ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Fajnie się rozwinął wątek http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/dyskurs-analityczny-nad-mentalnoscia-forumowiczow-sfinia,18953.html
W stronę analizy apodyktyczności części dyskutantów. Ja chcę uogólnić całe zagadnienie, a właściwie to postawę mentalną apodyktyczności.
Jak bym zdefiniował od strony emocji i celów osobowych apodyktyczność tak ogólnie?
- Jako postawę, w ramach której ktoś wierzy, iż samą siłą osobowej presji, emocjami narzucania, żądaniem podporządkowania się osobie, która pragnie zdominować innych, miałoby - w razie sukcesu tej strategii - przysługiwać cokolwiek więcej niż sam fakt stłamszenia kogoś, miałaby przysługiwać jakaś obiektywna racja.
Apodyktycznemu bowiem w większości przypadków wcale nie chodzi o ten efekt stłamszenia swoich przeciwników. Apodyktyczny wierzy, że...
skoro kogoś stłamsił, to znaczy że miał rację w tym co stwierdzał.
(w rzeczywistości są to rzeczy albo niezależne, albo wręcz skorelowane negatywnie)

Tu jest ten aspekt kluczowy, w jakimś sensie religijny, głęboko egzystencjalny. Apodyktyczny (nie wiem na ile się do tego przyznaje) przenosi swoje zwycięstwo na polu tłamszenia ludzi na przekonanie o prawdzie, racji, słuszności. Apodyktyczny jest jak gracz w szachy, który rozrzucając bierki na szachownicy w trudnej sytuacji, ogłasza swoje zwycięstwo. Zwycięstwo... w szachach. :shock:

Pół biedy byłoby, gdyby apodyktyczny był o tyle uczciwy przed sobą, że zaliczyłby sobie zwycięstwo w apodyktyczności, wywieraniu presji, tłamszeniu innych. Jeśli kogoś stłamsił, to stłamsił - tego nie będziemy negować. Ale stłamszenie jako mniemanie o jakiejkolwiek racji?... :shock:

Jeśli ktoś tego rodzaju prawo - nazwijmy je "prawem przeniesienia zwycięstw w tłamszeniu na racje rozumowe" (może w skrócie tutaj "prawem przeniesienia") - sobie przyznał, to...
jest już bogiem!
On wszystko udowodni!
Wszystko co zechce!
Każda racja będzie jego!
Bo przecież kogoś tam opierdzieli, kogoś stłamsi (czy rzeczywiście, czy tylko sam sobie uznał, że w rywalizacji tłamszeniowej wygrał - to nie ma znaczenia, bo liczy się przecież sam stan świadomości tłamszącego i to co on ogłosi). Skoro to uczynił, to "wykazał swoją rację"... Dowolną rację, bo przecież prawo przeniesienia nic nie mówi na temat zasadności samego przeniesienia, czy zasadności tego, o czym twierdzi ta, czy inna osoba. Prawo jest uniwersalne, jest formą "boskiej mocy", jest DO WSZYSTKIEGO.
Czyli: game over!
Tłamszący wygrał! Ma taką wunderwaffe, że nikt nie jest w stanie zagrozić jego racjom.

Co prawda...
zwykle apodyktyczni jednak czują, że to nie do końca jest uczciwe. Zwykle jest tak, że apodyktyczny jednak nie wybiera sobie wyłącznie najsłabszych przeciwników do tłamszenia. Tłamszący jednak chce się przekonać, że jego wygrana nie jest tak całkiem deklaratywna, taka łatwa i z niczego. Wybiera sobie zatem czasem trudnych przeciwników, spiera się z nimi, jakieś tam - do pewnego stopnia niosące znamiona merytoryczności - argumenty przedstawia. Jakieś...
Problem w tym, że tak naprawdę apodyktyczny nigdy nie stawia swojej dyskusji na równych zasadach - on zawsze ma tę wunderwaffe, która polega na "zasadnosci" wynikania: skoro kogoś opierdzieliłem i stłamsiłem, to racja merytoryczna jest po mojej stronie.
Gra od początku nie jest uczciwa! Od początku apodyktyczny przyznał sobie prawo do "wygrania sporu" (w istocie nie ma tu żadnej wygranej tylko DEKLARACJA owej wygranej) za pomocą tego, że swojej apodyktyczności użył. Czyli de facto nie można powiedzieć - już patrząc z punktu widzenia zasad równego traktowania - czy apodyktyczny wygrał KIEDYKOLWIEK!?

Apodyktyczny - odrzucając regułę "niech wygrają argumenty", w niejasny sposób mieszając ją z wyżej opisywaną zasadą przeniesienia - ma status racji w dyskusji tak zawikłany, tak nie wynikający z obiektywnych form myśli, że nieokreślony. Obiektywnie rzecz ujmując o racji apodyktycznych, po samym fakcie ich "zwycięstw" w debatach nie da się powiedzieć NIC. Bo wszystkie owe zwycięstwa ZOSTAŁY ZATRUTE kompletnie niejasną formułą wynikania ich z meritum sprawy.

Osobiście uważam, że spora część apodyktycznych czuje to, co wyżej napisałem. Apodyktyczni są WEWNĘTRZNIE ZŁAMANI i w jakiś sposób sprzeczni. Z jednej strony bardzo pragnęliby uczciwych zwycięstw, ale z drugiej nie są w stanie wytrzymać tej presji, jaką buduje uczciwe poszukiwanie prawdy. Co niektórzy w tej sytuacji uciekają w jakąś formę chaosu, w emocje, w odrzucenie sensu w ogóle. Czując, że żadne ich rozumowanie nie ma głębszego uzasadnienia, apoteozują chaos jako taki, negują sensowność myśli w ogóle. To się najczęściej kończy na kapryśnym emocjonalizmie, na żebraniu u ludzi o emocje zainteresowania i emocje w ogóle. Bo jak rozum został odrzucony, jak w końcu przegrał, to zostają już tylko emocje.

MaluśnaOwieczka

A ja dzisiaj oglądałem "Tata, a Marcin powiedział", czyli polski serial z lat 90.

Zauważyłem dopiero teraz, jak ten serial mógł być wykorzystywany do kształtowania poglądów ludzi.
W każdym odcinku była konfrontacja stanowiska dziecka ze stanowiskiem jego ojca w jakimś temacie. Pogląd na dany temat wypowiadany przez dziecko wcale nie był głupi ani niedojrzały. Często wręcz przeciwnie. Ojciec się jednak zawsze z nim nie zgadzał.

Jak wiadomo, w odczuciu wielu osób dziecko się zawsze myli, a dorosły zawsze ma rację. A więc przedstawienie jakiegoś poglądu jako poglądu dziecka w konfrontacji z poglądem jego ojca, dojrzałego mężczyzny, może skłaniać ludzi oglądających serial do przyjęcia stanowiska ojca, a odrzucenia stanowiska dziecka, jako że jest to dziecko, więc nie ma racji.

MaluśnaOwieczka

Ty w dyskusjach nigdy nie jesteś apodyktyczny i przez to często wypadasz na słabiaka, którego można łatwo sobie podporządkować. Kogoś, kto nie jest pewny tego, co pisze i potrzebuje potwierdzenia swoich opinii u kogoś mądrzejszego, czyli apodyktycznego.

A gdy komuś masz coś wyjaśnić, jeśli się o coś pyta z dziedziny, którą się zajmujesz, to pamiętaj, że nie powinieneś nic wyjaśniać, tylko zademonstrować, że Ty to wiesz. Nigdy nie próbuj nic wyjaśniać naprawdę, stwarzaj tylko pozory wyjasniania. Należy demonstrować przewagę, a nie udzielać wsparcia.

towarzyski.pelikan

MaluśnaOwieczka

Wcale nie jest. To nie apodyktyczność, tylko literackość.

MaluśnaOwieczka

Apodyktyczny jest twój mentor Olszański, a ty jesteś jego sługą.

Filozoficzny Pietras

Michał Dyszyński

Filozoficzny Pietras

A poza apodyktycznością zwracam jeszcze uwagę na obskurantyzm besserwisserski też niekiedy jawnie rzucający się w oczy o którym zapomniałem dopisać w swoim wątku i już to poprawiłem do, a do jakiego podałeś link tutaj na początku swojego przekazu za co oczywiście dziękuję i jak domniemam zgadzasz się i podpisujesz się pod takim spostrzeżeniem, gdzie ja tylko przedstawiłem jedynie w formie "sugestii" taki wniosek wysunięty na podstawie obserwacji dyskusji forum, a zostało to przyjęte jako "narzucanie" komuś swojej wizji widzenia co jest nie prawdą i jak na ironie właśnie samo w sobie apodyktyczne kto tak twierdzi ;)

Michał Dyszyński

Filozoficzny Pietras

Apodyktyczność to wyłącznie narzucanie swojego zdania i nie akceptowanie jego sprzeciwu i nie koniecznie musi być podyktowana obskurantyzmem w tym kontekście, że owszem może ktoś mieć racje, prawić rzeczowo jednak nie świadczy to o szacunku wobec danego adwersarza, ponieważ w charakterze ingerowania swojej woli narzuca mu swój punkt widzenia i nie akceptuje ewentualnego sprzeciwu wobec niej, który równie dobrze ma prawo posiadać argumentacje mogącą w jakimś stopniu uzupełnić daną wiedzę, przewyższyć ją bądź w jakiejś określonej kwestii podważyć.

I takie stanowisko merytoryczne wypadałoby, żeby wyrażone zostało na zasadzie postawienia jej odbiorców przed możliwością dokonania wyboru pomiędzy tym co on sam uzna za słuszne do przyjęcia, a czego nie lecz nie w trybie ingerującym w to prawo.

Obskurantyzm z kolei wynika z czyjegoś definitywnego zacofania, niewiedzy i braku posiadanego kompetentnego zasobu informacji w sytuacji co równie dobrze stawia kogoś takiego w etykiecie "abderyty" i wobec jakiej istnieją niezaprzeczalne metody pozwalające jasno udowodnić ten fakt merytorycznie jednak propagator takiego stanowiska w dalszym ciągu będzie uparcie, bronić do skutku swojej racji, mimo tego, że jest w jawnie udokumentowanym błędzie i taka też postawa wynika z besserwisserskiego sposobu bycia polegającego na bezkrytycznym przekonaniu, o swojej wiedzy, o tym że zna się na czymś najlepiej. A w związku z tym w sposób apodyktyczny wręcz narzuca ją.

Stąd mamy apodyktyczność połączą z obskurantyzmem besserwisserskim. Prościej mówiąc można być apodyktycznym zarówno mając rację jak i nie w danej dyskusji co określa jego kompetencje lub brak wiedzy z tym związanej i w tej drugiej sytuacji zdarza się, że wynika to z czyjegoś typowego jawnie zauważonego na tle ogółu obskurantyzmu besserwisserskiego.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Filozoficzny Pietras

towarzyski.pelikan

Semele

Ja się zastanawiam po diabła Michał stwarzał nowy watek. Wiieloświat Michała

Wątek stworzony przez pietruchę (filozoficzny Pietras) nie był dobry??

Semele

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Wyszyński:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Filozoficzny Pietras

Pozostawię tylko mały ślad po sobie i dalej już nie wtrącam się między osobiste spory:

apodyktyczny
1. «nieznoszący sprzeciwu, narzucający komuś swoje zdanie; też: świadczący o takich cechach»

źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

Obserwuję co zaczyna dziać się

i zauważam, że argument apodyktyczności stał się skutecznym narzędziem do upodmiotowienia swojego stanowiska merytorycznego tudzież mającego utrwalić przekonanie świadomości co do jej zawartości o statusie definitywnie aksjomatycznym, a adwersarzy dyskusyjnych do stawiania ich w świetle alogicznego zagubienia w toku swojego rozumowania.

Ciekawa operacja ;) No ale jak agitować się to raz, porządnie, a skutecznie