ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu funkcjonuje na moim blogu wątek poświęcony Rajowi - hipotetycznemu stanowi umysłu, w którym tenże umysł chce się znajdować, w którym jest szczęśliwy. Obiecałem hushekowi, że zajmę się też stanem przeciwstawnym, umownie określanym jako PIEKŁO. Tutaj spróbuję ten temat ruszyć.
Od razu chcę zastrzec, że podobnie jak to były w moich rozważaniach o raju, nie zamierzam zbytnio (a już na pewno nie ostatecznie rozstrzygająco) odwoływać się do źródeł religijnych, czyli nie zamierzam odwzorowywać piekła biblijnego. To będzie "moje piekło", podobnie jak w wątku o raju staram się opisywać "mój raj". Choć pewnie czasem będę czerpał pewne z Biblii, czy może innych ważnych ksiąg ludzkości. Jednak głównym celem będzie praca z własnym umysłem - wczuwanie się w to, co stanowi dla owego umysłu upadek, słabość, cierpienie, zło. Bo to mam blisko siebie, o tym mogę pisać, nie narażając się na zarzut, że jakiegoś fragmentu świętego pisma nie zrozumiałem. Będę więc pisał OPINIE, tak jak mi się wydaje, a nie ogłaszał jakąś nową religię objawionych mądrości i prawd. Innych zapraszam do podyskutowania też w tym duchu - czyli bez wikłania się w nierozstrzygalne spory co miał na myśli autor jakiejś księgi sprzed 3ch tysięcy lat.

Dlaczego w ogóle warto rozważyć ideę piekła?
To pytanie wydaje się o tyle zasadne, że ponoć nawet wielu chrześcijan odrzuca przekaz na temat piekła - oni nie wierzą, że piekło w ogóle istnieje. Poza tym problem ten wydaje się być czysto teoretyczny dla ateisty, który jest przekonany, że śmierć ciała, to śmierć świadomości, więc dyskusja o piekle jest czysto akademicka.
Ja jednak uważam, że nawet dla tych osób, które nie wierzą w piekło rozumiane jako kara dla dusz po śmierci, jest sens zastanowić się nad samą ideą zła, upadku, umysłu w stanie cierpienia. Takie spojrzenie z perspektywy wielkiego piekła, może być niezwykle kształcące (pomocne) w zrozumieniu tego, czym są nasze codzienne życiowe "piekełka", co tak naprawdę sprzeciwia się w nas szczęściu, spełnieniu życiowemu. To wszystko nabiera nowych barw, nowego zrozumienia, gdy na początek postawimy sobie pytanie, o zło i cierpienie "w stanie czystym", wiele (negatywnych) rzeczy może wtedy okazać się pozornych, łatwych do pokonania, samym tylko uświadomieniem sobie istoty sprawy.

Piekło na sposób naiwny
Na początek chyba warto wspomnieć o piekle na sposób naiwny (a takie jest często piekło wyobrażane sobie przez ludzi wiary, ludzi dosłownie rozumiejący pewne sformułowania). Piekło jako ogień spalający duszę człowieka. Czyli co - w piekle byłyby pierwiastki (przynajmniej tlen), który łączyłby się z jakimiś cząsteczkami grzesznika w reakcji spalania?...
To brzmi idiotycznie. Wg mnie "ogień" w pismach religijnych jest symboliczny - wskazuje na pewną właściwość bytu odrzuconego umysłu: unicestwianie się tegoż umysłu.

Umysł odrzucony
W moim przekonaniu koncepcja piekła da się najkrócej sprowadzić do takiego sformułowania - piekło, to stan, w którym umysł zostaje odrzucony, potępiony. Od raz pojawia się dość podstawowe pytanie: PRZEZ KOGO ów umysł miałby być odrzucony?
I tu, przy tym pytaniu, się dopiero zaczynają te schody...

W religii, w typowym podejściu, odpowiedź jest niemal oczywista - chodzi o odrzucenie przez Boga. Nie neguję całkiem tej opcji, ale stawiam pytanie: czy na pewno (albo czy "tylko" i czy w pierwszej kolejności) piekło jest odrzuceniem przez Boga?
A przez kogo innego? - od razu można by spytać.
Ano można - jest tu jeszcze drugi "gracz" - sam umysł, który może decydować. Piekło może być więc odrzuceniem umysłu PRZEZ SAMEGO SIEBIE!
Bo jeśli umysł odrzuci sam siebie, to nic i nikt nie może mu pomóc. Nawet Bóg. Nawet jeśli Bóg będzie najbardziej, chciał, będzie najbardziej miłosierny. Co ciekawe tę wersję piekła potwierdzają niektóre doświadczenia mistyczne - tzn. jakaś część ludzi opowiada, że nawiązała jakąś formę kontaktu z tamtym światem, a w niej wizja piekła jakże często jest taka, że to grzesznik sam się potępia, sam uważa się za niegodnego bycia zbawionym. Rozważmy tę opcję (nie narzucam, aby w nią od razu wierzyć, ale rozważać można zawsze, tym bardziej, że jest ona ciekawa i obfitująca w ważne wnioski, także z innych powodów)
Więc umysł sam się potępia...
Głupi jakiś....
- Taka jest pierwsza myśl. Po co samemu się potępia? Żeby cierpieć? Masochista?...
Ano, jeśli nie widzi innej ścieżki, jeśli wszystko w nim krzyczy, że tak właśnie jest... Jeśli jego myśl, do czego by się nie dotknęła, wraca z komunikatem - bez sensu, źle, nie wiem co z tym zrobić, aby było dobrze :cry:

Ludzie w depresji - ci w dobrze znanym nam świecie - są w trochę podobnej sytuacji. Przecież mogliby jakoś sobie "uświadomić", że nie jest tak źle, że często mają lepiej (finansowo, rodzinnie), niż inni ludzie, że nic im nie grozi, że w ogóle jest OK. A oni uparcie siedzą zgaszeni, mają myśli samobójcze, chcą przerwać swoje istnienie. Dlaczego nie są "rozsądni"?
Kiedyś dawno temu uświadomiłem sobie, że oderwanie się od tego co bieżąco widziane jest bodaj najtrudniejszym zadaniem dla umysłu. Jeśli masz negatywne nastawienie, to w zdecydowanej większości przypadków nie znajdziesz przełącznika, który po zrobieniu "pstryk" zmieni owo nastawienie na pozytywne, szczęśliwe. Przy czym jeszcze w naszym "realnym" świecie jest o tyle dobrze, że mamy jakieś rozpraszacze, którymi możemy próbować wyrywać ludzi z depresji - zaprosić ich na fajną imprezę, dać coś dobrego do zjedzenia, być miłym i życzliwym. Chociaż pomaga to rzadko, to czasem jednak przynosi jakieś pozytywne skutki.
Teraz wyobraźmy sobie umysł, który nie ma nic zewnętrznego, do czego mógłby się odnieść, aby się wyrwać z własnych myśli i osądów, a jednocześnie ten umysł chciałby sobie udowodnić jakoś, że jest dobrze, że jego istnienie ma sens, że warto czuć, myśleć, funkcjonować. Ale na starcie widać te złe rzeczy, złe wspomnienia. Jak się z nich wyrwać?...
Ja, myśląc, pisząc w tym wątku o piekle, w ponad 90% procentach będę myślał o PIEKLE WŁASNEGO UMYSŁU, a nie jakiejś hipotetycznej przestrzeni, do której człowieka "zsyła" Bóg. Wg mnie Bóg nie musi nikogo zsyłać do piekła - on robi co tylko możliwe, aby przerwać samoistne staczanie się umysłu w otchłań. Naprawdę wszystko co możliwe. Ale nie wszystko się da, jeśli weźmiemy pod uwagę, że umysł ma autonomię.
Ale właściwie - zostawmy tutaj nawet kwestię ingerencji Boga. Nie chcę (przynajmniej przez długi czas na razie) tego tematu ruszać, bo zbyt łatwo wpadniemy w obszar pytań nierozstrzygalnych - w stylu: a skąd wiesz, że Bóg tego chce?... Albo: Bóg i tak jest niepojęty, więc to gadanie o nim nie ma żadnej wartości. Itp. ...
Ciekawsze i chyba tu bardziej twórcze jest to, co umysł robi sam ze sobą. W szczególności jak OCENIA samego siebie. Bo to z tej oceny wynika wg mnie piekło.
Ale może więc taki umysł mógłby NIE OCENIAĆ?
W buddyzmie brak oceny, skutkowałby nirwaną, formą raju. To może umysł mógłby wyrywać się z negatywizmu ocen, po prostu rezygnując w ogóle z ocenności?
Da się tak?... :think:

rafal3006

Michał Dyszyński

rafal3006

... to jak to w końcu u ciebie jest?
Dusza ludzka jest śmiertelna, taki Hitler zamiast smażyć się na wieki w smole piekielnej może sobie wybrać samounicestwienie?
.. czyli byłem, nie ma mnie i po bólu, w piekle nie muszę się smażyć?
... a co z Panem Baryckim?

rafal3006

Michał Dyszyński

rafal3006

Piotr Rokubungi

Dla rozumu dobro to przydatność, korzyść, oraz- po pierwsze- rozpoznanie. Szerzej- dla psychiki- to poczucie mądrości niesprzecznej z Rzeczywistościa, z Kosmosem.

@ Michał Dyszyński:

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

To się Michałek zdenerwował... Ale słusznie, bardzo słusznie! ;-P

W sumie takiej reakcji się spodziewałem... Teraz wiec mogę wyjaśniać to i drążyć dalej.
Czemu piszę używając pojęć, słów, znaczeń? Bo- jak sam napisałeś, a co oczywiste- świadomości indywidualne nie potrafią wymieniać się informacjami w inny sposób.

Ale m. in. powyższymi przykładami o drzewie oraz samochodzie chciałem wam tylko unaocznić, jak bardzo niedoskonały jest to sposób. Jednak też znaczenia, wyrazy, słowa są na tyle pojemne i niejednoznaczne, że dają możliwość choćby przybliżania "w rozumie" pojęć, które nie są [jeszcze] w pełni uświadomione, które dopiero "wykluwają się" z podświadomości.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

No, i jak mądrze i słusznie piszesz!

Zresztą często tak piszesz moim zdaniem. Ale czasem zapędzasz się "w kozi róg" logiki- i nie tylko logiki, a szerzej: spójnego sposobu rozumowania właśnie.
Zgadzam się z prawie cała treścią twego ostatniego tu postu. Tylko jeszcze ty spróbuj zaważyć do jakich "makabrycznych, pokręconych" wyobrażeń rzeczywistości prowadzi nieraz wasz, twój sposób rozumowania.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi