ŚFiNiA

TS7

Przykładowy model:

Model cząstkowy:
cząstka1(t) = (x1(t), y1(t), z1(t))
Wektor wszystkich "cząstek"
rój(t) = { cząstka1(t), cząstka2(t), cząstka3(t),...}

przys1(t) = (przysX1(t), przysY1(t), przysZ1(t))
Pole wektorowe przyspieszeń (zaczepionych w cząstkach)
pole_przyspieszeń(t) = { przys1(t), przys2(t), przys3(t),...}

Sumujemy:
rój(t) + pole_przyspieszeń(t)

Mamy komponent deterministyczny sterowany jakimiś zasadami rój(t) oraz dodatkowe pole siłowe sterowane przez osobę pole_przyspieszeń(t) (może być miejscami czasami zero) ?

MaluśnaOwieczka

To w końcu fizyka steruje człowiekiem, czy człowiek steruje fizyką?
Jeśli to człowiek wybiera, to tak jakby to drugie...

Andy72

Wynikałoby z tego że świadomość ma wpływ na konkretne "obserwable" które zaistnieje podczas redukcji funkcji falowej.
Oczywiście jak foton przechodzi przez szczelinę to człowiek nie ma wpływu, ale może ma wpływ na fluktuacje kwantowe na neuronach?

MaluśnaOwieczka

Ja się na fizyce nie znam wcale, ale może przyczyna i skutek w kontekście czasu jest tym samym, co przyczyna i skutek w kontekście przestrzeni.

Jak sobie leży kamień, to on jest taki trochę okrągławy. W sumie jeśli tu jest taki, to można przewidzieć jaki będzie kilka milimetrów dalej. A więc to tak jakby stan jednego miejsca w przestrzeni był przyczyną stanu innego miejsca. Kamień nie jest milimetr dalej niezależny od tego, co jest w miejscu obok. Jest tu pewna zależność, spójność, konsekwencja.

Porównałbym to do ciągłości funkcji.

Jeśli funkcja jest ciągła, to można powiedzieć, że wartość tej funkcji w punkcie dalej można przewidzieć na podstawie jej wartości w poprzednim punkcie.

Ale to tylko takie moje duperelne myśli.

Michał Dyszyński

TS7

Michał,

Nie wiem o czym mówisz.
Co to znaczy, że "nie jest do udźwignięcia ściśle przez aparat matematyczny"?
Przecież zapisałem model ściśle?
Bóg nie mógłby tak sterować każdą cząstką?

Michał Dyszyński

TS7

A co jeżeli też np. "dusza ludzka" miałaby tego typu kontrolę poprzez jakiś interfejs z "niektórymi cząsteczkami" (które "ma na własność") mózgu, który byłby "pośrednikiem między duszą a ciałem", "aktuatorem" i "tłumaczem bodźców"?

Andy72

To brzmi zbyt klasycznie, pewnie miałaby kontakt z pewnymi parametrami macierzy funkcji falowej

Michał Dyszyński

TS7

Andy,

Używam modelu "cząsteczek" ze względu na jego relatywną prostotę rozumienia.
Jako demonstrację.
Dałoby się to uogólniać wydaje mi się na bardziej złożone modele, jakie by one nie były.
Falowe, strunowe, itp.
Nie zawsze najbardziej precyzyjny model jest najłatwiejszy do "rozbudowy intuicji".
Mówiąc potocznie nieściśle:
"W matematyce pewne rzeczy można uogólniać na wszystko. Więc prosty model może wystarczyć by wszystko zrozumieć."

====

Michał,

Jest ok.
To bardziej taki zwrot "a co Ty na to powiesz?".
Chodziło mi by podać przykładowy model sumowania świata deterministycznego z "interfejsem osobowym" przez model matematyczny.
Jako "przybliżony krystalizator intuicji".

Ja podejrzewam, że "wybór osobowy" może nie być ani deterministyczny ani losowy.
3cia opcja.
Próba konstrukcji "wyboru osobowego" za pomocą determinizmu i losowości może być jak szukanie kombinacji liniowej wektorów (1,0,0) i (0,1,0), która da (0,0,1).
Znowu "przybliżony krystalizator intuicji", nie ścisłe.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Teraz mi przyszło do głowy, co może być przyczyną tego, że część osób ma problem z pogodzeniem determinizmu i wolnej woli (sprawczości). Mianowicie, taka osoba nie potrafi pogodzić jedyności (jednotorowości) deterministycznego świata z wielotorowością potencjalnych możliwości, które jej przychodzą do głowy. Jeśli świat miałby być jednotorowy, a myśli biegną wielotorowo, to by oznaczało, że myśli nie decydują o rzeczywistości. No bo jak to - jestem w stanie wymyślić na poczekaniu tak wiele scenariuszy dla każdego zdarzenia z moim udziałem, a tylko jeden z nich miałby być realnie spełnialny?

W determinizmie to rzeczywistość determinuje myśli o niej, w indeterminzimie to myśli determinują rzeczywistość. Na tym ma polegać ta droga środka pomiędzy determinizmem a losowością. Poszczególne elementy rzeczywistości mają się zachowywać losowo względem siebie nawzajem, ale deterministycznie względem myśli, bo to myśl stwarza rzeczywistość i determinuje związki między elementami tworzącymi tę rzeczywistość. Więc i przyczynowość czy losowość jest tutaj kwestią uznania (myśli) - człowiek sobie arbitralnie uznaje, gdzie widzi losowość a gdzie przyczynowość.

I got it! :pidu:

Michał Dyszyński

Semele