ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pytanie tytułowe niejednemu może wydawać się dziwne, czasem niepotrzebne. Niejeden pomyśli coś w stylu: wiadomo - pozytywny, to pozytywny, co tu dzielić włos na czworo?...

Więc ja wyjaśniam, w czym widzę problem i powód do zastanowienia się.
Wielu ludzi jako pozytywne traktuje poczucie dumy. Ja mam do dumy dość krytyczny charakter, rozpoznając ją wewnętrznie jako coś bliskiego konserwowaniu w sobie pychy, wywyższania się, pielęgnowania pustego samozadowolenia. Bycie z siebie dumnym nie jest wg mnie pozytywne, nie jest właśnie pozytywnym stosunkiem do rzeczywistości. Ale co w takim razie takim pozytywnym stosunkiem do rzeczywistości jest?...
Po namyśle wskazałbym na kandydata tego pozytywnego stosunku do rzeczywistości pewien system odczuć, jakby emocji, nastawień, myśli, które obracają się wokół:
- pewnej afirmacji świadomości jako takiej
- nastawienia na wyrozumiałość, przebaczenie tym, którzy dopiero raczkują na drodze rozwoju duchowego i intelektualnego
- docenianie tego, co już jesteśmy w stanie uznać za dobre, mądre, piękne
- pielęgnowanie w sobie "dobrych energii", czyli pewnego rodzaju impulsów, motywacji, które pomagają odbierać nam rzeczywistość akceptująco, afirmująco.
- unikanie lekceważenia ludzi, rzeczy, spraw, choć też bez przesady w stronę przeciwną, czyli unikając przypisywania im jakichś nadwartości.
- coś w rodzaju pewnej ogólnej tkliwej życzliwości, może miłości, akceptacji do wszystkiego, co wzrasta ku świadomości, pięknu, dobru.