ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Warto byłoby chyba jakoś sformułować ten główny powód, dla którego emocje z reguły działają destrukcyjnie na rozum. Ten powód wynika bezpośrednio z tego, jaki rodzaj nacisku na osobowość wywierają emocje - formułują one jakby "komunikat", nakaz mentalny: natychmiast rzuć wszystko inne i zajmij się tylko tym, co ja teraz chcę wymusić!
Emocje są - z samej swojej natury - zawłaszczające, despotyczne, żądające absolutnego oddania się im. Tymczasem rozum...
Rozum buduje dokładnie przeciwne emocjom podejście do spraw - postawa rozumowa związana jest z:
- ustanowieniem dystansu
- poddaniem decyzji w wątpliwość
- rozpatrywaniem alternatyw
- analitycznym ujmowaniem zagadnień
- blokowaniem pochopności wnioskowania.

Tymczasem pochopność jest właśnie główną cechą emocji - jest ich DNA, jest sposobem działania. Emocje funkcjonują niczym despota, żądająca, nie znosząc sprzeciwu: reaguj natychmiast! Już teraz! Nie patrz na nic innego! Rzuć wszystko! Nie patrz na nic innego!

Ludzie emocjonalni będą ignorowali większość przesłanek, które nie mieszczą się w tym pierwszym wezwaniu, jakie życie niesie. Ludzie emocjonalni złapią to pierwsze, a nie dadzą sobie szans na spojrzenie alternatywne, które często okazuje się być lepsze od tego, które nam życie narzuciło na start.

Michał Dyszyński

Emocje z zasady nie są twórcze, ani mądre. One są bowiem ściśle związane z ODBIOREM, ich rolą jest trwać w tym, w tym, co się jawi, a nie widzieć sprawy w kontekście i złożoności. Emocje upraszczają kontekst do minimum, redukując aspekt rozważań, krytycyzmu.
Za to emocje dają napęd, motywację. Właśnie to, co jest wadą emocji w kontekście zadania docierania do prawdy, staje się zaletą w kontekście dawania motywacji. Prawda obiektywna, dyskursywna bowiem jest EFEKTEM WYKONANIA PRACY, polegającej na złożeniu w całość wielu aspektów oceny i modelowania sytuacji. Bez motywacji tej pracy w ogóle nikt by nie wykonał. Więc pewna doza emocji jest potrzebna jak zapłon dla pracy rozumu, który potem z kolei...
... wygasi liczne emocje pasożytnicze (inne niż pragnienie poznania) związane z całą sprawą. Ale dla emocji to jest norma - jeden emocje występują przeciw innym, jedne walczą z drugimi, jest nieustanny rejwach, spory, ścieranie się.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Mam swoja prywatną ambicję „nie niańczyć swoich emocji”. Tylko jak to wykonać?…
Mierzi mnie emocjonalna rozlazłość, jeśli ją w sobie zarejestruję. Ale jak to zwalczyć w sobie?…
- Może trochę wyśmiać
- Może przyjrzeć się konsekwencjom, z których najważniejsza wg mnie jest po prostu „wzrost poziomu cierpienia”.
Mniej rozlazłości, to mniej cierpienia i więcej sensu.
Należałoby rozlazłość emocjonalną w sobie wytropić. A co dalej?…
- Chyba zrozumieć przyczyny, przetransformować do czegoś sensownego. Bo nie chodzi o emocji jakieś totalne wymazanie. Chodzi o to, aby stępić ich destrukcyjność i rozlazłość. Chodzi o to, aby się nie rozczulać nad sobą, tylko brać byka za rogi i zwalczać problemy.