ŚFiNiA

Katolikus

Kolejne święta Wielkiej Nocy. Nie może zabraknąć refleksji i pytań z tym świętem związanych. Od kilku dni chrześcijanie celebrują mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, ale czy aby na pewno dobrze rozumiemy to, w co wierzymy, że się dokonało?

Trudno to wszystko jest zrozumieć. To znaczy, domyślam się, że mogą zaraz pojawić się głosy katolickich ortodoksów, którzy będą przekonywać, że wszystko jest zrozumiałe, a to, że ktoś stawia pytania i odrzuca tradycyjne rozumienie śmierci Jezusa, świadczy o tym, że odrzuca się Boga, Kościół itd.

Czy wolą Boga było, aby Jego jedyny Syn poniósł okrutną śmierć na krzyżu, aby nas pojednać ze sobą?
Nie można było zbawić inaczej ludzi niż przez mękę i śmierć niewinnego? Jedną z prób zrozumienia tego w chrześcijaństwie, jest taka, że sprawiedliwość została przez człowieka naruszona, że pewien porządek został zaburzony i trzeba było to jakoś wyrównać. A to, że Bóg Ojciec został nieskończenie obrażony i żeby już nie był obrażony, to Jego własny Syn w naszym imieniu "wstawił się" u Niego.

Czy to jest tak, że zaciągnęliśmy jakiś dług u Boga, który musiał zostać spłacony, a że człowieka na coś takiego nie stać to Bóg sam spacił ten dług posyłając własnego Syna? Jezus musiał umrzeć, by Bóg mógł nam przebaczyć? Ta interpretacja przyznam dezorientuje i niepokoi.

Osobiście NIE WIERZĘ w narrację, że gdyby nie śmierć Jezusa to Bóg MUSIAŁBY ludzkość ukarać za całe zło, jakie wyrządziliśmy sobie, innym i Bogu. Nie wierzę, że Bóg myśli w tych kategoriach i nie wierzę w to, że Bogu można uczynić coś złego. On jest ponad naszym złem.

Natomiast pozostaje otwarte pytanie, dlaczego na krzyżu Bóg sam przyjął na siebie ból, agresję i zło tego świata? Jak to się łączy z każdym z nas? Czy to było absolutnie konieczne? A może było to tylko niepotrzebnym pozbawieniem się życia? Czy przyjęcie tego zła nas od czegoś ratuje? A może jednak istniała kara, którą należało ponieść i Bóg sam ją poniósł?
:think:

Katolikus

Obejrzałem sobie poniższy film, rozmowę prowadzącego z katolicką teolog, doktor teologii Magdalena Jóźwik, którą generalnie bardzo sobie cenię, lubię jej słuchać, fajna jest, ale z poniższej rozmowy prawie nic nie rozumiem odnośnie zbawienia. Wg nie rozumiem tej logiki, która tu się pojawia w uzasadnieniach.
https://youtu.be/B1PhXxE7nVM?si=eKFN3Oy-0rMdiM1p

Słuchając tego, pojawiło mi się kilka pytań:

- co znaczy, że człowiek nie jest wstanie pokonać konsekwencji grzechu?
- o jakim rozłamie mówi pani doktor teolog, pomiędzy człowiekiem, a Bogiem?
- Jezus poprzez to, że stał się człowiekiem pokonał proces przekazywania grzechu pierworodnego? Może coś źle zrozumiałem..
- przed Jezusem nie było piekła, a po przyjściu Jezusa, gdy zakończył misję w otchłani to piekło się pojawiło? :think:

- w jaki sposób Jezus wyciągnął ludzi z szeolu i doprowadził do jedności z Ojcem? Dlaczego to musi odbywać się w tak skomplikowany i zawiły sposób? Nie rozumiem tej logiki.
- Jezus nas zbawił czyli okazał doskonałe posłuszeństwo Ojcu i w ten sposób tym wszystkim, którzy w Niego uwierzą udzielił jedności z Bogiem? Po co Bogu było to posłuszeństwo? Nie rozumiem.
- zbawił ludzi, ale nie wszyscy chcą przyjąć to zbawienie? To czym jest to zbawienie? W czym ono konkretnie pomogło człowiekowi skoro i tak ci co odrzucają nie doświadczają pomocy? Ludzki grzech jest silniejszy od fiaty Jezusa? Nie rozumiem.
- Bóg jest kulturalny, bo pozwala nam wybrać wieczne piekło? :think:

Brakuje, oj brakuje w tym temacie mądrości i głębokiej refleksji teologicznej, jaką odznaczał się ks. prof. Hryniewicz.

Michał Dyszyński

Katolikus

Semele

Bóg posłał faktycznie siebie w osobie syna. Jednak osoba wierząca, która chce być zbawiona musi uczestniczyć w męce Jezusa.

Szkola Teologii Dominikanie

Cytat

Uzupełniać braki udręk Chrystusa? „Teraz raduję się, cierpiąc za was, i w moim ciele dopełniam braki cierpień Chrystusa za Jego Ciało, którym jest Kościół.” (Kol 1,24) [1] Próba odczytania.
Nie ma chyba we wszechświecie większej różnicy, większej przepaści aniżeli ta, która istnieje pomiędzy Stwórcą a stworzeniem. Od momentu Wcielenia, Bóg, ten ponadczasowy Absolut, wkroczył w historię ludzkości przybierając ludzką naturę i dokonał dzieła zbawczego tak doskonałego i kompletnego, że wydarzenie paschalne stało się największą tajemnicą wiary chrześcijańskiej. Jednak Apostoł Paweł w jednym z więziennych listów, adresowanym do Kościoła w Kolosach napisał, że miał dopełnić braki cierpień Chrystusa. W jaki sposób mamy odczytać to przesłanie?

W tej krótkiej rozprawie będę próbowała Kol 1,24 zinterpretować z kilku perspektyw, koncentrując się na wątkach „dopełnienie” i „braki”. Najpierw będę posługiwała się świadectwami Pisma Świętego, potem postaram się podążyć za przedstawioną przez XIX-wiecznego niemieckiego teologa koncepcją, która może okazać się równie pomocna dla naszych rozważeń.

Zacznijmy więc od Ewangelii.

Otóż u wszystkich synoptyków znajdziemy podobne opisy. W Ewangelii wg św. Marka czytamy:

„Potem przywołał tłum i uczniów i powiedział do nich: <Jeżeli ktoś chce iść za Mną, niech się wyrzeknie samego siebie, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje>” (Mk 8,34)

Prawie identyczne słowa zapisali także Mateusz[2] i Łukasz[3]. Możemy zatem stwierdzić, że to sam Chrystus Pan wezwał wiernych do współudziału w swoim dziele zbawczym, do jego „dopełnienia”.

Świadectwa o konieczności dopełniania przez członki Mistycznego Ciała dla jego dobra znajdziemy także i poza Ewangeliami. Jako przykłady niech służą nam następujące fragmenty:

„Gdyby jedna część była całością, to gdzież byłoby całe ciało? Tymczasem ciało jest jedno, mimo że składa się z licznych części. Nie może więc oko powiedzieć ręce: ‘Nie potrzebuję ciebie’, ani głowa nogom: ‘Nie potrzebuję was’.” (1 Kor 12,17-21)

„On także ustanowił apostołów, proroków, ewangelistów, pasterzy i nauczycieli, aby przygotowali świętych do pełnienia posług budowania Ciała Chrystusa, aż wszyscy osiągniemy jedność wiary i poznanie Syna Bożego, doskonałe człowieczeństwo, miarę wielkości według pełni Chrystusa.” (Ef 4, 11-13)

Katolikus