ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wiara prawdziwa powstaje w pewnym procesie, gdzie świadomy umysł stawia sobie przed swój „mentalny wzrok” pewną sytuację problemową. Na następnych etapach umysł bada sprawę – określa swoje osobiste stanowisko wobec różnych za i przeciw tezie, która jest jako główna rozpatrywana. Owa teza jest swoistym „zapalnikiem” dla tworzenia przez umysł ekosystemu, w którym później zafunkcjonuje wiara, bo stawiając sobie pytanie „CZY coś jest racją w danej sprawie?”, umysł określa się wobec coraz to innych aspektów owej sprawy, rozważając konsekwencje przyjęcia raz scenariuszy zgodnych z tezą, raz jej przeciwnych, czasem też jakichś pobocznych, dopiero zarysowujących ową tezę, ale na dany moment jeszcze nieokreślonych ostatecznie.

Przyjąć tylko NAZWĘ dla idei, a przyjąć ZNACZENIA owej idei to jest znacząco odmienna rzecz. Oczywiście zwykle sytuacje w życiu spotykane są POMIĘDZY tym przyjęciem nazwy, a przyjęciem znaczeń. Nazwy, symbole obrysowują znaczenia nieidealnie, nie w pełni precyzyjnie. Dopiero umysł, w znacznym stopniu intuicyjnie, na wyczucie zapełnia luki pomiędzy tymi pierwszymi wskazaniami w jakimś ideowym kierunku, jakie stwarza podanie nazw, pojęciowym obrysowanie sprawy, a już ukształtowaną ideą.

Integryzm kompletnie nie rozróżnia przyjęcia nazwy czegoś od przyjęcia samej idei. Dla integrystów „wiara” jest jakimś posłusznym przyjęciem „czegoś”, co właściwie nawet nie wiadomo czym, jest – deklaracją uległości doktrynalnej władzy i ukorzeniem się przed nią, czy może zaakceptowaniem jakiejś nazwy, której sensów się z założenia nie docieka, a może czołobitnym zaakceptowaniem użycia owej nazwy przez autorytety w wielu sformułowaniach, z dodatkiem pojawiających się własnych nieśmiałych intuicji, których jednak jest „wierzącemu” nie wolno potraktować krytycznie, nie wolno ich skontrolować pod kątem, czy w umyśle rysują coś spójnego, czy może jedynie jeden wielki mentalny gniot.

Integryści atakują tych, którzy próbują dociekać sensu w tym, co im się sugeruje jako „do uwierzenia” od strony przypisania im pychy. Bo rzekomo „pychą” ma być próba sprawdzania, rozliczania się wewnętrznego, czy w kontekście owego przedmiotu „wiary” umysł zadział spójnie, czy też nie. To jest odwrócenie pojęć, bo to, że umysł chce się sprawdzać jest tak naprawdę objawem nie pychy, a pokory. Zaś postawa „sprawdzać swojego wewnętrznego funkcjonowania nie będą, z góry sobie życzeniowo określając iż aktualny stan mojego umysłu jest idealny” byłby właśnie przecież objawem pychy. To w poszukiwaniach błędu ujmowania spraw przez umysł zawiera się praktyczny wymiar okazania pokory tego umysłu. Zaś zarówno przyjęcie, jak i odrzucenie, szczególnie takie zupełnie odgórne, bez zaangażowania się w choćby minimum rozpoznania sprawy czegoś, co w istocie nawet dla umysłu nie wiadomo czym jest, będzie okazaniem pychy, będzie postawą: nic nie muszę sprawdzać, z niczym nie muszę się konfrontować, ten stan mojego określenia się wobec przedmiotu wiary już jest idealny.

Michał Dyszyński

Dodaję tutaj własny dalszy głos w sprawie, poczyniony w innym wątku.

Michał Dyszyński

Dodam jeszcze w kontekście wiary pewną osobistą, chyba z lekka nietypową intencję – odczucie.
Dla mnie moje wiary są w znacznym stopniu ŚWIĘTE.
Traktuję moje wiary jako szczególny rodzaj czegoś w umyśle chronionego, „dopieszczanego”, doglądanego w różny sposób. Moje wiary w szczególności NIE SĄ DO SZARGANIA ICH PRZEZ LUDZI.
To w znacznym stopniu wyjaśnia, dlaczego moje wiary niechętnie deklaruję.
Nie z zasady deklaruję swoich wiar, aby ich nie zbrukać nieostrożnym słowem, albo potem prostacką na ich temat dyskusją. Moje wiary są BARDZO MOJE, one egzystują W DELIKATNOŚCI i INTYMNOŚCI MYŚLI, ich się nie wystawia do walki z wrogami, nie kupczy się nimi, aby zyskać jakieś akceptacje tej, czy innej grupy.
Dlatego wypowiadam się o tych swoich wiarach oględnie, z poczuciem jakby nieśmiałości, może z obawą, że jak coś twardo zadeklaruję, to będzie w tym jakaś ostentacja, jakieś narzucanie się, wymuszanie czegoś. A ja właśnie tego nie chcę!
Moje wiary (przynajmniej te religijne, związane z głębokimi przeżyciami) są moje, a nie są na pokaz, nawet nie bardzo są dla ludzi. Nie są narzędziem walki z niczym, ani nikim. Staram się nie brukać ich nawet nieostrożnym słowem opisującym je. Dla mnie są one święte.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński