ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzie mają do religii bardzo różny stosunek - od fanatycznego uwielbienia, poprzez oddanie, sympatię, obojętność, aż po niechęć, czy wręcz nienawiść z przeciwnego bieguna.
Osobiście uważam, że nie mam prawa nikogo pouczać, jaki stosunek do religii powinien mieć. Każdy ma taki, na jaki go stać, jak rozumie siebie, świat, jakie miał doświadczenia życiowe, czy genetyczne preferencje. Uważam też, iż da się wskazać wiele uzasadnionych powodów na niechęć do religii. Zaliczyłbym do nich:
- zachowanie (wredne, fałszywe) samych wyznawców religii (szczególnie kleru)
- autorytaryzm wielu religii, brak otwartości na dyskusję, krytykę
- namolne moralizatorstwo, uzurpowanie sobie prawa do narzucania innym swojego światopoglądu i wizji moralności

Istnieje tez ważny powód, który ma swego rodzaju uzasadnienie, choć może ono okazać się pozorne:
- sam fakt, że być może istnieje jakaś instancja, która może ograniczyć nasze osobiste chciejstwo i związany z nim szczególny typ wizji wolności.

Chciałbym się trochę zastanowić nad tym ostatnim (dlatego go wyróżniłem) powodem niechęci do religii. Myślę, że u części ludzi niechętnych religii ma on silny wkład do owej niechęci, a u innych - choć może w mniejszym stopniu - ma jednak wpływ na światopogląd.

Dlaczego coś/ktoś miałby nas ostatecznie ograniczać?...
Może ów ktoś narzucić nam zupełnie wszystko - wizję prawdy, sensu...
Jeśli tak, jeśli miałby być ktoś tak absolutnie nad nami, to może wszystko co robimy traci sens?
- Bo oto przyjdzie ów arbitralny boski nadzorca i wywali nam do góry nogami wszystko, co jest dla nas ważne... Jak żyć w ogóle w takiej niepewności, jak to akceptować?...

Tradycyjne religie silnie akcentują pewną konkretną cechę Boga - wszechmoc, przewyższanie człowieka pod każdym względem. W ramach tej wizji Bóg może wszystko, a człowiek jest niczym. I jeszcze religie się z tego cieszą! :shock:

Gdzie tu jest nasza człowiecza godność?
Gdzie jest w ogóle to minimum gwarancji, że cokolwiek robimy, myślimy, kochamy ma w ogóle sens?... Jak może mieć sens, jeśli arbitralność tej superpotężnej istoty może się po tym wszystkim przejechać mentalnym walcem?... :shock:

Pewnie teiści (podążam za myśleniem ateisty, który właśnie z powyższego powodu odrzuca religię) są po prostu ludźmi totalnie złamanymi, bez godności, bez poczucia własnej wartości, zaś ich miłość ku swojemu bogu wynika po prostu z mechanizmu psychologicznego syndromu sztokholmskiego?...
Więc może czas po prostu uznać tę prawdę, że to wszystko co ogłasza religia, jest bujdą, dowodów na rzecz religii nie ma, a my powinniśmy po prostu teraz bronić naszego człowieczeństwa, rozumianego jako prawo do własnej wizji rzeczy, prawdy, poglądów. Nie może być dwóch panów nad naszym umysłem. Z resztą...
ten postulowany drugi pan sam jest taki nieuchwytny. Żeby chociaż jasno w każdej sytuacji sygnalizował o co mu chodzi, za co nas ukarze, a co pochwali To by przynajmniej były uczciwe warunki, a nie - tak jak teraz - gdy często właściwie nie wiemy za co nam będą groziły wieczne męki w piekle.
Myślę, że tak wiele osób problem przyjęcia Boga postrzega. Może nie do końca sobie to uświadamia, może gdzieś w tle umysłu przemawia do nich podobne rozumowanie, ale chyba jest ono względnie silne i ważne.

Cóż ja - teista - na to bym odpowiedział?
Chyba to, że cały powyższy wywód, w kontekście prawdziwego Boga po prostu nie ma sensu!
Związane jest to z tym, że zostaliśmy zainfekowani wadliwą wizją (wszech)mocy Boga. Zostali tą wadliwa wizją zainfekowani nie tylko ateiści, ale i teiści, którzy często (oczywiście nie wszyscy) rzeczywiście wierzą na podobieństwo ofiar syndromu sztokholmskiego. Krótko mówiąc: wielu wierzy w Boga - tyrana!

I ja im się trochę nie dziwię, bo retoryka wielu pism religijnych zdaje się wspierać pogląd o tym, że Bóg właśnie takim tyranem jest. Większości wyznawcom religii, którzy tak myślą, nawet się nie dziwię. Tylko chrześcijanom się dziwię.
Akurat chrześcijaństwo jest religią, która - chyba jako jedyna - tak wyraziście stawia przed oczami wyznawców wizję Boga, który jest zaprzeczeniem tyrana, bo dobrowolnie idzie na cierpienie i śmierć, aby uratować swoich wyznawców. Ale chyba umysł owych ludzi nie umie się wyplątać z tych dwóch sprzecznych narracji, jakie w religiach judeochrześcijańskich są obecne - twardej wszechmocy, wręcz dowolności wszystkiego co chce Bóg vs Boga pokornego, wręcz jakby żebrzącego o prawo do tego, aby człowiek zechciał dać sobie pomóc. Żeby tylko nie odrzucał ofiary, wyciągniętej pomocniczo ręki.
Aby zacząć naprawdę wierzyć na sposób chrześcijański, trzeba w sobie jakoś rozliczyć ową wizję wszechmocy Boga. Z tego rozliczenia wyniknie, w moim przekonaniu, zadziwiająca konstatacja, że lęk przed Bogiem, przekonanie, iż Bóg jest wrogiem naszej wolności, czy inne podobne obawy są totalnym nieporozumieniem. Jest dokładnie odwrotnie w stosunku do tego, o czym pisałem na początku w zarzutach (hipotetycznego wroga religii) względem Boga - Bóg chce ofiarować człowiekowi największą możliwą wolność, sprawczość, jaka tylko jest możliwa. Ale najpierw człowiek musi zacząć pragnąć w sposób niesprzeczny. I w tym jest podstawowy problem

mat

Zaprzeczanie istnieniu bogów bo z jakichś powodów nie podobają się ich wyobrażenia, nie jest ateizmem. To ciągle jest wiara w bogów, tylko brak sympatii wobec ich.

Człowiek racjonalny nie będzie zaprzeczał istnieniu wesz i gnid, tylko dlatego bo są mało sympatyczne.

Semele

Zajrzyj Michał do tematu: rewelacyjny artykuł o ateistach. Ostatnie posty.
Szczególnie banjanrkiego

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Ani Hitler ani Stalin nie byli scjentystami..

To pewne...:-) :-) :-)

mat

Michał Dyszyński

Semele

Biblię napisał Bóg??

Jeśli tak to jest to tylko metafora.

Michał Dyszyński

fedor

O.K.

Kruchy04

fedor

Kruchy04

fedor

Irbisol

Michał Dyszyński

Semele

Etymologia 2006-01-16
Proszę o etymologię słowa grzech.
Obecność wyrazu grzech – o znaczeniu ‘przekroczenie nakazów religijnych lub obyczajowych; wina, uchybienie’ – potwierdzona jest przez źródła polskojęzyczne od XIV wieku. Jego prasłowiańska postać *grěxъ nie jest łatwa do objaśnienia na tle języka indoeuropejskiego, bowiem etymologia jest tu niejasna. F. Sławski (w Słowniku etymologicznym języka polskiego) wskazuje na rdzeń groi-so-, ten sam, co w litewskim słowie graižùs, czyli ‘kręty’ oraz w łotewskim grèizs – ‘krzywy’ . Natomiast A. Bańkowski (Etymologiczny słownik języka polskiego) wiąże omawiany leksem z praindoeuropejską formą czasownika *ghreis-, która odpowiada greckiemu chrîs- o znaczeniu ‘mazać’. Warto również zauważyć, iż ogólnosłowiański grzech powstał w okresie przedchrześcijańskim, na co wskazuje używanie omawianego wyrazu w znaczeniu ‘błąd, pomyłka, uchybienie’, zwłaszcza w związku ze słownictwem rolniczym i tkackim, np. polskie dialektalne grzecha, ogrzech, czyli ‘wolny pas w zasiewie na polu lub kawałek ziemi, który przez nieuwagę oracza nie został zaorany’ (W. Boryś Słownik etymologiczny języka polskiego).
Joanna Prz

O.K.

decir

O.K.

Kruchy04

fedor