ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zastanawia mnie ten aspekt ludzkiej reaktywności, który ujawnia się, gdy osobowość spotyka się z czymś powtarzalnym, czasem namolnym, czasem nudzącym. Sam nie lubię powtarzalności. Jeśli ktoś powtarza w kółko to samo, to biorę takie zachowanie za objaw osobowości zaburzonej - może w kierunku autyzmu (gdy powtarzalność jest formą uspakajania się), może w kierunku próby jakiejś autoperswazji, aby zapamiętać to powtarzane. Ja rzadko wracam do tego, co wcześniej już poznałem, rzadko oglądam powtórki filmów, prawie nie czytam książek po raz drugi. Osoby powtarzające wielokrotnie to samo klasyfikuję jako nudziarzy, albo ogólnie nieciekawe osobowości, z którymi raczej unikałbym kontaktu, bo jest on dla mnie nudzący, męczący.
Z drugiej strony zaobserwowałem, że jest grupa osobowości odmienna od mojej. Są ludzie, którzy potrafią jeden film oglądać dziesiątki razy, albo wielokrotnie wracać do tej samej książki. Są ludzie, którzy dopiero coś wielokrotnie im powtórzonego zaczynają akceptować, dopiero wtedy to do nich dociera. Zatem może być i tak, i tak...

Psychologia opisuje efekt habituacji doznań - to, co się rutynowo powtarza, staje się tłem, a w końcu umyka postrzeganiu. Taki efekt chyba jest związany z postrzeganiem, które opisałem jako własne. Z drugiej strony inne efekty psychologiczne sugerują, iż np. dopiero powtarzający się ileś razy spot reklamowy odnosi efekt, który sprawia, że masowo ludzie decydują się na zakup reklamowanego towaru czy usługi. Czyli znowu: może być i tak, i tak.
Sprawa jest skomplikowana. Ciekaw jestem czy znalazłby się ktoś jeszcze, kto by tu dołożył własne refleksje, jak jego psychika reaguje na powtarzalność - np. w kontekście:
- powtarzalnych reklam
- powtarzalnej perswazji (odbiera ją pozytywnie, czy budzi w nim ona głównie złość, postawę odrzucenia)
- powtarzalne aspekty otoczenia
- jak odbieramy potwarzalne zachowania ludzi
- czy ogólnie wolimy raczej rutynę, czy zmiany
?