ŚFiNiA

Litek

Jest to proste. Wolna wola, świadomie postępuję w taki czy inny sposób. Palę albo nie palę, upijam się albo stronię od alkoholu. Cała filozofia.

Semele

Litek

Semele

Litek

Semele miłego dnia.

Semele

Litek

Błogosławiony jest człowiek, który pokłada ufność w Jehowie, który Jehowę obdarzył zaufaniem.Stanie się jak drzewo zasadzone nad wodami, które zapuszcza korzenie w kierunku strumienia. Nie zauważy, kiedy przyjdzie upał, ale zawsze będzie miał bujne liście. A w roku suszy nie będzie się zamartwiał ani nie przestanie wydawać owoców. ( Jer 17:7,8)

Obraz drzewa zasadzonego nad wodami to piękna metafora osoby, która buduje swoje życie na relacji z Jehową:
- Korzenie skierowane ku strumieniowi symbolizują duchowe zakorzenienie — regularne studiowanie Biblii, modlitwę i zaufanie do Boga.
- Nie zauważy, kiedy przyjdzie upał — osoba taka nie traci pokoju nawet w trudnych chwilach, bo jej siła pochodzi od Jehowy.
- Bujne liście i owocowanie w czasie suszy — wskazuje na duchową żywotność i zdolność do dawania dobrego przykładu, nawet gdy inni się załamują.

Litek

Psalm 37:29 — „Prawi posiądą ziemię i będą na niej mieszkać na zawsze” — wyraża Bożą obietnicę trwałego błogosławieństwa dla ludzi, którzy postępują zgodnie z Jego zasadami.

🔹 „Prawi” — to osoby, które żyją w sposób zgodny z wolą Bożą, wykazując lojalność, uczciwość i posłuszeństwo wobec Jego zasad.

🔹 „Posiądą ziemię” — oznacza, że otrzymają trwałe miejsce do życia, nie jako tymczasowi mieszkańcy, ale jako prawowici dziedzice.

🔹 „Będą na niej mieszkać na zawsze” — wskazuje na trwałość tej obietnicy. Nie chodzi o chwilowe bezpieczeństwo, lecz o wieczne życie w pokoju i stabilności.

Psalm ten kontrastuje los prawych i niegodziwych — ci drudzy znikną, a prawi będą cieszyć się pokojem i bezpieczeństwem. Werset 29 jest kulminacją tej myśli: Bóg zapewnia, że ci, którzy są Mu wierni, będą żyć wiecznie na ziemi.

Michał Dyszyński

Jedna z najbardziej kontrowersyjnych przypowieści (Ewangelia Łukasza 16), to tzw. przypowieść o nieuczciwym zarządcy:
(1) Powiedział też do uczniów: Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. (2) Przywołał go do siebie i rzekł mu: Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządu, bo już nie będziesz mógł być rządcą. (3) Na to rządca rzekł sam do siebie: Co ja pocznę, skoro mój pan pozbawia mię zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. (4) Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę usunięty z zarządu. (5) Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: Ile jesteś winien mojemu panu? (6) Ten odpowiedział: Sto beczek oliwy. On mu rzekł: Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt. (7) Następnie pytał drugiego: A ty ile jesteś winien? Ten odrzekł: Sto korcy pszenicy. Mówi mu: Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt. (8) Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światłości. (9) Ja też wam powiadam: Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy /wszystko/ się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków. (10) Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. (11) Jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, prawdziwe dobro kto wam powierzy? (12) Jeśli w zarządzie cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, kto wam da wasze? (13) żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie. (14) Słuchali tego wszystkiego chciwi na grosz faryzeusze i podrwiwali sobie z Niego. (15) Powiedział więc do nich: To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych.
Pogrubiłem samą przypowieść, oddzielając ją tak od komentarza.

Kim są „synowi światłości” w tym kontekście?
- Wydaje się, że są to ludzie, którzy nie przestępują zasad, którzy prędzej poddaliby się karze, niż oszukali w celu wybielenia się względem (prawdziwego) zarzutu. Ciekawe, że w przypowieści pochwalona została postawa właściwie… cwaniactwa!
Jak to rozumieć?…
Może tak, że w obliczu tego ostatecznego rozliczenia, czyli gdy chodzi o zbawienie, życie wieczne, nawet cwaniaczenie będzie jakoś uznane, dozwolone.

Litek

„Synowie światłości” to osoby, które kierują się zasadami Bożymi i dążą do życia wiecznego, ale Jezus wskazuje, że mogą nie wykazywać takiej roztropności w działaniu jak „synowie tego świata”. Przypowieść nie pochwala nieuczciwości, lecz podkreśla potrzebę mądrego i celowego wykorzystania zasobów w służbie dla Boga.

W przypowieści z Ewangelii według Łukasza 16:1–8 Jezus zestawia dwie grupy ludzi: „synów tego świata”, czyli osoby kierujące się świeckimi zasadami, oraz „synów światłości”, czyli tych, którzy pragną podobać się Bogu i żyć zgodnie z Jego wolą. Strażnica z 1978 roku wyjaśnia, że Jezus nie pochwala nieuczciwości zarządcy, lecz jego przezorność — umiejętność przewidywania i działania z myślą o przyszłości.

„Synowie światłości” to osoby, które mają duchowe cele i dążą do życia wiecznego. Jednak Jezus zauważa, że często nie wykazują takiej roztropności w sprawach duchowych, jaką „synowie tego świata” wykazują w sprawach materialnych. Dlatego Jezus zachęca swoich uczniów, by mądrze wykorzystywali dostępne środki, nawet jeśli są one „niegodziwą mamoną”, czyli pieniędzmi pochodzącymi z systemu świata, który nie kieruje się Bożymi zasadami.

Zatem przypowieść nie mówi, że „cwaniaczenie” zostanie uznane w obliczu zbawienia. Raczej pokazuje, że należy działać z rozwagą i celem, wykorzystując wszystko, co się ma — nawet rzeczy materialne — by zdobywać przyjaciół, czyli wspierać innych w poznaniu prawdy i budowaniu więzi z Bogiem. Tacy przyjaciele mogą „przyjąć do wiecznych przybytków”, czyli pomóc w osiągnięciu życia wiecznego, jeśli sami będą w nim uczestniczyć.

Podsumowując:
- „Synowie światłości” to osoby dążące do życia wiecznego i kierujące się zasadami Bożymi.
- Jezus nie pochwala nieuczciwości, lecz roztropność — umiejętność działania z myślą o przyszłości.
- Przypowieść zachęca do mądrego wykorzystania zasobów w służbie dla Boga, nie do oszustwa.

Michał Dyszyński

Litek

Przypowieść o nieuczciwym zarządcy (Łukasza 16:1-13) nie pochwala nieuczciwości, lecz zachęca do roztropności i mądrego wykorzystywania dostępnych środków w służbie dla Boga. Jezus nie usprawiedliwia „cwaniaczenia”, ale pokazuje, że nawet osoby niekierujące się zasadami mogą wykazać się przewidywaniem i praktyczną mądrością.

W przypowieści Jezus mówi o zarządcy, który został oskarżony o trwonienie majątku swego pana. Wiedząc, że zostanie zwolniony, postanawia zjednać sobie przyjaciół, zmniejszając ich długi wobec pana. Choć jego działania były nieuczciwe, pan pochwalił go za przemyślność — nie za moralność, lecz za roztropność w planowaniu przyszłości.

Jezus wyciąga z tego lekcję duchową: „Zjednujcie sobie przyjaciół za pomocą nieprawego bogactwa, żeby — gdy ono się skończy — przyjęto was do wiecznych mieszkań” (Łk 16:9). To nie zachęta do manipulacji, lecz wezwanie do mądrego wykorzystywania dóbr materialnych w sposób, który przynosi duchowe korzyści — np. wspierając dzieło głoszenia, pomagając innym, okazując hojność.

Czy „cwaniak” może być postrzegany pozytywnie? W potocznym rozumieniu — jako ktoś zaradny, sprytny, umiejący odnaleźć się w trudnych sytuacjach — może budzić sympatię. Jednak Biblia ostrzega przed przebiegłością, która ignoruje zasady Boże. Jezus powiedział: „Synowie tego świata są roztropniejsi w swoim pokoleniu niż synowie światłości” (Łk 16:8), co nie jest pochwałą ich moralności, lecz wskazaniem, że ludzie duchowi powinni wykazywać się jeszcze większą roztropnością w sprawach Bożych.

Zasady Boże nie są przeszkodą w osiągnięciu zbawienia — są drogowskazem. Biblia nie zachęca do ich łamania, nawet jeśli nie wiąże się to z czyjąś krzywdą. Apostoł Paweł napisał: „Czy mamy grzeszyć, bo nie jesteśmy pod Prawem, lecz pod niezasłużoną życzliwością? Bynajmniej!” (Rzymian 6:15). Zbawienie nie jest usprawiedliwieniem dla łamania zasad, lecz celem, który wymaga posłuszeństwa, wiary i mądrego działania.

Refleksja nad przypowieścią może prowadzić do głębszego zrozumienia duchowej roztropności. Nie chodzi o balansowanie na granicy zasad, lecz o świadome, mądre i uczciwe wykorzystywanie tego, co mamy, by zyskać uznanie u Boga. Jak pokazuje przypowieść, nawet osoby niegodziwe potrafią planować — tym bardziej powinni to robić ci, którzy pragną życia wiecznego.

Michał Dyszyński

Litek

Przypowieść o nieuczciwym zarządcy (Łukasza 16:1-13) nie pochwala niegodziwości, lecz podkreśla wartość roztropności i przewidywania w kontekście duchowym. Jezus zachęca, by wykorzystywać środki materialne w sposób mądry i ukierunkowany na zdobycie uznania u Boga.

Zgodnie z wyjaśnieniem na jw.org, Jezus nie pochwala nieuczciwości zarządcy, lecz jego przezorność. Przypowieść ma na celu ukazanie, że nawet osoby niegodziwe potrafią planować z myślą o przyszłości — tym bardziej powinni to robić ci, którzy pragną życia wiecznego. Jezus mówi: „Zjednujcie sobie przyjaciół za pomocą nieprawego bogactwa”, co oznacza, że należy używać dóbr materialnych w sposób, który przynosi duchowe korzyści

- Szafarz został oskarżony o trwonienie majątku i miał zostać zwolniony. W obliczu zagrożenia podjął działania, które miały zapewnić mu przyszłość — zjednał sobie ludzi, którzy mogliby mu pomóc.
- Jezus nie pochwala jego nieuczciwości, ale wskazuje, że „synowie tego systemu rzeczy są roztropniejsi w swoim pokoleniu niż synowie światłości” (Łk 16:8). To zachęta dla uczniów, by byli równie przewidujący i mądrzy w sprawach duchowych.
- „Nieprawe bogactwo” to środki materialne, które mogą być użyte w sposób, który przynosi uznanie u Boga — np. wspieranie dzieła głoszenia, pomaganie potrzebującym, budowanie relacji opartych na miłości i lojalności.
- Przypowieść nie sugeruje balansowania na granicy zasad, lecz pokazuje, że roztropność i duchowe priorytety wymagają działania, czasem szybkiego i zdecydowanego, ale zawsze zgodnego z Bożymi normami.

Zatem choć można dostrzec napięcie między zasadami a praktycznym działaniem, przesłanie przypowieści nie polega na pochwalaniu „cwaniactwa”, lecz na zachęcie do mądrego wykorzystywania tego, co mamy, z myślą o przyszłości — nie ziemskiej, lecz duchowej.

Semele

Litek

Semele