ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdy czytam komentarze dotyczące kryzysu w Grecji, to niemal zawsze mam poczucie pewnego fałszu, gubienia kluczowego kontekstu sytuacji.
Oto ostatnio Niemcy postawili warunek, że dadzą pomoc finansową Grekom, jeśli uzyskają pewne funkcje kontrolne wobec ich budżetu. Na to Grecy zaoponowali, że takie rozwiązanie narusza ich "godność narodową".
Czyli Grecy mają godność narodową, żeby wziąć pieniądze, Niemcy będą mieli godność narodową, żeby pieniądze dać.
Tak na pierwszy rzut oka, widać że coś tu nie gra, bo jak się jest w tarapatach, to i godność czasem trzeba schować głęboko. Ale to właściwie tylko wstęp, dygresja. Bo mi chodziło o inny element sprawy. Więc przechodzę do meritum.

W publikacjach piszą "Grecja", "Grecy" nie zgadzają się, nie akceptują itp. Podobnie z resztą piszą o Polakach, Niemcach itp. Tymczasem prawda jest taka, że w owej Grecji mamy wiele bardzo różnych sił, grup społecznych o bardzo odmiennych interesach, sposobach działania. Mamy RZĄD GRECKI, który składa się z polityków zainteresowanych utrzymaniem swoich stołków, mamy też (podobnie jak w Polsce) bardzo wpływową klasę bogaczy, przedsiębiorców, którzy wspólnie z owym rządem przez lata tworzyli rzeczywistość gospodarczą opartą na korupcji i nepotyzmie. Mamy wreszcie miliony "zwykłych Greków", którzy nie wierzą już nikomu - ani rządowi, ani przedsiębiorcom, ani instytucjom unijnym. Ci ostatni wierzą tylko w to, co dostaną bezpośrednio - emeryturę, pensję. To co obiecywane (podobnie z resztą jak w Polsce) może okazać się mirażem. Kryzys w Grecji to przede wszystkim KRYZYS ZAUFANIA. Tu nikt nie chce zgodzić się na wyrzeczenia, bo wie, że bardzo szybko efekty owych wyrzeczeń zagospodaruje jakiś cwaniak.
Podobnie jest nie tylko w Grecji, ale chyba także w Polsce, a nawet dużej części Europy i Świata. Kapitalistyczna zasada mówi, że istnieje wolność umów - co sobie wynegocjujesz, to twoje, nie wynegocjowałeś, toś frajer. Więc wszyscy negocjują, walczą, wszyscy starają się kierować egoizmem - przecież na tym ta gra polega.
Miłośnicy kapitalizmu rzadko dostrzegają tę - absolutnie kluczową - ale jednocześnie jakże labilną, nieokreśloną otoczkę w jakiej funkcjonują więzy gospodarcze - atmosferę zaufania. Bez zaufania do działalności gospodarczej dochodza tak niebotyczne koszty działania, że biznes przestaje się opłacać. Da się to wymierzyć w pieniądzach w postaci tzw. "premii za ryzyko". Przy odpowiednio dużym ryzyku, premia zjada zyski z inwestycji, z działalności. Ale przecież ryzyko jest siłą napędową ekonomii kapitalizmu!
No tak, jest, ale dopóki nie staje się zbyt przemożne, zbyt paraliżujące. Bo aby odzyskać zaufanie, trzeba by odejść od podstawowego paradygmatu - egoizmu jako motoru działania. Jeśli wiem, że wszyscy moi partnerzy biznesowi są egoistami, czyhają tylko jak wyciągnąć ode mnie więcej pieniędzy, wygrać w owej grze, to poświęcę na zabezpieczenia, więcej energii, niż na główną moją działalność biznesową. Wojna (nie zbrojna, ale gospodarcza) pochłonie większość energii ludzkiej.
Typowy, przeciętny Grek wie, że "tam na górze" jest dobrze zgrana "elita" cwaniaków, egoistów, mistrzów kamuflarzu i gry w kłamstwa i kłamstewka, wyciągania pieniędzy ze wszystkiego. I tenże Grek wie doskonale, że mała jest szansa, iż jakiekolwiek ustępstwo z jego strony wróci mu się w postaci poprawy bytu. Prędzej będzie tak, że egoiści na uprzywilejowanej korzyści zgarną znowu wszystko dla siebie, a potem upomną się....
o następne wyrzeczenia od zwykłych ludzi...
Czy w Polsce jest inaczej?
Ja mam wątpliwości.

wujzboj

Na mój rozum, propozycja, żeby strona przyznająca pomoc finansową miała możliwość kontrolowania finansów strony pomoc tę przyjmującą, jest nie tylko sensowna. Jeśli taki warunek nie jest spełniony i jeśli strona przyjmująca pomoc ma bardzo duże problemy finansowe, to strona udzielająca pomocy nie ma innego wyjścia jak tylko zabezpieczyć się wysokim procentem - najlepiej naliczanym od innych stron, którym pomoc jest także udzielana. Problemy stąd wynikające są oczywiste. Łącznie z tym, że za "honor" jednego płacą potężnie inni.

A suwerenność polegająca na prawie do marnotrawienia pieniędzy jest zwykłym złodziejstwem, nie suwerennością. Podobnie, jak suwerenność polegająca na prawie do ciemiężenia swoich obywateli.

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 11:44, 08 Mar 2012 Temat postu: