ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Na naszym forum zetknąłem się z bardzo różnymi postawami względem uczciwości intelektualnej. Oczywiście każdy ocenia cudzą uczciwość intelektualną własnym rozumem i odczuciami, nie siedząc w głowie osoby ocenianej, zatem często pewnie się myli w ocenie intencji owej osoby.
Widzę trzy główne podejścia do pytania o uczciwość intelektualną - tutaj rozumianą przede wszystkim jako przyznawanie się do przykrych strona naszej osobowości przed samym sobą.
Nie pytam o to, jak oceniamy innych, stawiam pytanie o to, jak każdy ocenia pod tym względem samego siebie. Ankieta jest anonimowa, więc uczciwe odpowiadanie chyba dla nikogo nie powinno być problemem.

Opcja 1 - mało ważny ten rodzaj uczciwości
Sporo wskazuje na to, że dla jakiejś tam części osób uczciwość w przyznawaniu się do błędów, porażek, słabych stron intelektu, czy osobowości, jak też dowolnych innych braków, nie jest szczególnie ważna. Można przecież przyjąć postawę w stylu: nie lubię myśleć o tym, co jest mi nieprzyjemne, mam jedno życie, a w nim tylko samego siebie, więc nie zamierzam się katować przykrymi myślami o sobie samym w imię jakiejś tam (wydumanej...) uczciwości.

Opcja 2 ważność jest, ale...
Jest też opcja pośrednia - często związana z przekonaniem, że choć może i uczciwość względem samego siebie jest ważna, to jesteśmy za słabi, aby zaaplikować sobie taki twardy reżim uznawania tego, co wiemy o sobie, a sprawia nam jakąś wielką przykrość, burzy nasze emocje. Zatem, choć co do reguły, uczciwość powinniśmy uznać, to weźmy pod uwagę też kwestię - zdarzających się co jakiś - wyjątków od postawy bezwzględnej uczciwości.

Opcja 3 ważność jako bardzo wysoko postawiony priorytet
Dla innych osób jednak kwestia przyznawania się (choćby wewnętrznie, we własnym umyśle) w pełni do tego, co by wynikało z obiektywnych faktów jest bardzo ważna. Dla tych osób przykrość, związana z analizą własnych słabości jest czymś mniej problematycznym, niż świadomość tego, iż jakaś wiedza o sobie samym została zakłamana, nie odpowiada rzeczywistości. Takie osoby próbują być uczciwe względem siebie niemal za wszelką cenę, kosztem nawet popadnięcia w jakąś formę depresji, głębokiego smutku, zdenerwowania. Ale uważają, że "tak po prostu trzeba", że po prostu każdy musi się uporać wewnętrznie z ciemną stroną swojej natury.