ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Logika uczy, że podwójne przeczenie daje twierdzenie ~~p=p. Mogłoby się więc wydawać, ze po obu stronach tego równania jest po prostu to samo. W rzeczywistości jednak sprawa nie jest tak prosta.
Widać to dość dobrze w programowaniu. Jeśli weźmiemy po prostu twierdzenie - czyli procedurę, a z drugiej strony tę samą procedurę zaprzeczymy, by potem zaprzeczyć jej wynikom, to często okaże się, iż wylądujemy w zupełnie innych obszarach. Bo eksplorując zaprzeczenie - wkraczamy w nowy obszar. Jeśli mamy dziedzinę pewnego problemu - zbiór, który zawiera elementy zarówno spełniające atrybut p, jak i niespełniające owego atrybutu: ~p, to razem zsumują się nam one do całego zbioru. Jeśli jednak od początku weźmiemy tylko elementy p, to NIE ZAJRZYMY do obszaru przeciwnego - do ~p. Podwójne przeczenie oznacza dodatkową robotę - najpierw bierzemy p, potem mu zaprzeczamy - czyli przenosimy się na "przeciwną stronę barykady", a PO PRZEJRZENIU elementów zaprzeczonych, wywalamy je z wyniku. Mamy więc niby to samo, ale gdzie my byliśmy!?...
Nieraz jest tak, że wejście w jakiś obszar danych generuje określony efekt - np. mamy gdzieś dzielenie przez zero, a tylko obszar z zaprzeczeniem to 0 zawiera. W takim układzie podwójne przeczenie może nam zawiesić program, bo będzie on procesował dane z obszaru "zatrutego" owym zerem. Tego efektu nie będzie, gdy po prostu od początku będziemy obrabiali dane z podstawowego obszaru - zbioru.

Ale jak dla mnie to podwójne przeczenie jest też swoistą alegorią życia, czy wręcz religii. Wkraczamy w pewne życiowe dziedziny, aby je na koniec odrzucić. Np. wiążemy się z jakąś osobą, potem ona nam się nudzi, szukamy odmiany, próbujemy innych znajomości, by na koniec przekonać się, że to jednak ta pierwsza była naszym ideałem. Powiedzmy, że na koniec z tą osobą się zwiążemy, tamte odrzucimy (zaprzeczymy). Ale sytuacja jest znacząco inna w stosunku do tego co by było, gdybyśmy od początku byli z tą pierwszą osobą (nie stwierdzam czy na plus, czy na minus - bo może być lepsza, a może być gorsza). Podobnie jest z innymi rzeczami - próbujemy siebie, a to gonieniu za pieniędzmi, a to sławą, czy prestiżem. Gdy zaznamy tego, co tak bardzo było dla nas ważne, często okazuje się, że to musimy odrzucić, zaprzeczyć temu. Ale teraz już WIEMY DLACZEGO.
Ogólnie w życiu poznamy wiele rzeczy, wielu zaprzeczymy. To co odrzucimy tez jest jakimś naszym skarbem, naszym doświadczeniem, czasem czymś bardzo ważnym, po stabilizującym naszą świadomość. Wiedzieć - tak naprawdę - czego się nie chce, co się odrzuca, jest kluczową rzeczą. Może właśnie dlatego żyjemy, cierpimy, szarpiemy się z codziennością? - Abyśmy to MY ostatecznie wiedzieli kim jesteśmy, co jest zgodne z naszą naturą.

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi