ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Czytam tak sobie różne posty na grupie. Jedne do mnie przemawiają, inne nie, z jednym gotów byłbym się zgodzić bardziej, częściowo, ledwo ledwo, czasem wcale. W jednych rozumiem o co komuś chodziło, w innych - ni w ząb...
I właśnie o tym ostatnim przypadku nieraz sobie myślę... :think:

Czy jeśli ja nie potrafię się zorientować o co komuś chodzi, bo napisał tak nieskładnie, tak chaotycznie, że w zasadzie nie sposób jest powiedzieć jaką tezę głosi, jakie ma stanowisko w sprawie, to czy on sam aby na pewno wie, o co mu chodzi?...

Przy pewnym poziomie chaotycznej emocjonalności sformułowań, gdy dyskutant tylko pluje się, wścieka, rzuca obelgi, ale nie przedstawia żadnego konkretnego zarzutu wobec tej persony, którą tak miesza z błotem, zastanawiam się, czy ten plujący się w ogóle ma jakiś konkretny zarzut wobec tamtej osoby?...
- Może plujący się i hejtujący sam nawet nie wie, dlaczego tak go rozpiera złość. Może wręcz nie ma żadnej odpowiedzi na to "dlaczego?", bo gość się zapluł tak w sobie, tak ogólnie, tak bez konkretnego powodu?...
Może co niektórych ogarnia jakaś tak uogólniona, nie dająca się powiązać z niczym frustracja, którą tylko chcieliby jakoś przerzucić na zewnątrz, bo ta wściekła i autodestrukcyjna emocja nie daje im żyć. Jednak oni nawet nie są w stanie ktoś wytworzyć w swoim umyśle żadnego jasnego pretekstu na to?... Mają swój zarzut do ludzi i świata, choć nie sami wiedzą, jaki to jest zarzut...

Jest takie powiedzenie - pytanie: "o czym tu mówimy?". Kilka razy spotkałem ludzi, którzy często tę frazę właśnie wypowiadają. Znamienne jest, że najczęściej ci właśnie ludzie nie bardzo potrafią mi wyjaśnić, o co im konkretnie chodzi. Więc to - chyba w zamyśle retoryczne - pytanie może wcale takim retorycznym nie jest, bo ów ktoś właśnie nie wie, o czym mówi...

Zrozumienie innych to jedna sztuka, ale zrozumienie samego siebie, to odrębna sztuka. Może nawet trudniejsza, niż to się w większości ludziom wydaje...
:think:

Michał Dyszyński