ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 4:43, 07 Mar 2017 Temat postu:

Dialog umysłu potępianego
Oskarżyciel: Umyśle, gdy patrzysz sam na siebie, jak się oceniasz?
Umysł: Jestem ważny i wiem co chcę.
Oskarżyciel: Czy twoja ważność z czegoś wynika?
Umysł: Ona wynika z mojej mądrości i sensowności tego co robię.
Oskarżyciel: Czy ta twoja ważność i sensowność da się jakoś potwierdzić?
Umysł: Da się, choć nie musi być potwierdzana. Wystarczy, że ja to stwierdzam - to już wystarczy, bo jestem wystarczająco silny i mądry, aby moje sądy były ostateczną instancją prawdy.
Oskarżyciel: Skoro tak, skoro twoja ważność wynika z ciebie samego, to czy jesteś jakoś ważniejszy od innych istot?
Umysł: Tak - jestem ważniejszy i większy niż inne umysły.
Oskarżyciel: Czy to się jakoś da potwierdzić osobno, niezależnie od ciebie, czy wynika to tylko z twojego stwierdzenia?
Umysł: To nie musi z niczego wynikać. Wystarczy, że ja to stwierdzam, bo jestem wystarczająco ważny i mocny, aby moje stwierdzenia były decydujące.
Oskarżyciel: Skoro tak, skoro żadna dodatkowa moc ciebie nie potwierdza i nie musi potwierdzać, to na takiej samej zasadzie inna istota myśląca będzie mogła uznać się za tak samo ważną i mądrą, jak ty. Albo nawet za mądrzejszą. Czyż nie tak?
Umysł: Nie! Moje stwierdzenie się tutaj liczy. A czyjeś inne jest błedne!
Oskarżyciel: Tak samo mówi ta druga istota.
Umysł: Ale ona nie ma racji!
Oskarżyciel: Ona właśnie to samo mówi o sobie, uważając ciebie za głupszy, mniej wartościowy umysł.
Umysł: Bo ona jest głupsza i dlatego tak twierdzi! Jej zdanie się nie liczy.
Oskarżyciel: Tak samo ona powiedziała o tobie i każdym innym umyśle. Ona uważa się za większą od ciebie. A ja - widząc tę sprawę identycznie u was obojga - nie mogę przyznać ci większej mocy, bo cokolwiek powiesz, to samo odniesie się do owej istoty, która twierdzi to samo co i ty, argumentuje identycznie jak ty.
Umysł: ... !!! ???...
Oskarżyciel: Twoje stwierdzenia na temat własnej ważności mają więc moc tylko w obrębie ciebie samego. Nie ma w nich ani odrobiny obiektywności - tylko arbitralność, którą wygłaszać może każdy głupek, każdy, nawet najbardziej bezsensowny, pogardzany umysł. On niczym się nie różni od ciebie - wszyscy tak samo głośno krzyczą, że są najważniejsi... :rotfl:

Umysł: To, że jestem większy jednak z czegoś wynika... Inna istota nie potrafi tego co ja, nie jest tak mądra i ważna - nie jest ważna OBIEKTYWNIE. Ja jestem ważniejszy obiektywnie, a nie tylko mocą mojego stwierdzenia!
Oskarżyciel: Skoro tak, to pewnie potrafisz tego dowieść, czy choćby znacząco uzasadnić. Czekam na to uzasadnienie...
Umysł: Jestem mądrzejszy - precyzyjniej formułuję moje myśli.
Oskarżyciel: Tak?... Po czym to poznajesz, że twoje myśli są precyzyjniej sformułowane?
Umysł: To przecież widać! One są mądrzejsze!
Oskarżyciel: A ja tego nie widzę. Wskaż mi silny powód, który będzie argumentem za tym, że twoje myśli są lepiej sformułowane, mądrzejsze.
Umysł: ...
Oskarżyciel: Czekam...
Umysł: To przecież widać...
Oskarżyciel: Ja nie widzę, a nikt też tego nie widzi. W szczególności ten drugi umysł, o którym wspominałem też tego nie widzi, wskazując przy tym własne myśli jako mądrzejsze...
Umysł: Ten umysł się myli! To oczywiste!
Oskarżyciel: Możesz sobie w nieskończoność powtarzać "to oczywiste", ale to są puste stwierdzenia. Ani dla mnie, ani dla nikogo nie jest to oczywiste.
Umysł: Gdybym się spotkał z tamtym drugim umysłem, to bym go zmiażdżyl moją logiką myśli.
Oskarżyciel: Tamten drugi umysł powiedział z grubsza tę samą myśl.
Umysł: Ale przecież mówiłem, że tamten umysł się myli!!!
Oskarżyciel: Tak właśnie też krzyczał tamten drugi umysl o tobie.
Umysł: Ale niczego ci nie udowodnił!
Oskarżyciel: Dokładnie tak ja ty!
Umysł: Gdybyśmy się spotkali, to bym go zmiażdżyl.
Oskarżyciel: On też tak mówił. A tak w ogóle to po czym byś poznał, że go zmiażdżyłeś, skoro on - tak samo arbitralnie - stwierdzałby, że właśnie zmiażdżył ciebie?...
Umysł: To by było oczywiste, że to ja jego zmiażdżyłem.
Oskarżyciel: Tak samo oczywiste byłoby to, że ona zmiażdżył ciebie. Nie masz tu żadnej mocy, która by cię wyróżniała wobec niego! Nie wskazałeś żadnego kryterium poza swoją arbitralną deklaracją - równą co do wartości arbitralnej deklaracji tamtego umysłu. Jak dla mnie obaj jesteście nic nie warci! Obaj jesteście niczym, NIE POTRAFICIE SIEBIE UZASADNIĆ, a jedyne co potraficie to się słowami wywższać, bez odrobiny uzasadnienia, bez wskazania czegokolwiek co by to potwierdzało. Jesteści niczym! Odejdździe na zawsze PRECZ! Nędzne śmiecie myśli!

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 13:20, 08 Mar 2017 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 13:22, 08 Mar 2017 Temat postu:

Piotr Rokubungi · Wysłany: Śro 19:58, 08 Mar 2017 Temat postu:

No, zdarza ci się tak, zdarza!.. ;-P

Ale dzięki, że nie wywaliłeś tych wpisów moich całkiem- że zachowałeś chociaż cytaty.

A obrazek, grafikę tą już pomniejszyłem znacznie. Taki może chyba być, czy jeszcze przeszkadza znacznie?..

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 20:39, 08 Mar 2017 Temat postu:

Piotr Rokubungi · Wysłany: Śro 21:42, 08 Mar 2017 Temat postu:

Michał Dyszyński

Piekło wyobrażają sobie ludziska (częściowo w zgodzie z tradcyją) jako miejsce, do którego dusze miałyby być zsyłane wepchnięte na siłę przez - po prostu mszczącego się za nieposłuszeństwo - Boga.
Są jednak silne przesłanki za tym, aby piekło widzieć jako STAN UMYSŁU, który po prostu ZAPOZNA SIĘ Z KONSEKWENCJAMI SWOICH WYBORÓW.
Nie są potrzebne zewnętrzne siły, które by jakoś męczyły świadomość. Ona sama nie będzie sobie w stanie darować własnej małości, głupoty i słabości, a będzie miała powody aby uznać się za małą, słabą, głupią, gdy zapozna się po prostu z tym, JAKIE SKUTKI WYWOŁAŁA, jak wiele jej nadziei i oczekiwań było śmiesznie, beznadziejnie bezsensownych i naiwnych, jak dobre mniemania o sobie były kompletnie fałszywe, jak cele, do których dążyła okazały się bezwartościowe, albo wręcz zaprzeczające wartości osoby.
Oczywiście można się jakoś ratować mówiąc "nie wiedziałem, co czynię", gdy to robiłem. Ale jeśli w niemal wszystkich decyzjach życiowych musiałbym stosować tę obroną, jeśli nigdy nie wiedziałem co czynię, to powstaje pytanie: kiedy byłem JA? Kiedy wiedziałem? Co mogę wystawić jako reprezentanta tego mnie właściwego, wartościowego, godnego szacunku?...
- Nie było takich przypadków?... Zawsze nie wiedziałem co czynię? Zawsze potrzebuje się wycofać z tego, co zadeklarowałem?... Zawsze coś innego za mnie decydowało? Nigdy nie objawiło się we mnie prawdziwe człowieczeństwo, prawdziwa mądrość, rozsądek, wielkość serca?...

Są liczne opowieści ludzi, którzy byli "na tamtej stronie", którzy mieli mistyczne wizje piekła. W nich często pojawia sie motyw, ze dusze "same nie wyobrażają sobie wyjścia z piekła" - bo widzą siebie jako potępione, jako osobowości, w których nie ma nic wartościowego - wyłącznie słabość, małość, uległość złym skłonnościom.
Można oczywiście to odrzucić, można nie wierzyć w takie mistyczne relacje. Ale sama wizja MNIE W ABSOLUTNYM ŚWIETLE PRAWDY, bez możliwości ukrycia czegokolwiek na swój temat, bez zamiatania pod dywan, usprawiedliwiania się - tylko proste pytanie: co robiliśmy, a co potem z tego wyszło i jak to przypasujemy do naszych deklaracji, naszej wizji siebie?...
Jeśli wszystko (albo tak bardzo bardzo wiele) było w nas bez sensu, bez zgodności nawet z sobą samym, to jak się wybronić (przed samym sobą)?

Michał Dyszyński

Wizja piekła, jaką opisują relacje ludzi, którzy mieli doświadczenia kontaktu z "tamtą stroną" często opisują ów stan potępienia jako swego rodzaju konsekwencję przyjętych w życiu postaw. Aby wyjaśnić sprawę opiszę parę "rodzajów" piekła dla osób charakteryzujących się wyrazistymi cechami słabości i wadliwości swojej natury. Zacznę od piekła despotów - czyli osób, które zawsze żądały aby im we wszystkim ustępowano, wymuszały na wszystkich posłuszeństwo, choć same nie dostosowywały się do potrzeb i oczekiwań innych ludzi.

Uwaga!
Ten tekst jest moją osobistą adaptacją innej relacji, którą czytałem już dawno temu (szybko zapominam gdzie coś czytałem, więc już dawno zapomniałem samo źródło), dotyczącą innego przypadku. Czytałem też w jednej z relacji że "potępiona dusza czuje do siebie wielki wstręt".
Jednak inspiracją do napisania owego tekstu jest coś więcej, niż moja inwencja i tamten tekst. Jest nią tez teologia katolicka [link widoczny dla zalogowanych].
Sąd szczegółowy jest tym sądem, który każdy przeżywa patrząc na swoje życie - odbywa się w chwili smierci.

Tu warto dodać cytaty z Biblii, które też były ważnym elementem myślowym mojego tekstu.

Michał Dyszyński

Szatan
Podobno nawet wielu chrześcijan, katolików nie wierzy w szatana. W moim przekonaniu rzeczywistość bez szatana, czy podobnego mu bytu logicznie się "nie domyka". Nawet gdyby szatana (teraz) nie było, ale byliby ludzie o bardzo złych skłonnościach, to i tak byt szatanowi podobny w końcu by powstał. Jakimi cechowałby się właściwościami osobowymi?...
- Moja odpowiedź na to pytanie wynika nie z jakichś objawionych tekstów, czy z doświadczenia, ale z czysto rozumowej analizy. Jako punkt wyjścia biorę osobowość dążącą do dominacji. Spotykamy takich ludzi - zwykle psychopatów, bądź podobne typy. Psychopaci są swoistym ludzkim wzorcem dla osobowości szatana - cechują się (kto nie wierzy, niech poczyta o osobowości psychopatycznej, ja tu nie wymyślam swojego):
- narcyzmem, przekonaniem o własnej doskonałości
- pogardą dla innych
- brakiem uczuć wyższych (miłości, empatii, pragnienia prawdy i sprawiedliwości)
- brakiem wyrzutów sumienia, brakiem umiejętności oceny siebie
- kłamstwem bez zahamowań
- dążeniem do jak największej kontroli, dominacji nad otoczeniem (ludźmi)
- czerpaniem przyjemności z dręczenia innych.

Teraz załóżmy sobie, że mamy zbiorowisko samych psychopatów. Wielu z nich jest całkiem inteligentnych, a nawet mocno inteligentnych (psychopaci są całkiem sprytni w manipulowaniu ludźmi, inteligentnie wykorzystują ludzkie słabości). Pomiędzy psychopatami byłaby na pewno rywalizacja (bo dążenie do dominacji ostatecznie tym musi zaowocować). W efekcie na szczycie psychopatów stanie najbardziej zdeterminowany, najinteligentniejszy psychopata. On będzie rządził. Będzie totalnie gardził innymi istotami, dręczył je, poniżał, udowadniał swoją wyższość nad nimi - on najpotężniejszy, o wielkiej mocy niszczenia i gnębienia.
Jeśliby zatem szatana wcześniej nie było, to powstałby (z ludzkich osobowości psychopatycznych) właśnie ktoś o właściwościach tej istoty.

Teraz kolejna odsłona analizy logicznej - rozważmy co by się miało stać z kolejnym psychopatą, który dostał się do "świata psychopatów" (docelowo pewnie nazwalibyśmy ten świat piekłem). Zapewne, zgodnie ze swoją naturą, będzie chciał przejąć kontrolę nad innymi istotami tam zawartymi. Ale trafił psychopata na psychopatę - król może być tylko jeden. Psychopaci będą walczyli ze sobą, a w efekcie owej walce na szczyt wzniesie się nainteligentniejszy, najmocniejszy, podczas gdy pozostali zostaną na pozycji podrzędnej. Będzie to gnębiło ich narcystyczną naturę, będzie wkurzało na maksa, ze to ktoś ich gnębi, ktoś ma nad nimi kontrolę, a nie oni nad nim. Ale nic nie pomoże, bo są słabsi. A już najgorzej maja ci psychopaci najmniej inteligentni i najsłabsi - będą gnębieni przez całe rzesze tych wyżej.

Powiedzmy, ze to co napisałem wyżej - o świecie psychopatów (diabłów) to tylko gdybanie, hipoteza. Ale wydaje się to hipoteza względnie sensownie uzasadnione zależnościami psychologicznymi. Inaczej właściwie "nie ma jak" sie zdarzyć.
W tym sensie zło (psychopatia daleko posunięta) nie ma szans na szczęście! Pogarda i nienawiść nie ma szans na spełnienie. Nooo może z wyjątkiem tego jednego na szczycie -samego szatana, który może gnębić psychopatyczne dusze, jakie mu się trafiły pod "kuratelę".
Czy tak rozumiany szatan może być szczęśliwy?...
- Też wątpię. Bo jego ambicje, z racji na nieopanowany głód dominacji, wywyższania się, są zapewne większe. Będzie mu mało tego, co ma, będzie wkurzony na maksa tym, że nie jest w stanie zdominować całego świata. Swoją frustrację tym chętniej zrzuci na tych, których będzie miał w zasięgu.
Jak dla mnie piekło da się rozpatrywać niejako w kategoriach logicznych - jako hipoteza, jako symulowana rzeczywistość ludzi o dających się przewidzieć cechach osobowych.
Czy takie piekło "istnieje realnie"?
- Właściwie to mogę nie szukać odpowiedzi na to pytanie. Wystarczy mi sama powyższa symulacja.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 23:24, 09 Mar 2018 Temat postu:

Zastanawiałem się nieraz nad koncepcją piekła. Dlaczego Bóg, który jest miłosierny, miałby zsyłać - nawet te najgorsze, najwredniejsze - dusze do jakiegoś miejsca kaźni. Rozumiem odrzucenie w stylu "idźcie sobie, nie chce was znać!". Ale żeby jeszcze tam był jakiś ogień, diabły z widłami...
W końcu dobry Bóg, jak jest wszechmocny, to mógłby tym najwredniejszym grzesznikom urządzić wieczność w następujący sposób:
- wygenerować jakiś materialny zakątek - np. planetę. Na niej dać takiemu złemu osobnikowi miejsce do uprawiania grządki, aby sobie coś tam robił. Jak nie zechce, to by głodował, ale ogólnie nikt by to tam żadnym ogniem nie przypiekał. I tak sobie by przez wieczność bytował w odrzuceniu. To tak na moją ludzką, niedoskonałą logikę.
Dlaczego Bóg stwarza piekło dla grzeszników?....

- Ale może wcale nie stwarza?... :think:

Może właśnie tak jest (jak opisałem w wątku o moich życiowych odkryciach, a w nim o potrzebie kontaktu między ludźmi), czyli że Bóg odrzuca taka kompletnie zdeprawowaną duszę, ale nic jej specjalnie dokuczliwego same nie dodaje do otoczenia. Dusza jednak jest SAMA ZE SOBĄ. Dusza patrzy na swoje jestestwo - takie bez sensu, takie wredne, poza tym jest w przerażającej samotności i pustce-nicości emocjonalnej. To może nawet już ta dusza woli być z tym wrednym diabłem, niż tylko tak sama ze sobą?
Dziwna hipoteza?...
- Od pewnego czasu ją mam. I trochę się ku niej skłaniam, bo inaczej nie potrafiłbym wybronić jednocześnie idei piekła i dobrego Boga. Trochę też skłaniam się ku niej, zaglądając we własne odczucia, w głąb jaźni, w pewne stany myślowe. Gdy wyobrażę sobie, że już nigdy przenigdy nie spotkam istoty, która byłaby jakoś podobna do mnie - taka czująca, wybierająca, mająca pragnienia. Gdybym miał być tylko zawieszony w obojętności bezosobowego uniwersum - w nim żadna moja decyzja nie miałaby znaczenia, bo nikt by jej nie odczuł, nikt by nie zareagował - w żaden sposób, ani dobry, ani zły. Czy to nie okazałoby się piekłem?...

Michał Dyszyński

Paradygmat świata
Paradygmat świata to nażreć się
Właściwie nie wiadomo dlaczego i po co mielibyśmy żreć i żreć
ale tak to działa, że ci co mają pieniądze, choć wykorzystać ich nie potrafią, pragną ich więcej
ci co zdobyli sławę, tak się do niej przyzwyczajają, że walczą o większą
ci co zyskali władzę, kontrolę, próbują swój stan wpływu zmaksymalizować.
Po co to wszystko?
- Właściwie trudno znaleźć odpowiedź inną, niż: bo tak!

Dlatego wielcy bogacze kupują coraz to
nowe domy, w których nie mieszkają
samochody, którymi nie mają kiedy jeździć
ubrania, w których nie mają kiedy chodzić
piękne rzeczy, których najczęściej nie oglądają.
Podobnie ci, co szukają władzy, sławy, kontroli nie umieją dostrzec, że w istocie gonią wielkie NIC!
Ale nie przyjdzie im do głowy, aby powiedzieć sobie: dobra, wiele mam, ale bez sensu jest wciąż powiększać stan mojego niewykorzystania.

Umysł bez refleksji...
umysł wmanewrowany w schematy
umysł nie diagnozujący siebie w poprawnie w kontekście
umysł, który przyjął bezrefleksyjnie cel "zdobywać więcej"
zdobywa, bo zdobywa
dla tych małych satysfakcji, dla tego krótkiego przebłysku uczuć: oooo, ale mi się udało!
poświęcił coś, czego nie zna
a nie zna, bo się cały poświęcił zdobywaniu
więc nie ma porównania, czy tak naprawdę zyskał, czy stracił w szerszym rozumieniu.

Prosty zysk, proste zwycięstwo, zasugerowane przez świat, przez ludzi
ścigać się! - inni się ścigają, to ja też powinienem...
będę pierwszy! to się liczy, bo cóż innego mogłoby się liczyć?...
Mały zagoniony umysł...
Słaby umysł...
Kiedyś to zrozumie, jak wiele poświęcił, aby zyskać tak niewiele...
Wtedy będzie płakał, będzie patrzył na siebie ze wielkim wstydem
powie sobie: jakimś wielkim głupcem wtedy byłem, gdy nie chciałem nawet spojrzeć na to, co ważne!
będzie sam siebie nienawidził i potępiał za swoją małostkowość
bo przecież przyzwyczaił się do myśli, że jest wielki i wspaniały
myślał, że jego zdobywanie są potwierdzeniem jego mocy i wspaniałości
choć teraz już będzie wiedział, że tego jest zwycięstwa były w istocie porażkami
i potwierdzają tylko jego małość, słabość, miernotę... :cry:

Michał Dyszyński Warszawa 17.07.2018

Michał Dyszyński

Piekło jak koncepcja niezależna od religii
W rozważaniach tego tekstu chcę się odżegnać od teologii chrześcijańskiej. Może nie całkowicie być jej przeciw, ale nie dbać to, co teolodzy w owej kwetii do powiedzenia mają, czy mieli. Chciałbym zastanowić się nad ideą piekła - jaka by mogła być CZYSTO TEORETYCZNIE.
Stawiam tu pewne założenia:
1. istnieje świadomość, odczuwająca, wybierająca różne opcje w swoim życiu, kalkulująca sensowność owych wyborów.
2. świadomość traktuję jako nieśmiertelną, czyli zawsze pobierające jakieś bodźce, pobierającą jakieś wrażenia, odczuwające stan własnych uczuć i myśli (w tym oceniającą samą siebie).
3. zakładam, że powodem wejścia świadomości w stan potępienia (piekła) nie jest wcale zewnętrzna ingerencja, lecz to ŚWIADOMOŚĆ SAMA MIAŁABY STWARZAĆ SOBIE PIEKŁO.
To ostatnie założenie może wielu wydać się kontrowersyjne w kontekście teologii chrześcijańskiej, gdzie do piekła mieliby dostawać się ludzie osądzeni przez Boga (a nie przez samych siebie). Zatem ktoś może widzieć to założenie jako sprzeczne z ową teologią. Ja jednak uważam, że owa sprzeczność może okazać się pozorna, w szczególności optuję za nią, bo po prostu nie wyobrażam sobie, aby dobry Bóg (nieskończenie dobry) miał kogoś skazywać na męki, jesli istniałaby JAKAKOLWIEK SZANSA na uniknięcie tego strasznego losu. Czyli ze strony Boga mielibyśmy zawsze wyciągniętą do pomocy (zbawienia) rękę. To gdzieś w takim razie miałby być problem? - chyba w samym człowieku. Jak czytałem parę tygodni temu, podobną myśl miał wyrazić papież Franciszek (co wspiera tę moją hipotezę, którą noszę w sobie od lat). Jednak dodam tu, że nawet gdyby ten mój ogląd nie miał owego wsparcia ze strony papieża, to i tak chciałbym samą ideę w tej postaci rozważyć - tak czysto teoretycznie, nie upierając się jak to "naprawdę jest".

Ale jako to może być, że sam człowiek, jego świadomość mogłaby być problemem?...
Uważamy przecież, że każdy ma instynkt samozachowawczy i mając wybór pomiędzy byciem w sytuacji szczęścia i dobra, zamiast cierpienia w sposób oczywisty wybierze to pierwsze. Jednak... to wcale nie musi być takie oczywiste.

Kiedy świadomość mogłaby sama (!) zamknąć sobie drogę do szczęścia?
- W moim przekonaniu najbardziej narzucającą się tutaj opcją byłby NIEROZWIĄZYWALNY KONFLIKT NIEUSUWALNYCH PRAGNIEŃ.
Jeśli, poznawszy siebie gruntownie, świadomość uzna, że pragnie dwóch rzeczy sprzecznych ze sobą, przy czym nie potrafi wyobrazić sobie swojego istnienia, szczęścia gdyby miała z owych (obu na raz!) pragnień zrezygnować, to takiej świadomości nie da się pomóc. Nawet kochający Bóg, nawet najmocniejsza perswazja, apele do uczuć, rozsądku, czy czego tam jeszcze nie pomogą, jeśli świadomość postawi niespełnialne warunki dla swojego szczęścia. Taki stan, w którym świadomość stwierdzi, iż nie potrafi zrezygnować z żadnego z owych sprzecznych pragnień, gdy cierpi wielkie niespełnienie, gdy tylko jedno z nich się urzeczywistnia, owa świadomość SAMA zaklasyfikuje jako WADLIWOŚĆ NIEUSUWALNA Z JEJ FUNKCJONOWANIA. To jest właśnie stan POTĘPIENIA.

Dlatego uważam, że podstawową rzeczą, którą Bóg dał jako zadanie życia ludziom, jest NIESPRZECZNE SKONFIGUROWANIE SWOICH PRAGNIEŃ. Człowiek może być szczęśliwy jedynie wtedy gdy zrezygnuje z pragnień niespełnialnych, niejako nielogicznych, sprzecznych z tym, czy w swojej głębi jego świadomość jest.

Które pragnienia są tymi sprzecznymi, blokującymi drogę do zbawienia/szczęścia?...
- To temat na wielkie, rozbudowane rozważania. W tym wątku nie zamierzam ich prowadzić.

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu traktuję koncepcję piekła nieco odmiennie od tego, jako ono jest rozumiane w typowej narracji religijnej. Owa typowa narracja (nie tylko taka występuje, ale te zaawansowane podejścia, w szczególności podobne tutaj opisywanemu, pojawiają się w opisach rzadziej) z grubsza piekło, szczególnie w ujęciu znanym mi w katolicyzmie, widzi następująco:
1. Piekło jest karą w ludzkim sensie słowa - tzn. jest ARBITRALNYM ze strony Boga aktem niechęci (nawet zemsty) nad duszą za jej złe czyny. Po prostu w tym ujęci Bóg czyni sąd i skazuje człowieka, bo mu z jakiejś tam rachuby wynikło, że człowiek nie spełnił stawianych mu wymogów.
2. Piekło jest wieczne, dusza będzie się w nim smażyła zawsze.
Z drugiej strony jednak, nawet w katolickiej doktrynie ów koncept piekła nie jest wcale jednoznaczny i pewny. Słyszałem sformułowania w rodzaju: o nikim Biblia nie mówi, że na pewno będzie potępiony (trochę mi tu nie pasuje wypowiedź Jezusa o Judaszu "dla takiego człowieka lepiej by było, aby się nie narodził"). Nieraz też spotyka się wypowiedzi w stylu, że Bóg nawet najgorszego grzesznika wciąż pragnie zbawić, a jeśli ktoś jest w piekle, to w jakimś sensie z własnego wyboru, z braku zaakceptowania warunków dobra, które są do spełnienia, aby się zbawić (choćby kwestia uwierzenia w zbawczą moc ofiary Jezusa).
Wuj - Zbój od dawna głosi tezę, że ostatecznie piekło będzie puste, zaś dusza idąca do piekła, miałaby w jego koncepcji iść na "wieczną mękę" tylko w sensie takim, że owa dusza w piekle utraci większość swoich właściwości, zostanie przekształcona tak znacząco, że tamta dusza z piekła NIGDY NIE WYCHODZI. Ale może wyjść owa dusza już zupełnie inna, przekształcona cierpieniem piekielnym. Trochę się przychylam do tego toku myślenia, ale nie powiem, że jestem jego absolutnie zadeklarowanym zwolennikiem (po prostu nie wiem, jak to jest).

Wizja piekła, jaką ja z kolei sobie wypracowałem, opiera się o następujące rozumienie:
1. Są pewne cechy umysłu, które są ABSOLUTNIE NIEKOMPATYBILNE ZE SZCZĘŚCIEM TRWAŁYM. Do tych cech należą przede wszystkim:
a) nieposzanowanie prawdy (które ja wiążę z biblijną wizją grzechu przeciw Duchowi Świętemu - duchowi prawdy)
b) nieposzanowanie równości w odniesieniach z innymi istotami, a co za tym idzie brak szacunku dla nich, dla ich cierpienia, odrzucenie przykazania miłości.
2. To nie tyle Bóg kogoś skazuje na piekło, co umysł sam nie potrafi się odnaleźć w kontekście wymogów, niezbędnych aby być zbawionym, nie potrafi ich przypasować do swojego myślenia, wypełnić.
Co do drugiego punktu, można mieć o tyle wątpliwości, że przecież w Biblii jest wyraźnie mowa o sądzie bożym, że to Bóg sądzi. Jednak jednocześnie zaskakujące jest, jak często w Biblii o sądzie mowa jest w dziwnie...
... nieokreślonym kontekście. Pozwolę sobie podać przykłady:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Mam pewną swoją prywatną hipotezę na temat sądu nad życiem człowieka. NIe wiem, na ile jest ona zgodna z teologią, nie upieram się, ze jest ona potwierdzona w jakiś sposób. Jest hipotezą, mniemaniem gdybającym. Oto jej treść:
Najgorszą karą dla człowieka na sądzie po śmierci będzie KONIECZNOŚĆ ZAPOZNANIA SIĘ Z REALNYMI SKUTKAMI SWOICH WYBORÓW życiowych.

Uważam, że dobry Bóg nie będzie sam nikogo karał. Choć będzie w sądzie w pewien sposób uczestniczył: OKREŚLAJĄC WARUNKI dla sądu, pilnując, aby zostały dotrzymane. Warunki te, to:
- konieczność zapoznania się ze skutkami swoich wyborów
- skonfrontowanie tych wyborów i skutków Z DEKLARACJAMI, jakie człowiek sam dobrowolnie ogłaszał - szczególnie właśnie pod kątem, czy sam przestrzega tego, co uznał za poprawne i czy nie dopuszcza się tego, co sam krytykuje
- ostatecznie też Bóg zażąda samookreślenia się od człowieka - wytłumaczenia z tego, co wybrał, w kontekście tego, co mówił, co uważa, za kogo się ma.
Na koniec przedstawione zostaną człowiekowi OCZEKIWANIA bycia poprawnym członkiem społeczności zbawionych. Każdy będzie mógł - właśnie w oparciu o zdobytą wiedzę o tym, jak się zachowywał, na ile sam sobie może zaufać - się określić, na ile owe oczekiwania potrafi spełnić.

Piekłem jest wg mnie sytuacja, gdy - patrząc na swoje wybory - dusza stwierdza, że absolutnie nie jest w stanie wypełnić reguł, jakie stawia przed nią bytowanie w społeczności opartej o prawdę, miłość, wolność, życzliwość wzajemną. Taka dusza stwierdzi, iż jest tak wrośnięta w pychę, złość, zakłamanie, iż zwyczajnie nie wyobraża sobie, jak mogłby stać się poprawnym członkiem społeczności istot zbawionych.
To jest hipoteza.
Czy coś za nią przemawia?
- Jako chrześcijanin wskażę cytaty z Biblii, które mnie skłaniają do takiej hipotezy:

Ważność tego co deklarujemy:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Piekło
Samotność i brak odniesienia
Kim jestem?
Jestem nikim!!!
Co nadaje sens?!...
Co jest prawdziwym trwaniem?!...
Jestem nikim!
Samotność, nicość, pustka...
Gdzie jest On?!...

Dlaczego muszę patrzeć w siebie!?
Dlaczego muszę doznawać swoją nicość?!
Kim jestem?!... Nikim jestem! Nikim!
Bezsensowne istnienie i odczuwanie!
Trwanie wadliwe!
Istnienie urwane już na start w bezsensie.
Jestem nikim!
Nikim!
Nic nie jest w stanie nadać wartości wadliwości mojego jestestwa!
Jestem nikim w każdym calu istnienia!
Nikim na zawsze!
Nikim!
Gdzie jest On?!!!
Czy przyjdzie nadając sens?!!!
Bez Niego jestem nikim!!!
Nikim na zawsze!

Michał Dyszyński 5.6.2020

Michał Dyszyński

Przerażająca informacja [link widoczny dla zalogowanych]
W Rosji jakiś zwyrodnialec, po wyjściu z więzienia, zgwałcił i zamordował dziewczynkę.

Myślę sobie, jak może być inaczej?
Oto zamykają takiego zwyrola na długie lata do kicia. Tam on siedzi i nieustannie fantazjuje, co to on zrobi, jak w końcu wyjdzie na wolność, jak to sobie powetuje te lata zamknięcia. A do zamknięcia się też coraz bardziej przyzwyczaja. W więzieniu jest jego świat, znajome odniesienie, wszystko co zrozumiałe. Więc się nie boi powrotu tutaj, może nawet ma ochotę do więzienia wrócić, gdzie życia ma poukładane, nie musi wykazywać się zaradnością, współpracą z ludźmi, cierpliwością, wymaganą aby robić coś, co jest trwałe. On cierpliwy i zaradny nie jest, więc się pogodził z tym, że jego miejscem jest więzienie. A jednocześnie fantazjuje o tym, jak to sobie ten raz zrobi przyjemność zdobywając kontrolę nad bezbronną osobą.
W Polsce mamy tę ustawę o bestiach, która przynajmniej nie dopuszcza do społeczeństwa zwyrodnialców, nie dających nadziei i na resocjalizację. W Rosji chyba podobnej ustawy nie mają...
Ale myślę, że i w Polsce sprawa nie jest ostatecznie rozwiązana. Co właściwie z taką bestią w ludzkiej skórze robić?... :think:

Michał Dyszyński

Moje rozumienie idei piekła coraz bardziej utwierdza się w przekonaniu, że piekło w największym swoim udziale to PIEKŁO WSTYDU duszy, która nie jest w stanie pogodzić się z tym, co czyniła, czym się stała. W Biblii mamy taki oto fragment: