ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pojęcie wiary jest niezwykle frapujący i złożonym zagadnieniem. Bo, jakby się tak zastanowić, to czym właściwie wiara jest?...
- Z grubsza intuicja chyba nam podpowie, iż wiara to taka postawa w umyśle, która coś aktualnie tego umysłowi nieznanego, choć już w jakiś sposób przeczuwanego, może nazwanego i związanego ze szczątkowymi odniesieniami wynosi do rangi wartości, którą się w jakiś sposób wyróżnia, może hołubi, może zgłębia, może wyznacza kierunek.

Wiara jest zatem z definicji tym czymś, czego nie mamy w pełni, jest projektem do dalszych realizacji, a nie gotową realizacją, którą tylko wziąć i zamknąć w kategorii "zaliczone".
Problem w umysłach zaczyna się wtedy, gdy pojawia się koncept wiary "silnej". Umysł, skonfrontowany z taką ideą, której właściwej egzemplifikacji nie zna, próbuje wykombinować, czym owa "silna wiara" mogłaby być. I kombinuje często... w sposób właściwie zaprzeczający samej idei wiary! :shock:

Umysł próbuje ideę wiary, która normalnie opisuje coś jeszcze nie wypełnionego, coś wskazującego, ale nie zaliczonego, "wzmocnić" (aby była "silna") w ten sposób, że odbiera temu przedmiotowi wiary jego "wiarowość" (brak gotowej rozstrzygniętej, znanej instancji), podmieniając ją na "rzecz ustalona raz na zawsze, gotowa w pełni, z zabronionymi modyfikacjami". De facto w ten sposób umysł psuje ideę wiary, podmieniając ją na jej przeciwieństwo. Ale jeśli wiara miałaby być "silną", to jak inaczej?...

Mało kto śledzi przepływy myśli i intencji w swoim rozumowaniu, mało kto analizuje do czego dotarł w swoich przekonaniach, gdy - startując z jakichś tam idei i założeń, a dołączając dodatkowe idee i sugestie - dochodzi do jakiegoś tam efektu. Mało kto dokonuje analiz, które by porównywały kształt idei początkowej, z tym co się stało po jakimś tam dorzuceniu nowych postulatów, więc ten fakt pojawienia się sprzeczności w rozumieniu spraw, większości ludzi umyka.

Co się jednak dzieje w umyśle, który dopuścił takie niespójne - sprzeczne, przeciwstawne w znacznym stopniu - rozumienia pojęć?...
- Dzieje się chaos i cedowanie decyzji na przypadkowe, niemerytoryczne czynniki, ośrodki wpływu mentalnego. W kontekście samego pojęcia wiary zaś co się najczęściej dzieje, z umysłem, który z jednej strony coś za "wiarę" chce uznawać, a z drugiej strony, pozostając pod presją postulatu siły owej wiary, próbuje ją uczynić formą gotowego, raz na zawsze ustalonego przedmiotu myśli?...
- Dzieje się to, że owo pojęcie objęte uznaniem go za wiarę, zaczyna chaotycznie, w zależności od incydentalnych, partykularnych potrzeb dostosowania się do różnych wymogów, raz to pojęcie rozmywać, raz utwardzać. Logicznie czegoś i rozmytego, i określonego na twardo nie da się utrzymać w konsekwentnym ujmowaniu świata umysłem. Bo jednak logicznie są do przestawne idee, więc będziemy mieli w realizacji przypadkowe, chaotyczne raz jedno, raz drugie, w zależności od widzimisię uznającego, od lokalnej koniunktury.

Siła wiary, rozumiana jako ustalenie raz na zawsze przedmiotu wiary, jeśli zostanie zapostulowana jako coś wymaganego, jako wdrażana postawa, gdy już zdobędzie przewagę nad "wiarowością" (czyli pogodzeniem się z tym, że pewne ważne elementy mają być rozstrzygnięte dopiero w przyszłości), naturalnie spowoduje migrację postawy umysłu do blokady rozwoju myślenia o przedmiocie tak rozumianej "silnej wiary". Coś jest "silne" w umyśle, jeśli jest twarde i określone, więc nie można tego zmieniać, więc nie wolno jest (w tym ujęciu...) tego czegoś rozwijać, pytać o potencjalne niedoskonałości, poszukiwać aspektów nowych.

"Siła wiary" rozumiana w inny sposób
Aby zachować pojęcie siły wiary bez blokowania przy okazji rozwoju umysłu badającego przedmiot wiary, należałoby inaczej zdefiniować pojęcie siły w tym kontekście. Moją propozycją jest rozumienie jej, jako czegoś odwrotnego od wyżej opisanego. Po mojemu określenie "wiara silna" oznaczałoby jakąś formę determinacji w rozwoju umysłu, który rozwija, doskonali, powiększa swój związek z ideą, w którą się uwierzyło, czyli uznało gdy idea była jeszcze w szczątkowej postaci - rozwija ten związek NIE BOJĄC SIĘ DOKONYWAĆ NIEZBĘDNYCH MODYFIKACJI, śmiało badając to, co wiara nam wytyczyła jako kierunek, ale nie zdefiniowała tego w szczegółach, my zaś te szczegóły w ramach rozwoju ustalamy.
To moje rozumienie wiary silnej jest skupione na rozwoju, wzrastaniu. Jest ono przeciwieństwem konserwatyzmu, stagnacji wycofania osobistych działań i decyzji. Takie rozumienie może się nie spodobać tym, którzy chcieliby związać wiarę silną z jakąś formą ustalenia raz na zawsze poczynionego, zafiksowanego doktrynalnymi określeniami, powiązanego często z jakąś formą instytucjonalnej cenzury, czy czasem ktoś tam nie myśli za bardzo po swojemu.

Michał Dyszyński

Wiara "silna" w tym znaczeniu, że jej istotą jest odwołanie się do jakichś zapisów, sformułowań, doktryn, przy braku ich wcześniejszego wdrożenia w umyśle, przetestowania tam, skonfrontowania z dylematami i problemami w praktycznej realizacji w działaniu w istocie nie jest wiarą w ów przedmiot wiary (wszak umysł go tak naprawdę jeszcze nie ma, jeszcze sobie nie ustalił, czym dokładnie ma on być), ale w samą moc nazywania czegoś nieznanego w zadany sposób.
Jest to w istocie, w samym swoim działaniu wiara w to, że jak się używa określeń określonego typu, powtarzając je za tymi, którzy je do "wierzenia" (tak naprawdę to nie do wierzenia, a bardziej do powtarzania jako magiczne "zaklęcie") podali, to z tego powstanie dla powtarzającego bliżej nieokreślone dobro, łaska, może uznanie ze strony Boga...
Sam ten przedmiot jest najczęściej znany jedynie z owej nazwy, ewentualnie z paru atrybutów, które też są kolejnymi nazwami, a tak samo jak ta pierwsza nazwa służą bardziej do powtarzania, niż do ustalenia czemu one w życiu służą. Choć...
później umysł próbuje do tych określeń dorabiać różne intuicje, próbuje nadać sens owym słowom. To dorabianie jest niepewne, niejasne, w lęku przed pomyłką, a w konsekwencji (jak wszystko co z lęku wyrasta, co nieokreśloną pobudza niepewność w emocjach) będzie sugerowało skupienie się na czymś wyrazistym. A co jest wyraziste?
- Emocje są wyraziste!
A jakie emocje są najbardziej wyraziste?
- Emocje lęku, gniewu, wrogości, walki!
I to nie jest przypadkiem, że z wiary pojmowanej jako "już teraz to, co nazwane ma być w tobie silne i ostateczne" umysł ostatecznie stwarza sobie wyobrażenie wiary powiązanej z emocjami walki, czasem wręcz wojny o "słuszne" sprawy. Bo te dowiązania tworzą się instynktownie, poza kontrolą świadomości, bezwiednie.

Michał Dyszyński

Chcę teraz więcej napisać co nieco o rozumieniu koncepcji "siły" wiary w znaczeniu, które ja przyjmuję.
Wiarę uznaję za "silną" jeśli realizuje się scenariusz zapisany w tych fragmentach Biblii.

Michał Dyszyński

Archiwizuję w temacie swoich głos z innej dyskusji:

Michał Dyszyński

W innym wątku stworzyłem tekst, który tu też pasuje.