ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest jeszcze jeden aspekt sprawy - wiedza i mądrość rodziców, jako zmienna w tej układance.
Ja mam wykształcenie wyższe. Do tego pedagogiczne w dużym stopniu. Miałem zajęcia z psychologii, interesuję się zarówno tą dziedziną, jak i filozofią, pedagogiką. W większości przypadków jest w stanie poradzić sobie odpowiednią miną, trafnym słowem, postawą. Do tego mam dzieci, które nie są szczególnie rozbrykane, bo wyrastały w atmosferze dość komfortowej. Poza tym (nie chcę się jakoś chwalić), ale mam jednak dzieci całkiem inteligentne (studenci Politechniki Warszawskiej na dość trudnych kierunkach, a nie tych ulgowych. Czyli mam dzieci, które dość szybko zaczynają rozumieć znaczenie słów, pojęć, wartości itp. Mam obszar, w którym jestem w stanie oddziaływać na ich umysły. Moje dzieci nie lubiły nigdy zbyt agresywnych zabaw, nie ciągnęło ich złe towarzystwo, czy popisywanie się przed kolegami za pomocą np. kto nauczycielowi przebije oponę w rowerze...
Zupełnie inna sytuacja jest z rodzicami o wykształceniu słabym, nie znających się na wychowaniu, a do tego mających dzieci, których materiał genetyczny też nie sprzyja intelektualnemu przetwarzaniu świata. Tutaj o wiele bardziej liczą się proste emocje, bez tych emocji reszta staje się niezrozumiała. Tutaj obszar docierania intelektualnego jest znacznie węższy, a do tego możliwości rodziców w tym zakresie są o wiele mniejsze. Teraz warto postawić pytanie: czy taki prosty w rozumowaniu rodzic, gdy zabierzemy mu najbardziej naturalny mechanizm wychowawczy, jakim jest danie niesfornemu smarkaczowi w skórę, poradzi sobie w ogóle z tym zadaniem (opieki nad dzieckiem)?...
Mam duże wątpliwości. Więc albo w jakimś stopniu w ogóle by zrezygnowała z oddziaływania na dzieci (bo po prostu nie wiedziałby jak to zrobić), albo wymyślał by metody psychologiczne na swoim poziomie. Stąd tez mamy dziecięce traumy, które fundują nam babcie i mamy - o cygankach kradnących dzieci (chodzi o to, żeby dziecko nie oddalało się od domu), a to wszystkie inne kłamliwe opowieści o grożących człowiekowi na każdym kroku niebezpieczeństwach. Tacy nie radzący sobie z oddziaływaiem na dzieci rodzice robią to, co robią nie ze złej woli, ale po prostu dlatego, że nie wiedzą jak robić inaczej, nikt ich tego nie nauczył, nie pomógł im. I wydaje mi się, że taki mało wykształcony rodzic, z dość mało wrażliwym na bodźce intelektualne dzieckiem pewnie mniej szkody zrobi temu ostatniemu dając mu raz na jakiś czas w skórę za szczególnie wredne wybryki, niż jak zacznie improwizować oddziaływanie na psychikę - czyli w obszarze kompletnie dla siebie obcym.
Oczywiście można powiedzieć, że ten rodzic "powinien być" odpowiednio mądry. Tyle, że w ten sposób żądamy od niego rzeczy niemożliwych. I to głupie żądanie obciąża raczej nasze rozumowanie, a nie jego.

Niepoprawna

A tu mi, muszę powiedzieć, zabiłeś ćwieka Michale. Idealnie byłoby wspierać ludzi mało inteligentnych w wychowywaniu dzieci (psychoedukacja, konsultacje psychologiczne czy pedagogiczne) ale wiem, że to marzenie ściętej głowy. Myślę, że to jest rzeczywiście problem.

Tak na marginesie, inteligencja nie musi iść w parze z wykształceniem. Jeden z bodaj 10 najinteligentniejszych ludzi świata (iq powyżej 200), nie skończył studiów.

Michał Dyszyński

Niepoprawna

Masz rację Michale. Zwróciłeś uwagę na bardzo ważny problem. Dużo mówi się ostatnio o biciu i molestowaniu, natomiast pomija się temat krzywdzenia psychicznego, które przecież bywa równie dramatyczne w skutkach