zechce tu udzielić odpowiedzi zgodnej z "logiką klubową", czyli od razu teiści wykrzykną "ależ oczywiście to cierpienie jest uzasadnione, bo ostatecznie będzie szczęście", zaś ateiści - z przekonaniem równym co do wartości, lecz o przeciwnym zwrocie - będą obstawać np. przy tezie iż już nawet najmniejsze cierpienie świadczy o porażce dobroci i wszechmocy Boga, stanowiąc argument za tym, że Boga w ogóle nie ma.
Zdaję sobie sprawę, że obiektywnej, jakoś wynikającej z uzgodnionego dla obu stron modelu, odpowiedzi tu nie da się sformułować. Pytanie o sens tego bilansu można zadać sobie samemu, TOREM SUBIEKTYWNEGO ODCZUCIA. I w związku z tym tylko taki - subiektywny - status będzie miała odpowiedź.
Ja, gdy wpatruję się w moje odczucia, nie umiem wygenerować z siebie prostej odpowiedzi na to pytanie. Sercem jestem za tym, że przyszłe szczęście wynagrodzi nam cierpienia życia. Jednocześnie jednak - też sercem - nie potrafię się pogodzić z tym cierpieniem, jakie widzę (także jakie sam nieraz odczuwam przy okazji różnych okoliczności). Cierpienie jawi się uczuciom jako totalnie bezsensowne. I tego bezpośredniego odczucia bezsensu dla cierpienia nie potrafię jakoś przyblokować rozumem, jakimś powiedzeniem sobie w stylu "skoro jestem teistą, to już wybrałem, to już muszę wierzyć w ostateczne zwycięstwo boskiej sprawy, zatem od dzisiaj uznaję cierpienie za coś mi potrzebnego i wierzę w to całym moim umysłem". Nie, takie postanowienie u mnie nie działa - zawsze czuję jakiś zgrzyt, rozdźwięk, ukłucie, wewnętrzny głos "cierpienie?! A jednak DLACZEGO?! Ja nie czuję w tym sensu!". I ten głos nie daje się zagłuszyć. Nie będę więc tu nikogo czarował. Koledzy teiści mogą mnie uznać za beznadziejnego apologetę, słabiaka, który zamiast twardo obstawać przy "teistycznej sprawie" publicznie się rozkleja. I chyba jakoś będą mieli część racji. Koledzy ateiści - w zależności od nastawienia - mogą albo tryumfować z powodu moich wątpliwości, albo też zrozumieć mnie trochę. Mam tę wadę, że jednak chcę być uczciwy, uważam że czarowanie odpowiedzią "klubową" zamiast szczerą i tak nie posłuży niczemu dobremu. Bo I TAK WSZYSCY WIDZĄ/CZUJĄ JAK JEST. Po prostu jestem przekonany, że tu nie da się niczego udać, nie ma się upierać przy twardych tezach w sytuacji, gdy teza jest ewidentnie z tych "na rozdrożu".
Podsumowując stanowisko uważam, że JEST MOŻLIWE OSTATECZNE ZBILANSOWANIE SZCZĘŚCIA I CIERPIENIA TAK, że ogrom szczęścia przykryje swą mocą, znaczeniem przeżyte cierpienie. I istoty, które cierpiały same, spontanicznie powiedzą: tak, cierpiałem czasem bardzo, ale warto było, dla takiego szczęścia...
Taka sytuacja byłaby ostatecznym zwycięstwem Boga (i człowieka zarazem).
Jednak moje uważanie, że to "jest możliwe" (zdaję sobie sprawę) jest czymś znacząco innym, czy to SIĘ WYDARZY... Tu mamy pytanie O NADZIEJĘ - jest ona, czy jej nie ma?
I chyba na to pytanie w ogóle nie sposób jest udzielić OBIEKTYWNEJ odpowiedzi.

fedor

Takie dwa nowe filmiki w rzeczonym temacie

Część pierwsza: https://youtu.be/aL50TN8tMUM

Część druga: https://youtu.be/-vpEyZbrPKo

fedor

Michał Dyszyński

Semele

Zgadzam się seks ateistyczny jest jałowy.
[link widoczny dla zalogowanych]

Dlatego bardzo wielu ateistów rezygnuje w ogóle z seksu.
To chyba chwalebne?

Semele

Nadmienię, że protestanckie odlamy sa bardziej otwarte na antykoncepcję.
Nie mają szans z katolikami..