ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Teraz mi przyszło do głowy jeszcze jedno w kontekście przypowieści o nieuczciwym zarządcy. Tknęło mnie, gdy w pewnym momencie ogarnęło mnie zniechęcenie do życia na tym świecie – tego załatwiania spraw różnych, tłumaczenia ludziom rzeczy oczywistych, wykonywanie setek życiowych pierdół. Ponieważ sam dość mocno chyba jestem wpatrzony w idee, czyli życiowe sprawy traktuję jako szykany, przez które w ogóle nawet odechciewa mi się żyć, to można ową przypowieść potraktować też jako formę „przywołania do porządku” takich jak ja. Aby się nie odrywali za bardzo od spraw tego świata, aby jednak tą mamoną (czasem mniej, czasem bardziej „godziwą”) się posługiwali w swoim życiu. Bo okopanie się na stanowisku całkowitego odrzucenia świata, jako czegoś niegodnego i bezwartościowego jest „nieroztropne”. Musimy sobie tą niegodziwą mamoną na co dzień różnych ludzi zjednywać, różne zadania tu nią realizować.

Litek

Michał Dyszyński

Litek

Oczywiście — oto przemyślenie o intencji, mamonie i duchowym puryzmie, bez odwołań do jw.org:

---

Intencja ma znaczenie. Nie jest jedynym kryterium oceny działania, ale może być jego kluczowym punktem wyjścia. Dobra intencja, jeśli jest połączona z mądrością, pokorą i sprawiedliwością, może nadać sens działaniom, które na pierwszy rzut oka wydają się dwuznaczne — nawet jeśli dotyczą rzeczy tak „niegodziwych” jak mamona.

Mamona sama w sobie nie jest moralna ani niemoralna — to narzędzie. To sposób jej użycia, cel, dla którego się ją gromadzi i rozdysponowuje, decyduje o jej wartości etycznej. Zarządzając nią sprawiedliwie, można czynić dobro. Problem pojawia się wtedy, gdy człowiek zaczyna służyć mamonie, zamiast używać jej jako środka do realizacji wyższych celów.

Postawa „jedynego sprawiedliwego”, który z dumą odcina się od wszystkiego, co „pobrudzone światem”, może prowadzić do duchowej ślepoty. Taka osoba może zatracić zdolność dostrzegania prawdziwego dobra, bo zbyt mocno skupia się na czystości formy, a nie na skuteczności miłości. To duchowa pułapka: puryzm, który rozlicza się z drobiazgów, ale gubi sens większych spraw.

Czasem to, co wydaje się nieczyste, może być przestrzenią działania dobra — jeśli towarzyszy temu czysta intencja, sprawiedliwość i pokora. Świat nie jest sterylny, ale to właśnie w jego złożoności objawia się prawdziwa wartość duchowa: zdolność do czynienia dobra mimo trudnych warunków.

Litek

Intencja ma znaczenie. Nie jest jedynym kryterium oceny działania, ale może być jego kluczowym punktem wyjścia. Dobra intencja, jeśli jest połączona z mądrością, pokorą i sprawiedliwością, może nadać sens działaniom, które na pierwszy rzut oka wydają się dwuznaczne — nawet jeśli dotyczą rzeczy tak „niegodziwych” jak mamona.

Mamona sama w sobie nie jest moralna ani niemoralna — to narzędzie. To sposób jej użycia, cel, dla którego się ją gromadzi i rozdysponowuje, decyduje o jej wartości etycznej. Zarządzając nią sprawiedliwie, można czynić dobro. Problem pojawia się wtedy, gdy człowiek zaczyna służyć mamonie, zamiast używać jej jako środka do realizacji wyższych celów.

Postawa „jedynego sprawiedliwego”, który z dumą odcina się od wszystkiego, co „pobrudzone światem”, może prowadzić do duchowej ślepoty. Taka osoba może zatracić zdolność dostrzegania prawdziwego dobra, bo zbyt mocno skupia się na czystości formy, a nie na skuteczności miłości. To duchowa pułapka: puryzm, który rozlicza się z drobiazgów, ale gubi sens większych spraw.

Czasem to, co wydaje się nieczyste, może być przestrzenią działania dobra — jeśli towarzyszy temu czysta intencja, sprawiedliwość i pokora. Świat nie jest sterylny, ale to właśnie w jego złożoności objawia się prawdziwa wartość duchowa: zdolność do czynienia dobra mimo trudnych warunków.