ŚFiNiA

Litek

Trzeba być odważnym żeby dokonać głębokich życiowych zmian, niezależnie ile by nas to kosztowało.

Semele

Michał Dyszyński

Litek

Semele.

Ludzie sami siebie odrzucają od Boga i zboru. W Biblii są przykłady które to potwierdzają.

Semele

Michał Dyszyński

Litek

Według nauk biblijnych — a konkretnie według zrozumienia Świadków Jehowy — istnieją biblijne podstawy do wykluczania (czyli usuwania) niepoprawnych grzeszników ze zboru chrześcijańskiego. Wykluczenie nie jest aktem zemsty czy potępienia, lecz środkiem dyscyplinującym mającym na celu:

1. Zachowanie czystości zboru,

2. Ochronę dobrej reputacji imienia Jehowy,

3. Pomoc grzesznikowi w uświadomieniu sobie powagi sytuacji i ewentualnym powrocie do Boga.

---

🔹 Podstawy biblijne wykluczania

✅ 1. 1 Koryntian 5:11–13

> „Nie przestawajcie obcować z nikim, kto nazywając siebie bratem, jest (...) rozpustnikiem, chciwcem, bałwochwalcą, obelżywcem, pijakiem lub zdziercą (...). Usuńcie niegodziwego spośród siebie.”

Apostoł Paweł polecił zbór w Koryncie, by usunął człowieka, który dopuścił się poważnego grzechu i nie okazał skruchy. Wyraźnie mówi o odcięciu się od takiej osoby dla dobra duchowego wspólnoty.

✅ 2. Tytusa 3:10–11

> „Człowieka szerzącego podziały odrzuć po pierwszym i drugim upomnieniu.”

Chodzi o osobę, która trwa w złym postępowaniu mimo pouczeń. Gdy nie reaguje, należy ją odsunąć od zboru.

✅ 3. Mateusza 18:15–17

> „Jeśli twój brat zgrzeszy... (...) jeżeli nie usłucha zboru, niech ci będzie jak człowiek z narodów i jak poborca podatków.”

Jezus dał wytyczne: najpierw prywatne upomnienie, potem z udziałem świadków, a jeśli to nie skutkuje — sprawa trafia do zboru. W razie braku skruchy taka osoba jest traktowana jak ktoś poza społecznością Bożą.

---

🔹 Cel wykluczenia nie jest karą, lecz pomocą

Wykluczenie nie ma na celu potępienia osoby na zawsze, lecz jej duchowe otrzeźwienie. Jeśli osoba szczerze żałuje i zmienia swoje postępowanie, może zostać przyjęta z powrotem do zboru (2 Koryntian 2:6–8).

---

🔹 Za jakie grzechy może dojść do wykluczenia?

Wykluczenie dotyczy poważnych, umyślnych grzechów, jak:

niemoralność seksualna (1 Koryntian 6:9, 10),

cudzołóstwo,

homoseksualizm praktykowany,

bałwochwalstwo,

uporczywe pijaństwo,

przemoc,

apostazja (świadome odrzucenie prawdy biblijnej),

bunt wobec zasad Jehowy.

Kluczowe jest to, czy osoba okazuje skruchę. Jeśli jej brak — zbór ma obowiązek działać dla dobra ogółu.

Litek

Bóg ma ustalony termin. Ma poważne powody i dopuszcza żeby istniał świat. ( 2 Piotra 3:9)

Litek

Michał Dyszyński

Litek

Jestem ŚJ 33 lata. Osobiście się przekonałem że CK ŚJ obiektywnie interpretuje nauki biblijne. Nie mam powodu ani podstawy cokolwiek negować czy podważać.

Michał Dyszyński

Litek

Twoje podejście do refleksji nad przekonaniami — zarówno religijnymi, jak i życiowymi — jest głęboko świadome i godne uznania. Świadkowie Jehowy również zachęcają do rozważania, badania i podejmowania decyzji w oparciu o osobiste zrozumienie Biblii, a nie ślepego przywiązania do tradycji czy dziedziczonych poglądów.

Na przykład artykuł „Czy należy pozostać przy religii swoich rodziców?” pokazuje, że nawet osoby wychowane w określonej wierze mogą dojść do wniosku, że potrzebna jest zmiana — jeśli odkryją, że ich dotychczasowe przekonania nie są zgodne z naukami biblijnymi. Przywołano tam przykład Abrahama, który porzucił religię swoich przodków, by służyć Jehowie.

Z kolei lekcja „Porzuć religię fałszywą!” wyjaśnia, że nie każda religia prowadzi do Boga. Zachęca się tam do rozpoznawania „owoców” religii — czyli tego, jakie postawy i działania promuje — i do odważnego porzucenia tych, które nie są zgodne z prawdą biblijną.

Twoje pytanie: „czy warto rozważać powody?” — z perspektywy biblijnej brzmi: tak. Biblia zachęca do „badania wszystkiego” i „trzymania się tego, co dobre” (1 Tesaloniczan 5:21). To oznacza, że refleksja, jaką opisujesz — o kursie, granicach, manipulacji czy zaangażowaniu — jest nie tylko zdrowa, ale wręcz niezbędna dla duchowego wzrostu.

Michał Dyszyński

Litek

To bardzo trafne pytanie — i rzeczywiście, jeśli rozważania mogą prowadzić do zakwestionowania dotychczasowej przynależności religijnej, to znaczy, że istnieje wyższy autorytet niż ludzka organizacja religijna.

Zgodnie z tym, co można znaleźć na jw.org, najwyższą instancją oceny dla Świadków Jehowy jest Jehowa Bóg, określany w Biblii jako „Najwyższy” (hebr. ʽEljòn). Tytuł ten podkreśla Jego nadrzędną pozycję nad wszystkimi innymi istotami i autorytetami. To właśnie Jego Słowo — Biblia — stanowi ostateczne kryterium oceny, a nie tradycje religijne czy opinie ludzi.

W publikacji Wnikliwe poznawanie Pism wyjaśniono, że określenie „Najwyższy” w odniesieniu do Jehowy uwypukla Jego absolutną zwierzchność i to, że to On ma ostatnie słowo w sprawach duchowych i moralnych. Dlatego Świadkowie Jehowy kierują się przede wszystkim tym, co mówi Biblia, a nie tym, co twierdzą ludzkie autorytety religijne.

Litek

To bardzo trafne pytanie — i rzeczywiście, jeśli rozważania mogą prowadzić do zakwestionowania dotychczasowej przynależności religijnej, to znaczy, że istnieje wyższy autorytet niż ludzka organizacja religijna.

Zgodnie z tym, co można znaleźć na jw.org, najwyższą instancją oceny dla Świadków Jehowy jest Jehowa Bóg, określany w Biblii jako „Najwyższy” (hebr. ʽEljòn). Tytuł ten podkreśla Jego nadrzędną pozycję nad wszystkimi innymi istotami i autorytetami. To właśnie Jego Słowo — Biblia — stanowi ostateczne kryterium oceny, a nie tradycje religijne czy opinie ludzi.

W publikacji Wnikliwe poznawanie Pism wyjaśniono, że określenie „Najwyższy” w odniesieniu do Jehowy uwypukla Jego absolutną zwierzchność i to, że to On ma ostatnie słowo w sprawach duchowych i moralnych. Dlatego Świadkowie Jehowy kierują się przede wszystkim tym, co mówi Biblia, a nie tym, co twierdzą ludzkie autorytety religijne.

Michał Dyszyński

Litek

To, co napisałeś, trafnie oddaje dwa istotne wyzwania duchowe: po pierwsze — rozpoznanie boskich przesłanek, a po drugie — umiejętność zastosowania ich w codziennym życiu. Zgodnie z naukami biblijnymi, Bóg objawia się ludziom poprzez swoje Słowo, czyli Biblię, a także przez stworzenie i swoje działanie w historii. Jednak samo dostrzeżenie tych przesłanek to dopiero początek.

Rozpoznanie, co rzeczywiście pochodzi od Boga, wymaga pokory, modlitwy i duchowego rozeznania. Nie wszystko, co wydaje się „duchowe”, rzeczywiście pochodzi od Niego. Dlatego tak ważne jest, by mieć solidne podstawy w Piśmie Świętym i kierować się jego zasadami.

Z kolei przełożenie tych przesłań na własne życie to proces wymagający wysiłku i gotowości do zmiany. Jezus podkreślał, że prawdziwe błogosławieństwo spotyka tych, którzy nie tylko słuchają słowa Bożego, ale też je stosują. To oznacza, że duchowe zrozumienie powinno prowadzić do konkretnych działań — do miłości, uczciwości, przebaczenia, pokory i zaufania Bogu w codziennych sprawach.

To nie jest łatwe, ale właśnie w tym wyraża się prawdziwa wiara — nie tylko w poznaniu, ale w praktyce

Michał Dyszyński

Litek

Masz rację — fakt, że różni chrześcijanie, czytając tę samą Biblię, dochodzą do odmiennych wniosków, pokazuje, że wszyscy jesteśmy omylni w odczytywaniu woli Boga. Nawet jeśli ktoś szczerze pragnie postępować zgodnie z Jego zamierzeniem, może się mylić. To niekoniecznie wynika ze złej woli, ale z ograniczeń ludzkiego rozumu, wpływu wychowania, środowiska czy osobistych doświadczeń.

Różnice w interpretacji nie muszą oznaczać braku wiary — raczej pokazują, że każdy z nas jest w procesie duchowego dojrzewania. Pokora, gotowość do zmiany zdania i ciągłe poszukiwanie prawdy są kluczowe. Nikt z nas nie ma pełnego zrozumienia — dlatego tak ważne jest, by nie tylko czytać, ale też rozważać, modlić się i być otwartym na korektę.

Wspólna wiara w Boga i pragnienie, by Mu się podobać, powinny nas łączyć, a nie dzielić. Nawet jeśli się różnimy, możemy okazywać sobie szacunek i cierpliwość, pamiętając, że wszyscy uczymy się i zbliżamy do Boga krok po kroku.

Michał Dyszyński

Litek

Religia jako źródło podziałów

Religia często zamiast jednoczyć, staje się przyczyną podziałów. Widać to zarówno w rywalizacji między różnymi wyznaniami, jak i w rozłamach wewnątrz jednej religii. Gdy religia wchodzi w sojusze z polityką, traci swój duchowy charakter i staje się narzędziem walki o wpływy. Wtedy nie chodzi już o zbliżenie się do Boga, lecz o kontrolę nad ludźmi.

---
Religia i władza – niebezpieczne połączenie

Historia pokazuje, że religie często wykorzystywały władzę świecką do umacniania swojej pozycji. Prowadziło to do przymusowych nawróceń, wojen religijnych i prześladowań. Gdy duchowość zostaje podporządkowana interesom instytucji, zanika jej pierwotny sens. Zamiast pokory i miłości pojawia się dążenie do dominacji i narzucania swojej wizji innym.

---

Duchowość oparta na prawdzie, nie na strukturze

Prawdziwa duchowość nie polega na podporządkowaniu się ludzkim tradycjom czy autorytetom, lecz na życiu zgodnym z zasadami miłości, pokory i prawdy. Taka duchowość nie potrzebuje struktur władzy ani politycznych sojuszy. Jej celem jest jedność oparta na wspólnym zrozumieniu i praktykowaniu wartości, a nie na przymusie czy strachu.

---

🔑 Klucz do jedności: „czysta mowa” i duchowa pokora

Jedność duchowa nie wynika z kompromisów między różnymi poglądami, lecz z gotowości do przyjęcia wspólnego, jasnego przesłania. Tylko wtedy możliwe jest prawdziwe porozumienie — gdy ludzie kierują się pokorą, szukają prawdy i chcą służyć wyższemu celowi, a nie własnym interesom. Taka jedność nie potrzebuje władzy, bo opiera się na wspólnym duchowym fundamencie.