ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pytanie - jak w tytule. Wydaje się dość ciekawe.
Oczywiście (tak na starcie, bo to tylko wstęp do rozważań) ma ono związek z koncepcjami typu gender - z przekonaniem, że jak ktoś się czuje kobietą, to nawet jak ma penisa, niski głos, wystające jabłko Adama i zarost na całym ciele to JEST kobietą. Dla genderów to nie problem, że ktoś w parzyste dni tygodnia będzie kobietą (bo tak się właśnie poczuł), w nieparzyste mężczyzną (bo tak mu się uwidziało), a tylko w niedzielę jest obojnakiem...
Oczywiście tu oponenci zakrzykną - to nie tak! Ci ludzie NAPRAWDĘ identyfikują się z inną płcią, maja jej potrzeby, mają głeboką traumę z powodu tego, że między nogami im wisi (albo - opcja przeciwna - niestety nie wisi) coś takiego, wokół czego kręcą się emocje płci obojga.
Pytanie jest jednak ogólne - filozoficzne - czy w ogóle jesteśmy tymi, którymi się czujemy, chcemy być?

Jeśli się czuję bogatym, a konto bankowe świeci pustkami, zaś inne aktywa finansowe też oscylują w okolicy zera, to czy jestem bogaty?
Pewnie nawet genderyści powiedzą, że jednak nie jestem bogaty. A przecież tym co dzieli nędzarza od realnego (!) bogacza może być zaledwie parę godzin - oto przychodzi decyzja sądu o spadku z Ameryki, czy jakiś kaprys znudzonego miliardera, który zechciał temu biedakowi sypnąć groszem zmieniającym diametralnie jego życie...
Ale pewnie wszyscy (?) powiedzą - to nie tak, bogactwo jest obiektywne - a przecież to są tylko znaczki na papierze, albo nawet tylko stany namagnesowania drobin ferromagnetyka w komputerowych dyskach twardych w banku. A to co wisi między nogami?
- Czy (wg genderystów) to co facetom (pardon, także "kobietom", ale żyjącym w niechcianym ciele) wisi między nogami jest jakoś subiektywne? Za to zapisy w bankach i hipotekach byłyby już obiektywne. Czyli biednym jesteś tak na twardo, tak do cna - bez względu na to co ci się tam chce, a płeć inna niż ta wynikająca z genów i wyglądu ciała już jest kwestią "się czucia". Tylko ten penis między nogami od czyjegoś chcenia robi się jakoś niekonkretny, subiektywny, wirtualny, mimo że materialnie więcej waży, niż te drobiny ferromagnetyka z zapisem bankowych operacji...

A przecież...
A przecież np. ja (już tak na serio) w ogóle nie uważam, że jestem tym, czym chcę, czym się poczuwam. Właściwie to ja nawet nie wiem do czego się poczuwam - jestem... No jestem - swoją pamięcią, sposobem reagowania, odczuwania, także trochę ciałem (częściowo chcianym, ale częściowo znielubianym), przekonaniami, ale nawet słabościami, problemami, błędami. Tak - nawet błędami!
Jestem chyba wszystkim na raz, ale niczym pojedynczo wyrwanym z kontekstu. Z wieloma rzeczami w sobie mogę się nie zgadzać (i nie zgadzam) - z tym jak wyglądam, jak reaguję, jakie uczucia mnie nachodzą, a nie potrafię ich uporządkować. Ta niespójność jest jakoś wpisana w mój los.
Uważam, że lokowanie tożsamości człowieka w samych jego chceniach, w jego poczuciu identyfikacji z płcią (czy czymkolwiek innym jednostkowym) to jakaś paranoja. Nie jest się (tylko) kobietą, mężczyzną, łysym, wysokim, chudym. Tzn. obiegowo tak się mówi: "to jest wysoki mężczyzna", ale wysokość i płeć nie jest naszym jestestwem - to nam się zdarzyło wśród setek innych cech rozpoznawanych przez ludzi i niezliczonej ilości innych cech przez nikogo nie nazwanych, nie rozpoznawanych.
Ale ludziska nie lubią skomplikowania, więc kończę tę skomplikowaną dywagację o jestestwie.

Michał Dyszyński

Chciałem pociągnąć kwestię, którą zamierzałem poruszyć poprzednio, ale zapomniałem. Dotyczy ona pytania:

Michał Dyszyński

Co jest PRAWDĄ?

Gdy natrafiam na niespójność pomiędzy jakimiś konkurencyjnymi sposobami rozpoznania czegoś, muszę zdecydować się na rozstrzygnięcie. Tutaj - czyli w kwestii owego genderowego identyfikowania się z płcią - mamy niespójność wyglądu ciała i uczuć względem tego ciała i miejsca w kulturze, w związkach z innymi ludźmi.
Sprzeczne rzeczy na raz nie mogą być prawdziwe. W przypadku identyfikacji z płcią nie mamy też luksusu rozwiązania pośredniego - bo bycie półkobietą, półmężczyzną nie zadowala ani tradycjonalistów pojmowania płci, ani zwolenników wybierania jej sobie.
Gdyby opcja genderowa ostatecznie wygrała, czyli gdybyśmy mieli uznać czyjeś poczuwanie się do płci, wbrew różnym względnie obiektywnym wskaźnikom, to powstaje pytanie, czy w ten sposób nie należałoby zacząć traktować innych przypadków ludzkich pragnień i identyfikowania się. Bo konflikty poznawcze rozwiązujemy w oparciu o nadrzędną regułę. Jeśli reguła, z "zewnętrzne rozpoznanie decyduje" zmienia się na "samopoczucie osoby decyduje", to mamy nową sytuację w zakresie komunikowania się ludzi, rozpoznawania rzeczy, czy w ogóle filozofii w zakresie epistemologii. Można zadawać ciekawe pytania o rozwiązywanie konfliktów pomiędzy "chceniami i poczuwaniami się" ludzi w różnych sprawach. Np. jedna grupa ludzi w jakimś państwie "czuje się obywatelami państwa prawicowego", a druga "czuje się obywatelami państwa lewicowego". Oba poczucia mają swoją moc ontologiczną - za siłą poczucia się obywateli pójdzie STAWANIE SIĘ państwa takim, jakie sobie ludzie pragnieniem wykreowali. Tylko, że mamy tu sprzeczność. To jak w końcu będzie?... :think: