ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przed chwilą przeczytałem artykuł, jak to specjaliści wirusolodzy spierają się co do tego, czy wirus COVID19 zmutował, czy nie. Dyskutują, czy należy w ogóle mówić, o tym, czy tamtym w tym kontekście, bo może to spowodować lekceważące reakcje społeczne.
Podobny problem jest z rozmowami z osobami nastawionymi patriotycznie - tutaj nawet samo poruszenie tematu niewygodnych faktów jest blokowane.
W dyskusjach światopoglądowych też mamy to samo - nawet ustalenie samych faktów jest trudne, a co dopiero z osiągnięciem jakichś uzgodnień.
Kiedyś już to pisałem, ale czytałem artykuł, w którym uznano, że duża grupa ludzi w Austrii popiera wciąż Hitlera, bo w kwestionariuszu na pytanie "czy Hitler zrobił także coś dobrego dla Niemców?" dawali odpowiedź pozytywną. Tak jakby ludzie z założenia nie umieli odróżniać samych jednostkowych faktów (np. tego, że gdzieś tam Hitler mógł usprawnić administrację, czy zbudować autostrady) od ostatecznej oceny zbiorczej osoby.

Osobiście uważam, że jednym z objawów NIEDOJRZAŁOŚCI OSOBY jest właśnie to, że nie potrafi się oddzielać faktów, czystych okoliczności, od emocji, pragnienia jak chcielibyśmy aby było. Niektórzy przyjmują jako oczywistość, że jak kogoś lubię, to nie pomyślę, nie powiem nic, co jest przeciw tej osobie. Opierając się o ten schemat, rodzic w zaparte wypiera się nauczycielowi na wywiadówce, że jego dziecko mogło się nie nauczyć. Uważa to za normalne, bo przecież... kocha swoje dziecko.
Jednak właśnie oddzielenie faktów, samej prawdy, od naszych uczuć i oczekiwań daje nam zdolność do oceny realnej sytuacji. Jeśli, CHOĆ WCIĄŻ KOCHAMY NASZE DZIECKO, jesteśmy w stanie przyjąć do wiadomości złe informacje o tym dziecku, to będziemy w stanie zareagować adekwatnie. Czyli może pomożemy mu w nauce, skupimy się, aby jakoś przeciwdziałać złym zachowaniom. Wypierając prawdę w imię tego, że chcemy aby było inaczej, nie damy sobie szansę na zrozumienie jak jest.
Odnoszę wrażenie, że dzisiejszy świat udzielił jakoś znacznie większego (niż kiedyś) przyzwolenia na negowanie faktów, rzeczy jakoś tam ustalonych i pewnych w imię posiadanych uczuć, upodobań, solidaryzowania się z jakąś grupą, środowiskiem, ideologią. Wręcz co niektórzy dziwią się, jak to jest, że ktoś po prostu uznaje prawdę, nie mataczy, nie "cuduje" z tym, jak się rzeczy mają w imię przeciągania liny na stronę jakichś tam swoich.
Osobiście uważam, że bazując na fałszu, także w imię poprawienia sobie humoru, tracimy my, tracą inni. Ale chyba najbardziej tracimy właśnie my - bo tracimy coś niezwykle cennego - zdrowy osąd rzeczywistości i szansę na poprawne zareagowanie w sytuacji, gdy daną rzecz trzeba wciąż pod osąd. Ktoś kto uważa, że jego dziecko jest wspaniałe, idealne, a tylko "nauczyciele się uwzięli", nie zareaguje adekwatnie do sytuacji, nie pomoże dziecku w nauce, nie przypilnuje, aby jednak lekcje były odrobione, a nie dziecko popalało sobie trawkę z kumplami pod śmietnikiem. Ostatecznie najbardziej stracą na tym sam rodzic i jego dziecko, które nie ukończy edukacji z zadowalającym wynikiem, a do tego wciągnie się na dobre w szemrane towarzystwo.
Ale dzisiaj mało kto jakby chciał to rozumieć. Zasadą jest: bronimy swoich i bronimy siebie.
A ja się spytam: PRZED CZYM właściwie bronimy?
- Przed uczciwością spojrzenia na swoje życie? Przed wiedzą o tym, jak jest? Przed uświadomieniem sobie naszych trudnych stron osobowości, a w konsekwencji odebraniem sobie szansy na poprawę swojego rozumienia rzeczy, a na koniec w ogóle życia?...
Czy naprawdę przed tym warto się bronić?...

A to, że "tamci powiedzą" - czy to jest takie ważne?...
Czy aby na pewno zamknięcie ust krytykom jest tym ostatecznym zwycięstwem?
- Bo zapewne i tak prawda kiedyś wyjdzie na jaw. Może wyjdzie w najmniej oczekiwanym momencie i z wielkim hukiem. A do tego my będziemy żyli w iluzjach. Żyjąc w iluzjach podejmuje się decyzje zgodne z logiką tych iluzji. Są to z dużym prawdopodobieństwem błędne decyzje. A błędne decyzje z dużym prawdopodobieństwem będą szkodziły temu, kto te decyzje podjął - wszak nie będą one spasowane z celami, które ktoś miał, gdy decydował o danej sprawie.

Michał Dyszyński

Pół godziny temu oglądałem dość ciekawy film dokumentalny o antyszczepionkowcach i całym tym sporze wokół szczepień, a szczególnie przymusu ich stosowania.
W mojej diagnozie cały problem jest idealną ilustracją zagadnienia, które tu chciałem poruszyć, które też można opisać jako KWESTIA ZAUFANIA.
Ludzie nie wierzą w zapewnienia o bezpieczeństwie szczepionek
- bo (chyba całkiem słusznie) podejrzewają, iż jak ktoś na czymś zarabia duże pieniądze, to tam będzie też ogromna pokusa nadużyć
- bo tu czy tam nie było wystarczającej transparentności w dyskusji nad sprawą
- bo w ogóle widzą przymus szczepień jako jawny wyłom w ich prawie do decydowania w kwestii własnego ciała.
Skoro jest założenie, że ludzie dość powszechnie kłamią w kwestiach, w których coś przynosi im zysk, to dlaczego mieliby wierzyć w twierdzenia o bezpieczeństwie szczepionek?...
Ja sam nie jestem antyszczepionkowcem. Ale też daleki byłbym od propagowania przymusu szczepień, czy opowiadania się po stronie stwierdzenia "szczepionki nie szkodzą". Każda (!) procedura medyczna ma bowiem potencjalne skutki uboczne. Więc jak ktoś po prostu stwierdza odgórnie, że coś nie szkodzi i już, to wg mnie jest po prostu W TYM DOKŁADNIE MOMENCIE albo kłamcą, albo osobą nie kompetentną. Nie ma takiej rzeczy, czynności, a już szczególnie procedury medycznej, która w jakimś tam zakresie warunków, zdarzeń, nie byłaby szkodliwa. Zawsze (!) jest PYTANIE O BILANS zysków i strat. Tylko w tym kontekście zatem wg mnie może toczyć się poprawna dyskusja - DYSKUSJA O BILANSIE ZYSKÓW I STRAT, a nie przekrzykiwaniem się "na pewno szkodzi!", czy "na pewno nie szkodzi!".
Problem dodatkowy jest w tym, że spora (przeważająca?...) cześć społeczeństwa jest na tyle niedojrzała mentalnie, że w ogóle nie umie dyskutować w oparciu o wyżej postawioną metodologię, o paradygmat że nigdy nie występuje ideał całkowitej nieszkodliwości czegokolwiek. Z ludźmi, którzy muszą widzieć rzeczywistość wyłącznie w czarno - białych, kontrastowych ocenach, nie da się dyskutować w sposób konstruktywny. Tacy ludzie w ogóle nie mają nawet szansy na poprawny opis rzeczywistości.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Polityka informacyjna...
To słowo w praktycznym ujęciu oznacza, że informacja służy nie tyle przekazywaniu prawdy jako takiej, co wywieraniu wpływu w sposób wykalkulowany przez informującego, podporządkowany tegoż informującego celom. Ja ostatnio bardzo staram się odróżniać te dwa tryby komunikowania się ze mną różnych podmiotów:
- tryb polityki informacyjnej
- tryb informowania o zdarzeniach i okolicznościach.
Ten pierwszy tryb można by określić jako TRYB MANIPULACJI, jako powód do tego, aby podmiotowi go stosującemu wycofać kredyt zaufania.
Niestety, w ostatnich czasach właściwie tryb zwykłego informowania prawie zanika, a polityka informacyjna staje się normą prawie bez wyjątków. Efektem wtórnym takiego stanu rzeczy jest wzrastająca nieufność wszystkich wobec wszystkich.
Informowanie o epidemii koronawirusa jest według mnie wręcz modelowym przykładem stosowania polityki informacyjnej zamiast informowania wprost o faktach. Co ciekawe, wcale nie trzeba bezpośrednio kłamać, aby manipulować. Wystarczy "odpowiednio" podawać informacje, aby na większości odbiorców wywarły one efekt oczekiwany przez stosującego politykę informacyjną. W przypadku informowania o postępach epidemii koronawirusa owo "politykierstwo informacyjne" widoczne było w podawaniu danych, które - przy bliższej analizie - de facto okazują się bezużyteczne dla rozumienia sprawy, a najwyraźniej mają wywoływać określone emocje. Przykładem takich informacji jest w tym przypadku podawanie jako pierwszej informacji o ogólnej liczbie testów, czy ogólnej liczbie zakażonych. Ta informacja najwyraźniej chyba ma zaszokować odbiorcę swoją dużą wartością, choć przecież jest to informacja bezużyteczna jeśli nie zostanie skonfrontowana z dodatkowymi danymi - jakie były zakażenia wcześniej, na jakie okresy rozkłada się ta liczba zakażeń, a nawet to, jaką metodą jest wyznaczana. Ktoś, kto zdaje sobie sprawę z tego, jakie znaczenie mają owe liczby z miejsca oceni taką zbiorczą informację o zakażeniach jako praktycznie bezwartościowa w kontekście oceny aktualnego stanu epidemii. Podawanie takiej liczby miałoby sens właściwie jedynie jako dana encyklopedyczna, umieszczana w opisie po latach, gdy epidemię się wspomina jako przeszłość. Gdy epidemia trwa, kluczową daną są codzienne, ewentualnie cotygodniowe zakażenia, czy liczba testów. Jeśli jednak jako pierwsza pojawia się informacja o globalnej liczbie zakażeń, to naturalnym jest zastanowienie się odbiorcy: właściwie to po co mi ktoś ją tutaj podaje?... I stąd od razu narzuca się wniosek: zapewne chcą mną manipulować! A stąd wynika wniosek dalszy: to może wszystko co mówią, to manipulacja?!... A w skrajnym przypadku co niektórzy pomyślą: to może cała ta epidemia to ściema?!...
Dlatego nie dziwię się wysypowi teorii spiskowych na temat koronawirusa. Raczej zdziwiłbym się, przy tej polityce informacyjnej, gdyby takie teorie nie powstawały. :think:

MaluśnaOwieczka

A ja tu dostrzegam dwie rzeczy.

Dziennikarze często sami nie wiedzą, która informacja jest istotna, a która nie. To, co odbierasz jako próbę manipulacji, często może wynikać z ich własnej podatności na pewne rodzaje informacji.

Jeśli chcą zaś faktycznie manipulować opinią publiczną, to muszą dostosować sposób podania informacji do odbiorcy. Przeciętny odbiorca się za wiele nie zastanawia. A tych, którzy węszą podstęp, jest na tyle mało, że nie mają znaczenia.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

A które zdarzenia są istotne?

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Informuje się o tym, co jest widowiskowe lub właśnie wywołuje emocje. Inaczej nikt by tego nie oglądał. Kiedyś był tylko jeden kanał, to ludzie i tak nie mieli wyboru.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

A co się zdarza? Które zdarzenie jest istotne? To też zależy od jego widowiskowości. Na przykład, gdy jest rozproszone geograficznie, to będzie uznane za mniej istotne niż gdyby było skupione, nawet jeśli w sumie jego skala jest dużo większa. Np. mało kogo obchodzi, że dzisiaj zginęło 5 osób w 5 różnych wypadkach i o tym się nie dowiesz z mediów. Jednak gdyby te same 5 osób zginęło w jednym wypadku, to byłaby to wiadomość dnia.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Telewizja informacyjna nadając 24 godziny na dobę musi czymś wypełnić czas antenowy.

Ale chyba nie o tym mówi temat tego wątku...
Ważne cele społeczne, to cele nomen omen całego społeczeństwa, a więc grupy, a nie indywidualnych jednostek. Dlatego w celu odpowiedniego pokierowania grupą informacja skierowana do jednostki musi być tak skonstruowana, by coś, co jest ważne dla grupy jako całości (ale niekoniecznie dla niej indywidualnie), uznała za ważne dla niej samej.

Niech za przykład posłuży polityka informacyjna odnośnie noszenia masek przeciwkowidowych. Gdy podaż masek była niska i brakowalo dla służby zdrowia, to przecież nie powiedzieli ludziom "Weźta sie zlitujta nad tymi lekarzami i pielęgniarkami, i nie wykupujta masek, bo oni są w potrzebie". Gdyby tak powiedzieli, nic by nie uzyskali, bo każdy własną rzepkę skrobie. A więc pozapraszali ekspertów wirusologów, którym kazali mówić, że maski absolutnie w żaden sposób nie chronią przed zarażeniem, a nawet szkodzą, bo na maskach gromadzą się wirusy, które się potem cały czas wdycha. No i eksperci wirusolodzy tak też na początku mówili skutecznie przekonując lud, że maska to zło.

Potem, gdy podaż masek się zwiększyła, bo uruchomiono linie produkcyjne, przekaz się oczywiście zmienił.

lucek

Semele

MaluśnaOwieczka

:o a ja swojej ani razu od kwietnia nie prałem

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Wyjaśnienie było takie, że maska nie chroni przed zarażeniem, więc osoby zdrowe nie powinny jej nosić.

Ktoś by mógł jednak zadać pytanie: skoro nie chroni przed zakażeniem, to po co powinny je nosić osoby opiekujące się chorymi? Przecież skoro nie chroni, to ich też nie uchroni.

lucek

MaluśnaOwieczka

Jeszcze inny przekaz był mniej więcej taki:

"Jak uchronić się przed zakażeniem? Noś maseczkę. Nie dotykaj zewnętrznej powierzchni maseczki. Jeśli się to zdarzy, zdezynfekuj ręce."

No bo wirus się gromadzi na tej maseczce i jeśli ją dotknę, to sobie przeniosę wirusa z maseczki na ręce, a potem te ręce wsadzę sobie w nochala i się zarażę!

Chwila...

To wirus sobie upodobał maseczkę, że się tylko na niej gromadzi? A kurtkę, czapkę, włosy i szalik to już mogę dotykać? Nie muszę dezynfekować rąk po dotknięciu swojej kurtki, bo na niej nie będzie wirusa? Ludzie mi kichają przecież tylko na moją maskę!

Hm... Coś tu chyba się nie zgadza. Pewnie było tak:

Ludzie chorzy jak dotkną maskę, to przeniosą swoje własne zarazki na ręce, a potem tymi rękami dotykają różnych rzeczy, których potem dotykają inni i wtedy ci inni zarażą się od nas. I to dlatego należy zdezynfekować ręce po dotknięciu swojej własnej maski - żeby inni się nie zarazili.
No ale że nikt by się nie posłuchał, gdyby mu powiedzieli, że to chodzi o dobro innych, to trzeba było powiedzieć, że to dla naszego własnego dobra nie wolno dotykać maski. Słuchajmy ekspertów i rzetelnych informacji.

MaluśnaOwieczka

W marcu i kwietniu była zaś medialna akcja zapobiegania panice.

Na Polsacie wielka plansza z napisem:

Śmiertelność:

grypa < 1%
koronawirus 3%

Te dane skomentował prowadzący program informacyjny słowami: "A więc na koronawirusa trzy razy większa".

Semele

MaluśnaOwieczka